भांगरभूंय | प्रतिनिधी
अस्तुरी मेकळी जाल्या. तिका स्वातंत्र्य मेळ्ळां. ती कोणाच्याय बंधनात ना हें वाचूंक आनी बरोवंक बरें. खरें पळोवंक गेल्यार जांका पाखां हालोवन मळबांत उडपाचे धाडस जालां तीच मळबांतल्या कुपार बसून मळब पळोवंक पावल्यात. अजून अशोय अस्तुऱ्यो आसात जांकां रामाची सीता जावपाची आसा. अहिल्या जावन फातरान बसचेली आसा. सती जावन सरणार जळचेली आसा. तें सरण एका दिसाचें न्हय तर घोवा फाटल्यान त्या भुरग्यांक पोसतना तांकां दर दिसा जळचेलें आसता. अजून ‘विधवा’ नांवाचे भूत आमकां बायलांक भंय घालता. म्हणूनच तर आपलो घोव मरत म्हूण सदांच भिता. अशीच एक बायल….
तिच्या घरकाराचें एक कपड्याचें दुकान तिच्या घराक तेंकूनच अाशिल्लें. ती आपल्या घोवा कडेन भांगर मागना, आपल्या घोवाक आपल्याक घेवन भोंवूंक वच म्हणना. पूण ती सांगता ‘तूं आतां जेवला तेन्ना मात्सो भायर पासय मार असो दिसभर बसून रावू नाका. तुजें आरोग्य इबाडटलें. सांजेचे तुज्या वांट्याचें हांव काम करता. तूं भायर पासय मार आनी यो.’ तिच्या घरकाराचें एक कपड्याचें दुकान आशिल्लें. तें दुकान घराक तेंकुनच आशिल्लें. आपलो घरकार दुयेंत पडत हाची तीका चिंता. ती परत परत सांगतकीर तो तिच्या आंगार वचप आड्ड्वप “तुजी चड शाणपणा नाका” म्हणप. ताका डायबेटीस आसा. दोन दोळ्यांचें ऑपरेशन जालां. साठ वर्सां जाल्यांत. आरोग्याक बरे न्हय म्हूण रुपाली आपल्या घोवाक सांगता, तरीय तो बटाटवडे खाता, सिगरेट ओडटा. रुपाली परत परत ताचें टेंशन घेता. ताका कितेंय जायत ह्या हुस्क्यान ताचो रक्तदाब देंवता आनी तें घुवळ येवन पडटा.
म्हजो घोव तो, ताका कितेंय जाल्यार हांव विधवा जातली. हांव एकली पडटली. घर कोण सांबाळटलो? हांव कशें जगतलें? ह्या विचारांनी रुपाली आपलें स्वताचें अस्तित्वूच विसरून गेलां.
आमची एक शेजान्न आसली. तिका आमी सगलीं आई म्हूण उलो मारताली. हांव केन्नाय तिच्या घरांत गेलें जाल्यार ती घरांत काम करतना दिसताली. तिच्या घरकाराचें एक हॉटेल आसलें. भाजी शिनून कातून बटाट उकडून बटाट भाजी करून चडशीं कामां घरच्यानच करून तो हॉटेलांत व्हरतालो. दिसभर ती काम करून थकताली. दोगां चलयांची लग्नां जावन तिका नातरां जाल्लीं. पिरायेची साठी हुपूंक आयिल्ली. कोणूच आदाराक ना. केन्नाय तिच्या म्हऱ्यान गेलें जाल्यार तिच्या तोंडार हांसो आसतालोच. तिचे दुख्ख ती पचोवंक जाणा आसली. आपल्या घरकाराचें जाय नाका तें सगळें ती पळयताली.
एक दीस ती आमगेर बशिल्ले कडेन रडूंक लागली. आगे… आगे आई… कितें जालें गे?
आपल्या घरांतले कुडींत एके सुटकेशींत, सगले पयशे दवरून तो वतालो. पूण आईक तिचो घरकार पयशे मागल्यार वीस रुपया पन्नास रूपया दिवप. तिका पयशांक तळतळावप. काळजांतलें दुख्ख ती म्हजेसरी ओंकली. आयकून वायट दिसलें.
संवसार दोगांयचो आसता. घोवान जोडून बायले कडेन दिवप आनी तिणें ते सांबाळप. विश्वासाचे वण्टीर बसून मोगाचीं फळां चोखचेलीं आसता. पूण आयज हो मोग खंय मेळटा ? जांकां मेळ्ळा ती खरीच भाग्यवान. कितलेशेच पयशे जमयले ताणें आनी एक दीस तो मेलो. सगले पयशे हांगाच सोडून गेलो.
वसंताक भुरगीं बाळां कोणूच नाशिल्लीं. अफाट पयशे, बायल आनी तो. पयशे खर्च कशे करप हांचेरच ताका चिंतचे पडटालें. ताची नदर दुसऱ्यांच्या बायलांचेर वचूंक लागली. आपले बायलेक तो कुस्कुटां वरी मानूंक लागलो. सोरो पियेवप, पार्ट्यो करप. बायलेन आडयल्यार बायलेच्या गळ्याक घट्ट धरून तिका चिड्डून भंय घालतालो. तिका म्हणप “तुजें पयशे ते ? हांव म्हजें पयशे मोडटा. ते हांव कशेंय मोडूं तुका कितें जाता?”
घोव आनी बायल एकामेकांचो आधार ती अर्धांगिनी. पूण वता थंय एकूच दिसता की जेन्ना घोवाच्या मता प्रमाण बायल वागना वा ताका ती आवडना जाल्यार तो आपल्याक जाय तसो वागता आनी बायल तोंड धांपून मुको मार सोंशीत हांव केन्ना तरी मरतली हाची वाट पळयता.
हें दुबळपण घेवन जगप आतां सोंपूंक जाय. आतां दर एके बायलेन शिकूंक जाय. आत्मनिर्भर जावंक जाय. दुसऱ्यांचेर अवलंबून रावतलेक अशेंच जगचें पडटा. मागीर तो घोव जावं वा बापूय जावं वा भाव जावं. तो आपल्याक पोसता जाल्यार अशेंच घडटलें. पयशे म्हजें, गाडी म्हजी, घर म्हजें जाल्यार हांव दुबळी कशी ? हांवें कश्टांनी घडयलां अशें जेन्ना बायल म्हणटली तेन्नाच बायल दुबळी न्हय अशें म्हणपी जल्माक येतले.
शोभा फुलकार
7218524389
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
