आत्म्याचें ज्ञान मेळोवंक अध्यात्मीक मार्ग

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

सुखान जगूंक दिवपी सगल्यो वाटो म्हजे खातीर बंद जाल्यात अशें जेन्ना आमकां दिसूंक लागता तेन्ना एक मार्ग उक्तो आसता खंय, आनी तो मार्ग म्हणल्यार अध्यात्मीक मार्ग.

आयज आमी रंगीत वक्ल लावन संवसार पळोवंक लागिल्ल्यान त्या वक्लांतल्यान दिसपी कोरा सारकेंच जग आसा असो गैरसमज करून जीण सारूंक लागल्यात. जाका लागून सैमाचो असली रंग आमी विसरून गेल्यात. हय न्हय शी तशीच गजाल आमचे संस्कृतायेची आनी तकलेंत घोळटल्या विचारांचीय बी. बरे विचार तकलेंत घोळोवचे बदला आमी वायट विचार पयलीं करतात. कशें वागचें हें कोणूय समजावपाचो यत्न करीत जाल्यार आमी त्या मनशाक पिशांत काडटात. भोव थोडे मनीस मेळटले जे अशा पिशांतूर मनशांचेर पातयेवन आपले जिणे पद्दती विशीं विचार करूंक लागतले. बाकी सगले मनीस ह्या सलील सागरांत बुचकळे खायत जिवीत सारपाचो यत्न करीत रावतले अशें म्हणल्यार म्हजी चूक जावची न्हय. हाचो अर्थ आमी मनीस दोळे धांपून जियेतात असोय न्हय. आधुनीकतायेची कास धरून आमी एक एक पावल मुखार वचूंक लागल्यात ही गजाल जरी खरी, तरी केन्ना केन्ना साद्या-साद्या कारणांक लागून मनीस निरेशेता, आत्मविस्वास व्हगडावन बसता. ताचे जिणेंत निर्शेणी सुवात घेवंक पळयता तेन्ना फाटलो फुडलो विचार करिनासतना तो मनीस जीव ना करपाचो जो यत्न करता तो समा न्हय. ना ना तरेची साधन सामुग्री आसून लेगीत मनीस इतलो लाचार कित्याक जाता काय ह्या प्रस्नान तुमचीय तकली गिरगिरूंक लागता आसतली. अशी परिस्थिती कोणाचेरय येवं येता ती येवची न्हय म्हूण दरेकल्यान आपल्याक सकारात्मक विचारांनी गुथूंन दवरल्यार कशें कितें ? आपल्या आवडीच्या छंदातय वेळ घालयल्यार मन प्रसन्न उरता अशे जाणकार सांगतात. आपल्या दीसपट्ट्या कामाक लागून वेळ मेळना जालो तरी पूण मात्सो वेळ मनरिजवणेन घालोवं येता. ही गजाल कोण काना मनार घेनाशिल्ल्यान निमाणी तकली जड करून बसतात.
जग बदलत वता तशें गरजे प्रमाण मनशान आपले जिणेंत बदल करप गरजेचो थारता तरी लेगीत आपली पत सोडिनासतना समतोल सांबाळूनच जीण मुखार व्हरूंक जाय. आयज जेन्ना आमी तत्वां सोडून दिवन आपलो सुवार्थ पुराय करूंक लाचारपण आपणावंक तयार जातात तें पळयतकच आमची कोण काकुळट करतलो व्हय ? कांय दुशण दितले तेंच कळना जाता. मन चिंतूंक पडटा तेन्ना म्हाका म्हज्या आवयचीं उतरां याद जातात. ती म्हणटाली, जेन्ना सगल्यो वाटो बंद जातात तेन्ना निमाणे देवाचेरच भावार्थ दवरून कर्म करत रावप होच एक उपाय मनीस जाती लागीं आसता. त्या मार्गाचो उपेग केल्यार जीण सार्थक जावंक पावता. सुखान जगूंक दिवपी सगल्यो वाटो म्हजे खातीर बंद जाल्यात अशें जेन्ना आमकां दिसूंक लागता तेन्ना एक मार्ग उक्तो आसता खंय, आनी तो मार्ग म्हणल्यार अध्यात्मीक मार्ग. ह्या मार्गा वेल्यान वचून आत्म्याचें ज्ञान मेळोवं येता. आपली जीण सांवरून फुडार सोबीत करूंक आदाराक मेळटा तो होच मार्ग. ह्या मार्गार चलप दिसता तितलें सोंपें नासता हिवूय गजाल तितलीच खरी. कारण हे वाटेर लेगीत मनशाक फुसलावन सूत लावपी जायते मेळटात. तांच्या जाळ्यांत येनासतना सरळ वाट काडून मुखार चलत रावप हीच आमची लागणूक जावन आसा. कठीण प्रसंगार मनशाचे सैर-भर मन चोंय वटेन ओडटा अशें म्हणटात आनी हाचोय लाव घेवपी ह्या संवसारांत उणे नात. म्हणून आत्मचिंतन करूनच मुखा वेलें पावल घालचें अशें जाणट्यांची शिकवण आमकां भुरगेपणांत आसताली. आतां खंयच्याय विशयाचेर म्हायती दिवपी वेगळींवेगळीं माध्यमां आसात जाचो सर्रास उपेग जाता. पूण अचूक म्हायती मेळटलीच हाचो भरवंसो नासता. जाण्टयांची शिकवण ही तांच्या जिणेच्या अणभवा वेली आसताली ही गजाल आमी विसरूंक शकनात.
आयज दानधर्माच्यो गजाली करपी जायते जाण मेळटात. ते फटाश्यो मारतात कांय लोकांक भुरळ घालतात हें कळपाक मार्ग नासता. पूण एक गजाल हांव निश्चीतपणान मांडपाक शकता ती म्हणल्यार आमच्या गोंयांत दान धर्म करप्यांचो आंकडो उणो ना. वेगळ्योवेगळ्यो कार्यावळी त्यो मागीर शिक्षण क्षेत्रांतल्यो जावं वा धर्मीक वा सांस्कृतीक आसूं, अशे दानवीर मुखार येवन त्यो कार्यावळी बरे तरेन घडोवन हाडटात. समाजांत वावुरपी अशे लोक गोंयचें दायज संस्कृती तिगोवन दवरचे खातीर बरेच यत्न करतात तेन्ना तांचे तोंड भरून कवतूक करचें अशें दिसप सभावीक जावन आसा. भजन, किर्तन भक्तीगीत, आरत्यो, फुगड्यो हें आमचें खरेलें दायज, आमच्या पुर्वजांनी दाखयिल्ल्या मार्गान आमी चलत मुखार घेवन आयल्या ती आमची संस्कृती. आमचे हे संस्कृतेंत भारत देशांतल्या दरेक संस्कृतायेचो आस्पाव जाल्लो पळोवंक मेळटा. ही गजाल लेगीत खूब म्हत्वाची जावन आसा. जाचेर आमी आडनदर करूंक शकनात. समाजा खातीर बरें कितेंय करपाचो हावेस मनांत बाळगुपी जायते आसात. तांकां पळयतकच तांची तोखणाय केले बगर रावन दिसना. कसलीच अपेक्षा दवरिनासतना हेरां खातीर ते पोटतिडकीन वावुरतात.
दुसरे वटेन कांय मनीस फक्त आस्वासनां दिवन मेकळे जातात. पूण तांची जेन्ना खरी गरज उप्रासता त्या वेळार वखदाक लेगीत ते हाताक मेळनात अशा वेळार तांचे पितळ उक्तें पडटा म्हणल्यार म्हजी चूक जावची न्हय. अशा मनशांची वागणूक पळयतकच मनीस उदरगती कडेन वता कांय अधोगती कडेन वता हेंय कळना. तांकां पळयतकच म्हाका तरी कांय प्रस्न पडटा हे लोक स्वताक फटयतात कांय हेरांक फटयतात ? त्या मनशां कडेन पयसो घोळपाक लागला म्हूण अशी मिजास काय ? काय ते समाजांत पोक्यो बढायो मारून सगल्यांक आकर्शीत करूंक पळयतात ? कायराजकारणांत देंवचे खातीर समाजसेवक जावन दानवीर कर्ण जावंक पळयतात ? कितेंय जावं पूण जे निसुवार्थीपणान लोकांची सेवा करतात तांकां देवाले देणें हे आयज ना फाल्यां मेळटलेंच हातूंत दुबाव ना.

एच. मनोज
9822441417