आमचे विचार हीच आमची जीण

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

अनितीन, अर्धमान जो कोण जगता ताका नियती धडो शिकयले बगर सोडिना, हेंवूय तितलेंच खरें.

नियती फुडें कोणाचेच शाणपण खपना. नियतीच सर्वश्रेश्ठ आसता हें आमी मानपाकूच जाय. कोणाचे तकलेंत केन्ना नकारात्मक आनी केन्ना सकारात्मक विचार येत सांगू नजो. एक सकारात्मक विचार पुराय संवसाराचें कल्ल्याण करून चल्लो आनी एक नकारात्मक विचार पुराय संवसाराचो विध्वंसूय करूंक शकता इतली तांक मनशाच्या विचारांनी आसता. आमकां जाय ती बुद्धी, बरें कितें आनी वायट कितें तें पारखुपाची. “रिकामी मती सैतानाची वसती”. मनशाचे जिणेंची जडण घडण ही ताच्या विचारांचेर आदारून आसता. मनीस कितलोय गिरेस्त आसूं तो आनीक आनीक गिरेस्त जावंक सोदतां. तो पयशांक संवकता आनी ताच्यांतलो मनीस ल्हवू ल्हवू करून मरून वता. खरें म्हणजे घमेंडी आनी सुवार्थी वृत्तींतल्यान ताणें आपल्याच हातांतल्यान स्वताचो फोंड स्वताच खणिल्लो आसता, मनशावरी नियती कसलोच भेदभाव करिना. न्याय देवतेन जरी दोळ्यांचेर पट्टी बांदली आसली तरी नियती पारदर्शक न्याय दिता आनी वेळ येतकच ख्यास्तूय दिता. जो जो कोण वायट, उर्मट, मधांद वागता ताका ख्यास्त ही आसाच, तांतुंतल्यान सुटका वाट ना. जैसी करनी वैसी भरनी. जिणेंतले सुख दुख्खाचे भोग कोणांक चुकनात. तें भोगचेच पडटात.
कांय कडेन आमची मुर्वत आमचे आड येता आनी गरजे भायर तकलेर ताण पडटा. सोंशिकसाणेकय म्हूण एक शीम आसता. कितलें म्हूण सोंसप. दुस-यांक मनीसपणाचो उपदेश करप सामकें सोंपे, पूण ताचे पयलीं ताचें आपणें आचरण करपाक जाय म्हणपाचें जण एकल्याक खबर आसपाक जाय. समाजांत तांबेकार, वांयगणे आदवोगाद जळींमळीं पायलेक पंचवीस आपट्टात. तें कोणाकूच सारकें मार्गदर्शन दिनात. म्हणून आपणें सदांच सादूर आसप गरजेचें. ना तर तुजो कोणूय कसोय वापर करता. आपलो कोण वापर करचोना आनी हांव कोणाक बळी पडचोना इतलें सगल्यांनी पाळपाक जाय. आमी मनीसपणान वागपाक जाय. समाजाचे कांय निती नेम आसात. तें पाळप हें प्रत्येकाचें कर्तव्य.
जिणेंत शॉर्टकट उपकारनात. सैमाच्या काळचक्राचे नेम पाळचेच पडटात. आमी आमचो इतिहास वाचपाक जाय आनी नवो इतिहास निर्माण करपाक जाय. आमी तकलेंत एक व्हीजन घेवन जगपाक जाय. एक ध्येय, एक ध्यास घेवन मुखार सरपाक जाय. “पोटाक खार आनी धरणीक भार” जावन उपकारना. मनीस म्हूण जल्माक आयला जाल्यार, मनीस जिणेंचे सार्थक जावपाक जाय. आपली जीण सार्थकी लागपाक जाय. मेल्या उपरांत निदान सात पिळग्यांनी तरी याद काडपाक जाय, अशें कर्तुत्व कित्याक जोडचें न्हय?
समाजांत तरांतरांचे लोक हावके जावन वावुरतात, जें लोकांक दिसपट्टे पिडटात, कोण मारबडय करतात, खून, दरोडे घालतात, कोण लोकांक लुबाडटात, कोण नोक-या खातीर पयशें मागतात ,कोण घर मोडटात, कोण धमक्यो दिवन मनशांक भेसडायतात हे सगळें हावके. तांचे पसून सगळ्यांनी चार हात पयस रावपाक जाय. समाजांतलें हे हावके मनशांनीच निर्माण केल्यात, कारण झटपट श्रीमंत जावपाक जाय. आयज मनशान आंगार ल्हव ना तितलो पयसो जोडला आसत पूण मनीस समाधानी ना इतलें मात खरें.
दर एकलो तोंडाचेर आडेचे भाव हाडून आपूण सुखी आसा म्हणपाचें समाजाक भायरसून दाखयता, पूण भितरल्यान चडसो लोक हो हुस्क्यानूच सोंपलो. वेगवेगळ्या वेंसनांच्या जाळ्यांत मनीस घुस्पलां आनी घुस्पत आसा. मनीसपण आनी स्वाभिमान दिसानदीस लुप्त जायत आसा. मनशान लजबिज सगलें सोडून दिल्लें आसा, तो फकत एकमुळो आनी आपल्या पुरतोच जगूंक लागला. समाजांतलें कांय सज्जन लोक स्वाभिमान आनी मनीसपण घेवन बसल्यात, पूण तांकां कोण किमत दिता?
हो संवसार सत्याचेर चलता. दर एकल्यान सत्य आपणावन जगचें. जो कोण सत्त्यान जगलो तोच जीण जगलो अशें आमच्यांनी म्हणू येता. अनितीन, अर्धमान जो कोण जगता ताका नियती धडो शिकयले बगर सोडिना हेंवूय तितलेंच खरें. मी, मी म्हणप्यांक नियतीन हांगांच दाखयलां. “आधी खंय सर्गार दाखयताले, आतां मार्गारूच दाखयता”. मनशाक पयशांचो आनी सत्तेचो माज चडपाक जायना. कर्माची फळां भोगचींच पडटात. समाजांत आज काल मनीस सुडबुद्धीन वागतना दिश्टी पडटा. वगीच एकामेकांचेर जळपाक लागतात. कोण चाडयो सांगून आपलें सादयता, तर कांय जाण चाडयो सांगून लोकांचे संवसार उध्वस्त करतात. कोण तरी चड पयशांचे आशेन अनैतीक धंदे करून आपल्याच पांयार कुराड मारून घेता. कोण तरी उज्यांत तेल ओतपाचें काम करतात. असल्या मनशांक कितें म्हणप? मानग्यांचीं दुकां हाडून सहानुभूती दाखोवपी जायते जाण आसात.
कांय मनीस इतलें तरबेज आसतात म्हूण सांगू? तांका गोडबोले म्हण्टांत, काम जाय मेरेन गोड गोड उलयतलें, काम जालें की मागीर तें तुका वळख लेगीत दाखयनात. कांय जाण संदीसादू आसतात, तें अचळय तुज्या घरांत रिगतात आनी तुकांच घराभायरो करतात, सामकें हरामखोर कशें. हें सगळें हावके. गोरगरिबांक, दुर्बळ घटकांक भंय घालून लुबाडप सामकें सालाझार वृत्तीचे कशे? हांतूत दादले आनी बायलांचो सहभाग आसता.
समाज जर निवळ जावपाक जाय जाल्यार समाजांतल्या ह्या हावक्यांक ना नपयत करपाक जाय. नियतीची वाट पळयत बसून उपकारना. नियती प्रायश्चीत दितलीच, पूण खूब वेळ लागतलो. आमी एक मतींत दवरपाक जाय, आमी कांयच करिनात, आमी सगळें निमताक कारण, जें जें कितें आमचे जिणेंत घडटा तें सगळें नियती घडोवन हाडटा. जीण जगतना दर एका प्रसंगाक सामकार वचपाक जाय. जिणेंतली हर एक घडणूक सकारात्मक नदरेन पळोवप आसता, कित्याक तें तुका नियतीनूच दिल्लें आसता. जिणेंत सुख आनी दुख्ख नियतीचीच निर्मणी. बरें वायट भोगूय नियतीचोच भाग. आमी जण एकल्यान मनीस धर्मान, सत्त्यान आनी सकारात्मक विचारान मनीसपण आपणावन जीण जगपाचो यत्न करीत जाल्यार नियती आमचेर प्रसन्न जातली, हातूंत इल्लोय दुबाव ना. आमी फकत निमताक कारण. आमचे विचार हीच आमची जीण.

काशिनाथ नायक
9158345844