भांगरभूंय | प्रतिनिधी
पावसाचे दीस आशिल्ले, जुलयचो म्हयनो. घसघश्यांनी पावस ओत्तालो. शारांत आनी गांवांत पासून उदक जाल्लें. झाडांची पडजड जावन रस्ते बंद जाल्ले. पूण आजयेल्यो काणयो सांगपाच्यो बंद जावंक नाशिल्लें. आयतारच्या दिसा, सांज वेळार आजी काणी सांगपाचें तयारीत आशिल्ली. अमन, सुमन आनी दोगां भुरगीं ओसर्यार बसून आशिल्लीं.
“बाय सुमन… आयज भुरगीं काणी आयकूंक येवपाची ना शी दिसता.” अजयेन म्हणलें.
“मातसो उशीर जायत, पूण भुरगीं काणी आयकूंक येतलीच.” सुमनान आजयेक म्हणलें.
“दिदी भायर पळय कसलो पावस पडटा तो. असल्या पावसांत कशी येतलीं तीं?” अमनान सुमनाक विचारलें.
“पावसा परस आजयेली काणी व्हड, पळय तूं तीं येतलीं म्हणल्यार येतलीं.” सुमनान आपलो विस्वास दाखयलो. इतल्यान रेनकोट आनी सत्री घेवन सगलीं भुरगीं आजयेल्या बल्कांवांत भितर सरलीं.
“तीं पळय आयलीं भुरगीं. बाय सुमन तांकां रेनकोट आनी सत्री जाग्यार दवरूंक मदत कर गो.” आजयेन सांगलें. भुरग्यांक पळोवन सुमनूय खूश जालें आनी उठून तांकां मदत करूंक बल्कावांत गेलें आनी मागीर सगलीं भुरगीं आजयेली काणी आयकूंक मोकळी जालीं.
“आजये आतां सांग काणी, सगलीं भुरगीं आयलीं.” सुमन उलयलें.
“हय सांगत काणी, पूण ताचे पयलीं म्हजीं दोन उतरां. ह्या दिसांनी पावस खूब पडटा, सकाळीं सांजे भायर सरताना आमकां सत्रेची वा रेनकोटाची गरज पडटा. सत्री आनी रेनकोट आमकां पावसांत भिजचे पासून वाचयता आनी भुरग्यांनी पावसांत भिजूक उपकारना. पावसांत भिजल्यार भुरग्यांक थंडी, खोंकली जोर बी जावं येता. भुरगीं दुयेंत पडूं येता. तुमी जर दुयेंत पडली तर तुमची शाळा चुकतली. अभ्यास चुकतलो. अशे तरेन पावसांत भिजल्यार भुरग्यांचें खूब लुकसाण जावं येता. ही जाली पयली गजाल. दुसरी गजाल. आपल्या घरा भोंवतणचो वाठार सदांच साफ दवरचो. पावसाचें उदक फोंडकुलांनी, नाल्लाच्या कठ्ठ्यांनी, प्लास्टीक आयदनांनी, वा गाडयांच्या टायरांनी सांठूंक दिवंक उपकारना. पावसांचें अशें उदक सांठून रावल्यार ताच्या पासून डेंग्ये, मलेरिया ह्या सारकीं दुयेंसां आमकां जावं येता. समजलें तुमकां सगल्यांक…?” आजयेन विचारलें आनी भुरग्यांनी हय आजये म्हणून जाप दिली. मागीर आजयेन काणी सांगपाक सुरवात केली.
“आतां काणी आयकयात. काणयेचें नांव आसा ‘हुंदराची चड्डी’.” आजयेन काणयेचें नांव सांगताच सगलीं भुरगीं हांसलीं.
“आजये जी आमी घालता तसली चड्डी?” अनिलान आजयेक विचारलें.
“हय तसलीच ती चड्डी… पूण ती चड्डी तुजी न्हय, हुंदराची. आजयेन फकांडां केलीं आनी परतून सगलीं हांसलीं.
“आतां सगलीं ओगी रावात हां! आजये सांग गे तूं काणी.” सुमनान सगल्यांक ओगी केली आनी आजयेन काणी सांगपाक सुरवात केली.
“आज सकाळ फुडेंच हुंदरान न्हावन घेतलें. आंग पुसून तुवालो बेंडाक बांदून चेड्डी घालूंक गेलो. जाल्यार ज्या जाग्यार चेड्डी सुकत घातिल्ली त्या जाग्यार ताची चेड्डी नाशिल्ली. सगळ्याक सोदली. आपले आवयक विचारलें, तिणें म्हणलें तुजी चेड्डी म्हजे कडेन कितें विचारता? सोद थंयच खंय तरी आसतली. सोदून सोदून बेजार जालो, चेड्डी खंयूच मेळनाशिल्ली. भायर तळ्यांत एक हतयाचें पोर न्हातालें. ताच्या म्हर्यांत आयलो आनी…
“हे ल्हानशा हतया, तूं मातशें भायर यो…!” हुंदरान म्हणलें.
“कित्याक भायर येवं, कितें काम आसलें…?” हतया पोरान विचारलें.
“तूं यो भायर, मागीर सांगता…” हुंदरान म्हणलें.
“थंयच रावन सांग कितें आसा तें… हांव भायर येवपाचें ना.” अशें म्हणून हतया पोर तळ्यांत बुडक्यो मारूंक लागलें.
“यो न्हय मातशें, खूब म्हत्वाचें काम आसा.” हुंदरान ताका विनवणी केली. ताचे विनवणेक मान दिवन हतया पोर तळ्यांतल्यान भायर आयलें आनी सांग कितें सांगता अशें म्हणून कडकडूंक लागलें. ताका हुंदरान बारीकसाणेन पळयलें आनी तूं वच तळ्यांतल्या उदकांत मजा कर हांव पळयता म्हजे.” अशें म्हणून तो वचूंक लागलो, पूण हतया पोरान ताका आडावन आपल्याक तळ्यांतल्यान भायर येवंक कित्याक सांगलें अशी जाप विचारली.
“काय न्हय… म्हजी चेड्डी म्हाका मेळना, तुवें बी घातला काय म्हणून पळोवंक जाय आशिल्लें देखून… हतया पोर बेजारून तळ्यांत देंवलें, हुंदीर निर्शवणेन परतलो. वाटेर ताका कावळ्यान हटकिलो.
” हुंदीर मामा…! हे हुंदीर मामा, बेंडाक तुवालो सो बांदून खंय भोंवता रे आयज?” कावळ्यान विचारलें.
“आयज सकाळ पासून म्हजी चेड्डीच मेळना, तुवें बी खंय पळयल्या कावळ्या मामा.” हुंदरान विचारलें.
“हय हुंदीर मामा, त्या सासोणीच्या झाडा पोदाक, वाशेलाचें पोर चेड्डी घालून योगा करतना सकाळीं सातांक हांवें पळयल्लें. चल बेगीन… तें आजून थंय आसतलें.” कावळ्याचें आयकून हुंदरान आनीक वेळ काडलो ना. धांवत सासोणीच्या झाडा पोंदाक आयलो. थंय दुकरा पोर, हरणा पोर आनी वाशेलाचें पोर, तिगांय योगा करतालीं. तांणी तिगांयनीय वेग-वेगळ्या कोराच्यो चेड्यो घातिल्ल्यो. तांकां तो पळयत रावलो.
“तूं आमकां कित्याक पळयता?” वाशेलाच्या पोरान ताका विचारलें.
“तुमी म्हजी चेड्डी बी घातला काय पळयतालो.” हुंदरान म्हणलें.
“तुजी चेड्डी आमी कित्याक घालतलीं…? हां बरी याद आयली, थंय शेजारच्या शेतांत भाजयाच्या मळ्यांत एक सोंसूलो चेड्डी घालून गाजर खाताना हांवें पळयल्लें. ताणें बी घातला जाल्यार पळय तुजी चेड्डी…” वाशेलाच्या पोरान म्हणलें. हुंदरान शेतांत धांव मारली. पळयत तर एक सोंसो चेड्डी घालून शेतांत आशिल्लो ताका दिसलो. हुंदरान म्हणलें “सोंसुल्या रे सोंसुल्या तुवें म्हजी चेड्डी घातल्या.”
“ना रे बाबा हुंदरा मामा तुजी चेड्डी हांव कित्याक घालतलों. पूण तुजी चेड्डी तर तुजे तकलेर आसा.” सोंशान म्हणलें.
आनी हुंदरान आपले तकलेर हात लायलो. पळयत तर ताची चेड्डी ताचेच तकलेर आशिल्ली. सकाळीं न्हाताना तकली भिजत म्हणून ताणें चेड्डी तकलेक घातिल्ली ही ताका याद जाली. ताणें तकले वयली चेड्डी काडून घाली आनी नाचत-नाचत घरा गेलो. हांडीर आसा चेडो आनी सोदता सगळो वाडो अशी गत हुंदराची जाल्ली.
(फुडें चलता)
अविनाश कुंकळकार
7875237830
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
