भांगरभूंय | प्रतिनिधी
सृश्ट निर्माण केल्ल्या विधात्यान धरतरे वेल्या दरेक जिवाक स्वतंत्रपणान, मेकळेपणान जियेवपाचो हक्क दिवनूच ह्या संवसारांत धाडला. ते प्रमाण दरेक जीव आपले तांकी प्रमाण, स्थिती प्रमाण, आपलें जिवीत जियेता. जावं तो मनीस, मोनजात वा जिवसृश्टीतले हेर सुक्षीम जीव. आपल्या जिविताचो खीण घालयतना मेळिल्ले संदीचो लाव घेत दरेक जीव आनंदांत जियेवपाचो यत्न करता. विधात्यान सगल्यांकच सारकेच हक्क दिल्ल्यान कोणाच्याच जिवितांत भितर सरून ताच्या जियेवपांत बादा हाडपाक कोणा एकल्याक अधिकार दिवंक ना. तरी आपसुवार्थी जेन्ना कोणूय भितर धुमशेणां कांडटा तेन्ना मात सोबीत जिणेच्यो फास्क्यो खंय तरी विस्कळीत जावंक पावतात. आपसुवार्थी ही गजालय म्हाभिरांकूळ. तिकाच लागून विधात्यान भेट म्हूण दिल्ले हे जिणेंत खूबश्यो घडामोडी, घडणुको घडत वतात, आनी जण एकल्याच्या धर्माच्यो वण्टी एक तर कळमेवंक लागतात वा तांकां वेंर वचपाक आरंभ जाता.
मनीसपणाच्या सोबीत परमश्रेश्ठ धर्माक खत पडटा त्या वेळार त्या विधात्याक बाबड्याक ‘हाका बेठोच’ हे कुळयेंत जल्माक घालो अशी खंत करीत बसचें पडटा आसतलें. love others as you love yourself असो एक संदेश आमकां धर्मीक पुस्तकांतल्यान मेळटा, आनी तो पिळगेन पिळगी मुखार वचत आसा. धरतरे वयलो दरेक मनीस तो मानता, कारण ताकाच विधात्याचो संदेश वा ताणें मनीसकुळयेक दिल्लो मंत्र अशें लेखतात. तो मानचोच पडटा. संवसार मुखार वतलो वा चलतलो जाल्यार ह्या संदेशाची भोव गरज आसा. ह्या संदेशाक सगलेच पाळो दितात काय ना हाचेर विचार करीत बसचे परस तो सगलेच चड उण्या प्रमाणांत पाळटात हें विचारांत घेवचें पडटलें.
‘लव्ह अदर्स’ म्हणल्यार, तूं जसो तुजेर माया, मोग, प्रेम करता, तुजी जतनाय घेता, राखण करता, तुज्यो इत्सा हावेस पुराय करता वा भोग घेता तशीच संद दुसऱ्यांकूय घेवपाक मेळटली अशे तरेन तांचे कडेन वाग. प्रेमान, आनंदान, मायेमोगान… स्वता जितले तळमळीन जिणेचो आनंद घेवंक सोदता तितलेच तळमळीन दुसऱ्यांच्या हिता खातीर वाग. दुसऱ्यांकूय खोस मेळूं दी. तूं तसोच दुसरो हाची जाण पावलां कणकणीं तुज्या काळजांत उरूं दी.
मनशाची सर्वांगी उदरगत सादतां तें शिक्षण. शिक्षणा वरवींच आमी घडटात. हेंच शिक्षण आमच्या जिविताक आकार दिता, नवी दिका दाखयता. परजळट्या फुडाराची नवी वाट दाखयता. ह्या शिक्षणाची सुरवातूय संस्कारांतल्यान जाता. संस्कारा वरवीं आमकां बरें शिक्षण मेळटा. जितले संस्कार आंगांत चड बळावतात वा रुजतात तितलो मनीस शिक्षणांत उंचेली झोपय घेता. शिक्षण घेतना दरेक भुरगो ‘भारत म्हजो देश. सगले भारतीय म्हजीं भावंडां…’ असो सोपूत घेता. सगल्यांक आपली मानून प्रेमाचो संदेश तो पातळायता. आपले लागणुकेक, जापसालकेक तो अर्थ दिता. दुसऱ्यांचेर प्रेम, माया, मोग करपाच्या आपल्या धर्माक तो स्वरूप दिता. पूण मुखार…? ह्या मायेमोगाचे लागणुकेक कोण खंय लिपयता हाचो थाव लागना.
आमचो संवसार ‘रेंवट’ थारला. रेंवटांत भोंवतना दोन घोंट उदकाची जशी आस उप्रासता तशीच मायेमोगाच्या, प्रेमाची आस दरेकाक आयज लागल्या. तो ते आशेच्या सोदांत आसा. जी गजाल आपल्या म्हऱ्यांत नासता तिची चड आस लागता. मायेमोगाचीय हीच गत जाल्या. निर्मळ पवित्र मायेमोगाची सुवात अडेच्या नकली प्रेमान मेळयल्या. देखून पावलां कणकणीं मनीस आपटत-धोपटत चलतना दिश्टी पडटा. संवसारांत सगल्यांची जोडणी करपी माया-मोग, प्रेम हें प्रभावी माध्यम, साधन. प्रेम म्हणल्यारूच मनाची मधूर, नाजूक अशी भावना. भावना आनी गरज हांचें मिश्रण. प्रेम हें ईश्वराचें रूप. ईश्वर हें प्रेमाचें स्वरूप. तो व्यापक आसा. देखूनच प्रेम सगल्या ठांय वसला, रावला.
प्रेमाक व्हडा व्हडा विचारवंतांनी वेगळींवेगळीं रुपां दिल्यांत. व्याख्याय दिल्यात. त्या व्याख्यानां वरवीं प्रेम संवसारांतली अत्यंत मोलादीक आनी श्रेश्ठ अशी गजाल आसा हें दाखोवन दिलां. तें काम वा मोख हेर माध्यमांतल्यान जायना. तें माया-मोग म्हणल्यारूच प्रेम साद्य करता, सफळ करता. प्रेम, माया-मोग हो गिन्यानाचो रस आसा. जाल्यार गिन्यान प्रेमाची वात आसा. प्रेमांत गिन्यान मेळटा जाल्यार गिन्यानान प्रेम जागरूक जाता. संवसारांतल्या बुदवंतांनी जिणेक एक फूल मानलां, आनी प्रेमाक जिणेचो परमळ. ह्या प्रेमा बगर जिवीत कशेंच परमळना. प्रेमा बगर जिविताचो आनंदूय अणभवूंक मेळना. एकामेकांच्या मनाची सांगड घालतलो जाल्यार प्रेमाचे ज्योतीन एकामेकांचे जिणेंत उजवाड फांकचो आसता. जीण त्या उजवाडाचेरूच
पुराय परजळटा.
शिक्षणान आनी संस्कारांनी आमकां एक देख दिल्या. जो दुसऱ्यांच्या दुख्खांचो विचार करता तो खरो सुशिक्षीत. सुशिक्षीत जावपाक आमकां प्रेमाची खरी गरज लागता. प्रेमाचो अर्थ दुसऱ्यांक सूख दिवप, आनंद दिवप. तो आत्म्याचो आविश्कार आसता.
मनीसपणाचें खरें नांव प्रेम म्हणल्यार अतिताय जावची ना. मनीसकुळयेंत हेर जिवांचेर काळजां सावन माया-मोग करप, जसो आपूण स्वता तसोच दुसरो हें तत्व मानून प्रेमान वागप, आपणावरी दुसऱ्याची गरज पळोवन ती भागोवन ताका खिणा पुरतो आनंद दिवप हाकाच आमी मनीसपण म्हणटात. प्रेम म्हणल्यार दुसऱ्या जिवांत, वस्तूंत आनी रमून वचप. जिणेंत ज्या जिवा कडेन संपर्क, संबंद येता जिवां कडेन समरसता प्रस्थापीत करप म्हणल्यारच प्रेम. ह्या प्रेमाक लागूनच दुसऱ्यांची पारख जाता. हे प्रेम वांट्टकच पलतडच्यान ‘प्रतीप्रेम’ मेळटा. हे प्रक्रियेक लागूनच आमचे जिणेक चालना मेळटा. नाजाल्यार, प्रेमा बगर मनीस अर्दकुटोच उरता. निसुवार्थी बुद्दीन जो प्रेम करता तो सदांच आनंद मेळयता. मनशान सदांच प्रेम, आनंद वांटीत भोंवचें, जियेवचें. ताचें जिवीत सदांच धादोशी, आनंदी आनी दुसऱ्यांक उर्बा देणें थारता.
जाण्टेली म्हणटात तें फट न्हय. ती म्हणटात, ‘तुजें खाण-जेवण कांय नाका. फक्त तुजे कडल्यान एक प्रेमाचें उतर मेळ्ळ्यार पुरो.’ ह्या उतरांनी केदो व्हड संदेश आसा. म्हज्या एका उतरान दुसऱ्याक खोस मेळटा, ताचें मुखामळ फुलता, तो भुल्लुसून वता, म्हज्या प्रेमाच्या उतरांनी ताका ताच्या जिवितांतल्या दुख्खांचो कांय खिणा पुरतो विसर पडटा जाल्यार हांवें तें प्रेमाचें उतर ताका दिवपाक फाटीं कित्याक रावचें? हांवें ताका प्रेमान उतर दिल्यार म्हाका ‘प्रतिप्रेमाचें’ उतर मेळचें ना? म्हजी जीण परमळची ना?
देखून म्हणटा, समेस्तांनो, आमी दर एकलो एकामेका लागीं एकामेकांच्या सांगातान प्रेमान, आनंदान माये-मोगाच्या उतरांचे वळेसरांचे वळेसर गुथीत रावुया. तातूंतल्या परमळान खासा आनंद मेळोवया. तो आनंद वांटीत रावुया… आनी त्याच आनंदान, प्रेमान दुसऱ्यांकूय आनंदांत दवरुया…
उल्हास यशवंत नायक
8010061867
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
