आत्मकेंद्रित युग

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

फेसबूक, इंस्टाग्राम, व्हॉट्सअॅप सगळ्या लोकांचे सामके लागींचे इश्ट आनी नातेदार जाल्यात. पूण भावनीक अस्थिरताय वाडत आसा.

आर्विले काळांत लागींचे लोक लेगीत पयस वचत आसात हें पळोवन मानसीक दुख्ख जाता. पयसो आयलो, सगलें दुसऱ्या खुस्तार सादोवन घेतकूच केल्ले उपकार विसरुन घरांतले मनीस पडमूर जातात.  खाल्ल्या पानार हळशिक करपी रगताचे संबंद लेगीत  तिगोवन दवरनात. कितलींशींच वर्सां तिगून उरिल्ली इश्टागतीची तांक उणी जावपाक लागल्या. पंचवीस ते तीस वर्सां चलिल्ली इश्टागत फालतू गजालींचेर सहजपणान मोडपाक लागल्या. सद्या मनशान मनशा भशेन कशें वागचें तें कळपाक मार्ग उरुंक ना.

एक काळ आशिल्लो, लोक एकामेकांल्यो अडचणी समजताले. भौतिक सुविधा चड नाशिल्ल्यो. लोक आपल्या कडेन आसा ताचेरुच खोशी आसताले. एकामेकांक कितेंय विचारपाक ते अनमन नाशिल्ले. घरांत च्याये खातीर साकरेचो उणाव आसल्यार शेजाऱ्यागेर वचून वाटीभर उश्णी साकर घेवपाक कोणाकूच उणेंपण दिसनाशिल्लें. अचकीत सोयरो आयलो जाल्यार  शेजाऱ्यागेर वचून दूद मागपाची इत्सा आसताली. लग्नाक वतना लेगीत बायलो लागसरांतले वळखीचे बायले लागीं नवी साडी आनी वस्ती लेगीत मागताली. कारण त्या काळांतली पद्दत अशीच आशिल्ली. 

गिरेस्त आनी गरीब हांचे मदलो फरक गांवगिऱ्या वाठारांनी तरी चड दिसनाशिल्लो. सगळ्यांनी एकामेकांक आदार दिवचो ही समाजाची धारणा आशिल्ली.आतां काळ बदल्ला. दरेका घरांत सुविधा वाडल्यात. अर्थीक समृद्धी ना म्हणल्यार लेगीत  खूब वाडल्या. सगळ्यो सुविधा मेळ्ळ्यात. हातांत भरपूर पयशे भरपूर घोळटात. एकामेकांची गरज उणी  जाल्या. आतां कोणाकच कसल्याय कामाक दुसऱ्याची गरज पडटलीच अशें ना. देखून सगळेच आत्मकेंद्रित जाल्यात.  जशें- जशें पयशे वाडत आसात तसो- तसो अहंकार वाडत आसा. आतां कोणाचें कोणा बगर अडून उरना. आवय- बापूय, भाव-भयणीची लेगीत कोणाक गरज ना. ना म्हणल्यार लेगीत कांय  लोक रगताचे संबंदा परस इश्टागतीचें बंधन तिगोवन दवरतात. एका घरांत मरण तर दुसऱ्यागेर सत्यनारायण पुजेचें व्रत असलें हें मोबायलाचें कलयुग आयलां. 

आतां घरांत लेगीत एकामेकां कडेन उलोवपाची इत्सा ना. घरांतल्या दरेकल्याक लागीं स्मार्ट फोन आसता. फोनार हाच्यो खबरी ताका सांगप, ताच्यो हाका मागीर घरांतल्या मनशां कडेन उलोवन मन उक्तावपाची कोणाक गरज आसतली? फेसबूक, इंस्टाग्राम, व्हॉट्सअॅप सगळ्या लोकांचे सामके लागींचे इश्ट आनी नातेदार जाल्यात. पूण भावनीक अस्थिरताय वाडत आसा.

—————————-

सुदिन वि. कुर्डीकार