आनी माजर घरांत पावलें

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

भावंडांनो,
एकदां एक शिकारी शिकारे पासत रानांत गेलो. रानांत भोंव भोंवलो पुणून ताका कांयच सावज मळ्ळेंना. रानांत भोंवता म्हणसर दनपार माथ्यार केन्ना पावली हें ताका कळ्ळेंच ना. चलतां चलतां रान हुपून तो एका रानमळार पावलो, आनी … मुखावेल्या देखावान तो अजापलो. त्या रानमळार निळ्या निळ्या उदकान भरिल्लें एक तळें आशिल्लें. ताचे देगेर कसले तरी एकूच रूख आशिल्लो. थंय पावतकच थंडशितळ व्हांवशी ताच्या कुडीक कातकुतल्यो करूंक लागली. तो सुखावलो… आपणाली भुती थंयच दवरून ताणें त्या तळ्यांत न्हांवपाचे इत्सेन आंगावयली मुस्तायकी देंवयली आनी व्हडा उमेदीन तो तळ्यांत देंवलो…
…..थंयचो सोबीत वांठार पळोवन तो खोशयेन न्हायत रावलो. मुखार मुखार पेंवत वचूंक लागलो अचकीत ताका मुखार उदकांत बुचकळपी एक सोरोप दिसलो.. तो ताका पळयत चिंतूंक लागलो. हो सारोप हांगासर पावलो कसो ?
“आरे पापया, असो म्हाका पळयत ओगी कितें रावला? ह्या उदकांत म्हजो अंत पळोवंक तुका बरें दिसता ?” सोरपान ताका काकुळटेक येवन विचारलें.
“आरे पूण तूं ह्या उद‌कांत कसो आनीक….’’
‘‘…..सांगता पुणून पयलीं म्हाका उदकांतल्यान भायर काड नाजाल्यार हांव बुडून मरतलों….
सोरपाची काकुळट येवन शिकाऱ्यान ताका वाचयलो.
“हांव आनी मुंगुसबाय ह्या तळ्या धडेक झगडटां झगडटां अचकीत म्हजो जीव वाटावंक हांवें तळ्यांत उडी मारली… पुणून उदक चड आशिल्ल्यान हांव बुचकळपाक लागलों. म्हजी गत पळोवन मुंगुस बाय थंयच्यान पळून गेलें.
“बरें आसा. तूं आतां चड उलोवं नाका. तूं बरोच थकला.. इल्लेशें दूद पी’’ अशें म्हणत शिकाऱ्यान भुतये वांगडा हाडिल्लें इल्लेशें दूद ताका पिवयलें. दूद पिवन सोरपाच्या जिवाक तरतरी आयली. जेन्ना शिकारी आंगार मुस्तायकी चडोवन मुखार वचूंक भायर सरलो तेन्ना सोरपान ताका आडायलो आनी म्हळें ‘‘आरे म्हाका वाचोवन तुवें तुगेलो धर्म पाळ्ळो. आतां म्हाका म्हजो धर्म पाळूंक दी.’’
शिकऱ्यान म्हळें ’’तो कसो?’’
‘‘आमच्या धर्मांत बऱ्याक वायटान जाप दिवची आसता. म्हजो धर्म पाळूंक हांव तुका चाबतलों.’’ सोरपालीं उतरां आयकून शिकारी भिलो.
‘‘हो आनीक कसलो धर्म’’ ताणें मनांत म्हळें. सोरपान घांस मारल्यार आपूण दुबाव नासतना मरतलों हें ताका पुराय खबर आशिल्लें. पूण तो भिलो ना. ताणें म्हळें ‘‘हें पळय सोरोपबाब, तूं म्हण्टा तें म्हाका बरोबर दिसना. कारण आमी मनीस बऱ्याक बऱ्यान जाप दिता. पुणून तुज्या म्हणण्याक लागून आमी कोणाकय विचारून हाचेर निर्णय घेवया तुका कशें दिसता?
सोरपाक तें मानवलें तो शिकाऱ्याच्या गळ्या भोंवतणी वेटाळो घालून बसलो. शिकाऱ्याक आर्म काडूंक मेळनाशिल्लें. दोगूय चलत रानांत आयले. तांकां पयलीं मेळ्ळी गाय. सोरपानूच गायेक सगळी गजाल सांगली. तेन्ना गायेन म्हळें ‘‘म्हजो धनी म्हाका खावंक चरोव दिता देखून हांव ताका दूद दितां,’’ गायची जाप आयकतकच सोरपान तिचे वटेन फाट करीत शिकाऱ्याक मुखार वचपाक फर्मायलें. ते तशेच मुखार गेले.
मुखार मेळ्ळो घोडो. ताका आडावन सोरपान सगळी घडणूक सांगून ताचेर निर्णय दिवंक सांगलें. घोड्यानय गायचेवरी जाप दिवन ‘आपूण बऱ्या करणेक बऱ्यान जाप दितां’ अशें सांगलें. घोड्याक पिसो थारावन सोरपान शिकाऱ्याक मुखार वचूंक सांगलें. वतना म्हळें ‘‘तीं दोगांय पाळीव जाल्ल्यान आमी आतां खंयच्याय रानवटी प्राण्याक विचारुया. शिकाऱ्याक सोरपाचें म्हणणें मानवलें. सोरोप मात शिकाऱ्याच्या गळ्यांतल्यान देंवपाक तयार जालोना. दोगूय परतून भोंवक लागले.
दोगूय रानांतल्यान चलतां चलतां, सोरपाक एका रुखार एक रानमाजर बशिल्लें दिसलें. त्याच वेळार शिकाऱ्याक थंयच थांबोवन त्या रानमाजराक ती गजाल सांगपाचो यत्न केलो. रुखा खांदयेर बशिल्ल्या रानमाजरान म्हळें ‘‘सोरोपबाब, तूं जें कितें म्हाका सांगता तें म्हाका कांयच आयकूंक येना. देखून मात्सो लागीं येवन सांगशी?’’
सोरोप वेळ काडिनासतना शिकाऱ्याच्या खांद्यावयल्यान देंवलो आनी रुखावेल्या खांदयेर बशिल्ल्या रानमाजरासरी गेलो आनी उलोवंक लागलो. रानमाजर त्या वेळार बरेंच भुकेल्लें. देखून ताणें मात्तूय वेळ काडिनासतना सोरपाचे गचेक धरलो आनी आवळीत म्हळें ‘‘आमी वायटान वायटाक जाप दिता. कळ्ळें? अशें म्हणत रानमाजरान ताचो जीव घेवन ताका खावपाक लागलें.
सोरपावरवीं आयिल्लें संकश्ट रानमाजरान पयस केलें देखून शिकाऱ्याच्या जिवाक बरें दिसलें. आपलो जीव वाटायिल्ल्यान शिकाऱ्यान खोशयेन रोखडेंच त्या माजराक खांदार बसयलें आनी आपल्या घरांत हाडलें
आयज सावन जी माजर मनशाची इश्टागत चालू आसा.
उल्हासभाई