आंकडो

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

चौग पूत, चार कुटुंबा असोच तो हिशोब. चोगुय घराबे आपल्या मोटेपणांतूच. मनांतल्यान जळफळाट, जळजळ… “पाडा पडुं तुजें… बेगीनुच घट्टण जावं’’ अशे ते उद्गार पोटांतलें. अंतरमनांतलेय आसुये.
“आरे! कोणाक म्हणटा हें सगळें ?”
“कितें जालां गे? तूं बेठीच म्हाकाच कित्याक विचारता हें सगले?”
“आरे! तशें न्हय.”
“आनी कशें? हें फकत म्हाकाच सांग गे तूं.”
“हांव आयकतां, ओगी रावता म्हूण?!”
“म्हाकाय सगळें समजता.”
“तुमचे कडेन उलोवप म्हणल्यार, नाका जाता.”
“मागीर… ओगी राव मगे.”
“कितें जालें रे बाबा?”
“आयकतली? मागीर हांव बंडलां मारता म्हणू नाका.” आजी आनी नातवाचो संवांद बरोच वेळ चालुच आशिल्लो, पूण ताका जाप मेळ्ळी “नो सोलुशन” म्हणलें मयुरान मनांतल्या मनांत. तो थंयचो उठून भायर पावलो.
कालचीच खबर शेनवाराक सगळ्यांनी मेळपाचें थारायिल्लें. दर शेनवारा मेळप गेट टुगेदर… न्हय शेनवारा भायर ‘पार्टी’ मजा, भायर जेवप. कोणाक टॅन्शन ना. सदाच रांदप आनी ऑफिस करून करून हें रूटीनात ‘जीण ’ घुस्पून पडल्या. तातूंतच जण एकटो गोल फिरता. पृथ्वी कशी. म्हणून ह्या आयच्या नव्या आधुनीक युगांतल्या घराब्यांनी ‘सोलुशन’ म्हूण ‘आवटींग’ सुरू केलां… वर्सा जालीं.
“आजे फकत हॉटेलांनी जेवणां खाणां तिय बी ‘चायनीज’ सगळें ‘जंक’ आनी ‘बिर्यानी’ चिली, क्रीस्पी, पहाडी ‘सिझलर’ फकत चडशो चिकनाच्यो राशी.” आदल्या कांय वर्सां… ‘गांवठी कोंबयो’ मारून खासा चिकन ‘शाकोती’ करपांत वेगळी मजा आसतली. आज्जेन जाता सर खूब करून करून वाडलें.
“आज्जे तूंय यो आमचे बरोबर” मयुर आनी हेरांनीय तिका आपले बरोबर ओडून व्हेली. आज्जी निरूपाय म्हूण तांचे बरोबर गेली. सगळीं हॉटेलांत व्हडलें टेबल बुक केल्ले “रिर्जव्हड” अशें बरयिल्ली “पाटी” आशिल्ली. एकार एक जाय- जाय ताची ऑर्डर केली. घोस्तान दर एकट्यान खालें. कांय बरें वातावरण, हाडून वाडपी, सर्व करपी दुसरोच. पुराय कुटुंबान फकत मजा घेवपाची. अदमास पंदरा – सोळा जाणां आशिल्लीं.
काका, काकी तांचें चले, चल्यो, नातरां, सुनो आनी नातरांक सांबाळपाक दोन भुरगी, ‘कॅर टेकरच’ म्हणल्यार जाता.
“मागीर त्या अप्पाल्या घरांचें कितें करूंया?”
“आमचें मनांत विकून वडोवपाचें” संदेशान म्हणलें.
“आमकांय तेंच बरोबर दिसता” बापोल सुनेन दुजोरो दिलो. हांचे उलोवप आयकून आपले भितरच कांय जाण फुतफुतली.
“आमकां अशें करपाचेंच ना.” अशें मनांतल्या मनांत म्हणत रावलीं. आपलें स्पश्ट मत मांडलें ना. मयुरान आनी तोंड उकतें केलेच ना.
“हांचे कडेन म्हाका उलोवपाचेंच ना.”
“हय हांची पाडी वृत्ती पळयली.” करता करता जेवण थंयच झक माल्लें. जेवपां जालीं पूण सुवाद गेलो. धुसफुस करतां- करतां, आपलेच मदीं ताशेर मारत रावले. मातशी बाचाबाची सादीच. पूण दुसऱ्याच्या वर्मार बोट दवरीत कुटुबां मदींच 36 आंकडो दिसपा लागलो.
मयुरान आपलें तोंड इतलो वेळ बंद दवरिल्लें. “पळयलें आज्जे हांव सांगता तें हें.’’आज्जेन मात तकलेर मारून घेतलो.
“म्हाका दिशिल्ले तूं भुरगो म्हूण कितेंय बडबडटा आसतलो. ह्या जाणट्याकूच… तरण्याकूच अर्थ ना रे बाबा.”
“तुजें चुकता अशें दिसतालें. पूण ना, आतां कळ्ळें खरें आनी फट कितें तें कोणाक कित्यात चड रूच आसा पळयतां.”
‘आज्जे, आसुं तू बेठीच वायट धरूं नाका. हें अशें सदांच घडटा. शेनवाराक मेळप म्हणल्यार खावप जेवप बाकीचे सगळें बरें मजेन खोशयेन जाता. पूण तांतूत शंदूर घालून कोणा कोणाची वाच्याच बंद कशी करपाची हाचे कांय नमुने पळोवंक मेळटात. रात जाली चला चला वचुंया म्हूण एक एकटो वचपाचे तयारेक लागलो. एक एकट्यान वचून गाडी स्टार्ट केली. पूण कोण समादानी दिसलो ना.
सकाळीं उठून आज्जी मात डायनींग टेबलार बसून हेरांची वाट पळयताली.
“तुमकाच रावतालें, आयली सगळीं. बरें जालें. ब्रेकफास्ट जाले उपरान्त दोन –चार मिनटां उलोवंक जाय.”
“बरें गे आज्जे आमी हांगांच आसात उलय तुका जाय तितली.”
“फकाडा करूं नाकात, रावात.” आज्जेचे उतरांनी “पेज” दिसलो. ओगी रावल्यार बरे आमी. सगळें गुपचुप टेबला कडेन बसूनच रावले. आजी उलोवंक लागली.
“हें पळय तुमकां सांगता, राग धरूं नाकात. तुमच्या काका, काकी घरच्यांक एकच फावट रातीचे जेवपाक आफयल्यार बरें न्हय?”
“कित्याक गे आज्जे?”
“तुमचें जें कितें चल्लां तें एकच फावटीन मेकळें करपा खातीर.”
“आमचें कांयच म्हणणें ना. सगळें कितें करपाचें आसा तें तांकांच.”
“म्हणूनच समोरा समोर उलयलें म्हणटकच बरें. सोक्षमोक्ष हांव लायतां.’’
“अशें तरेन शेनवारा, शेनवारा, शेनवार मेळून आपलीच मनां विशारी करूंन सूड बुध्दी वाडोवप हीं खंयची शाणेपणा?”
येता ते शेनवारा सगळ्यांक आफायली. आज्जेन जेवन जाले उपरान्त मुळ प्रस्न. अप्पाचे घर सांबाळून दवरूंक कोणाक शक्य आसा काय म्हूण विचारलें ?
“आमकां पयशे जाय काका’… आनी पुराय घराबोच उलयलो.”
“तुमी दोन वर्सां भीतर तांकां पयशांची जाली तयारी करूंक दिंव शकतात?’’
‘वाटणी ह्ये ह्ये अप्पाचे घर आमकां जाय. आमी सांबाळटले.”
दोन वाटे करचे परस, उपाय काडलो. फुडले खेप… फुडली तयारी करूंया. पूण शेनवारा गॅट टुगेदराक मेळटना मात मातूय कीरकीर, कमेंन्टस, दुस्वास, राग धरपाचे ना. मेळत रावात आनंदान, जगात आनंदान.
हेप हेप हुर्रे म्हळें सगळ्यांनी.

विजया शेळडेकार
91467 91523