अस्तित्व

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

केन्नाय तुका अडचण आयल्यार, फोटवा सामकार हात जोडून श्रीकृष्णाक तुजी अडचण सांगची. फक्त हांव इतलेंच सांगता ताचे तुवें पालन करचें अशी म्हजी निमाणी इत्सा आसा.

मधू नांवाचो श्रीकृष्णाचो एक दयाळू भक्त आशिल्लो. ताणें आपल्या वखदाच्या दुकानांत एका कोणशाक श्रीकृष्णाचो
ल्हानसो फोटू लायिल्लो. मधू सदांच सकाळीं दुकानाची साफसफाय करतकूच हात-पांय धुंवून देवाचो फोटूय नितळ करतालो! आनी भावार्थान फोट्याक फुलांहार ओंपून धुपा आरतीन उंवाळणी करतालो!
अजय उच्च शिक्षण पुराय केल्लो नव्या पिळगेंतलो मधूलो तरणाटो चलो ताचे वांगडा दुकानांत बसून सदांच सकाळीं बापूय जें कितें करता तें सगलें बारीकसाणेन पळयतालो! पूण मनांतल्यान बापूय जें कितें करता तें ताका आवडनाशिल्लें. देव बी काय आसना हो सगलो मनशाच्या मनाचो भ्रम अशें तो मानतालो, आनी हीच गजाल आपल्या बापायक पटोवन दिवपाचो तो यत्न करतालो!
सकाळीं मधू सदां भशेन श्रीकृष्णाचो फोटू पुसपा वेळार अजयान ताका म्हळें ‘तुमी कितें घेवन बसल्यात, संवसारांत देव बी काय ना, आयच्या संवसारांतलें प्रगत विज्ञान देव आसा. तुमचें शास्त्र सांगता सूर्य खंय ताच्या रथार बसून पुराय ब्रम्हांडाचो फेरो मारता, पूण विज्ञानान मात पृथ्वीच सुर्या भोंवतणी घुंवता हें पुराव्या सयत सिद्ध केलां!’ आपल्या पुताचें देवा विशीं आशिल्लें मत आयकतना मधू ताचे कडेन मोगान पळेत हांसतालो. चल्या लागीं देवालें अस्तित्व आनी प्रगत विज्ञान ह्या विशयांचेर भासाभास करपाची ताची मात लेगीत इत्सा नासली!
अशेंच दीस फुडें सरत रावले. थोड्या वर्सां उपरांत बापूय जाण्टो जालो. ताका कळ्ळें आतां ताचो अंत म्हऱ्यांत पावला. एक दीस ताणें आपल्या पुताक म्हणलें, ‘पुता अजय तूं देवाक मान वा नाका मान तरी लेगीत म्हजे खातीर तूं एक कश्टाळू, दयाळू आनी एक प्रामाणीक मनीस आसा, तरीय तूं हांव आतां जें सांगतलों तें आयकून खरपणान ताका पाळो दितलो अशी आस्त बाळगितां!’
अजयान म्हणलें, ‘हय बाबा कितें तें सांगात हांव जरूर ताका पाळाे दिवपाचो यत्न करतलों.’ बापायन सांगलें, ‘पुता हांव मरतकूच दुकानांतलो श्रीकृष्णाचो फोटू हांव जसो सद्दां सकाळीं नितळ करता तसोच तुवें करचो. केन्नाय तुका अडचण आयल्यार, फोटवा सामकार हात जोडून श्रीकृष्णाक तुजी अडचण सांगची. फक्त हांव इतलेंच सांगता ताचे तुवें पालन करचें अशी म्हजी निमाणी इत्सा आसा.’ बापायलें म्हणणें आयकून चल्यान हयकार दिलो.
काय दिसां उपरांत मधू संवसाराक अंतरलो आनी दीस फुडें सरत रावले. एक दीस उटंगारांनी पावस रकतालो. अजय दिसभर दुकानांतूच बशिल्लो आनी गिरायकां लेगीत उणींच येतालीं. वीज पुरवणेंत खंड पडिल्लो. इतल्यांत, पावसांत चिप्प भिजिल्लो एक भुरगो, धांवत धांवत आयलो आनी वखदाचें रेसेत दाखयत म्हणपाक लागलो, ‘भाई, हें वखद जाय, म्हजी आवय खूब दुयेंत आसा, दोतोरांनी सांगलां, जर बरयिल्ल्या वखदांची चार कुलेरां, जाता तितले बेगीन आवयक दिल्यार, आवय वाचतली. तुमच्या दुकानांत हें वखद मेळटलें?’
अजयान रेसेत वाचून रोखडेच सांगलें, हय म्हजे कडेन हें वखद आसा. भुरगो आयकून खूब खोशी जालो आनी दिल्लें वखद घेवन गेलो. तो भुरगो वतकूच, थोड्या वेळान जेन्ना अजयाली नदर कावंटराचेर गेली, तें पळोवन ताका शेळो घाम आयलो…! हें कितें जालें?
कारण काय वेळा आदीं एका गिरायकान हुंदीर मारपाच्या वखदाची बाटली परतून हाडून दिल्ली. लायट येतकूच ती बाटली योग्य सुवातेर दवरतलों अशें चितून अजयान ती बाटली कावंटराचेर दवरिल्ली. पूण जो भुरगो वखद व्हरूंक आयिल्लो, तो तागेल्या वखदाची बाटली घेवपा सुवातेर, हुंदीर मारपाचें वखद घेवन गेल्लो आनी तो भुरगो बरोवपाक -वाचपाक नकळो आशिल्लो.
मनश्याल्या सभावा प्रमाण अजयाच्याय तोंडांतल्यान ‘आरे देवा’ हीं उतरां आयलीं. ‘हो तर सामको मोठो अनर्थ घडला.’ तेन्ना ताका ताच्या बापायन सांगिल्ली गजाल याद जाली. तसो तो बेगोबेग हात जोडून श्रीकृष्णाच्या फोट्या मुखार हात जोडून मनांतल्यान प्रार्थना करूंक लागलो, ‘हे देवा! म्हजो बापूय सदांच म्हणटालो, संवसारांत देव आसा. जर खरेंच तुमी आसल्यार, आयज जें म्हजेर संकश्ट आयलां ताचे पसून म्हाका वाटायात, एका आवयक तिगेल्या भुरग्याले हातान वीख पियेवपाक दिनाकात. देवा, तिका वीख पियेवपाक दिनाकात.’
त्याच वेळार अजयाक ‘भाई’ असो फाटसून उलो मारलो, आवयक वखद व्हरूंक आयिल्ले कडेन चुकून विखाची बाटली घेवन गेल्लो तोच भुरगो परतून आयिल्लो. ‘भाई, घरा कडेन वतना वाटेर हांव चिखलार निसरून पडलो आनी वखदाची बाटली फुटली. उपकार करून, म्हाका एक दुसरी बाटली दियात.’ तें आयकून अजय तणाव मुक्त जालो.
देवाल्या, मनमोहक हास्यान भरिल्ल्या त्या फोटोवा कडेन पळत अजयाच्या दोळ्यांतल्यान दुकांच्यो झरी व्हांवपाक लागल्यो. त्या दिसा सावन तागेल्या मनांत, संवसारात देवाचे अस्तित्व आसा हाचेर विस्वास बसलो. कोणतरी ही सृश्टी चलोवपी आसा… कोण ताका देव म्हणटात, तर कोण निराकार, सर्वस्श्रेश्ठ, तर कोण सगल्याक अंतर्गत व्यापिल्ली शक्त, तर कोणूय दैवी शक्त.
बोध: भक्ती आनी विस्वासयुक्त मनांतल्यान केल्ली प्रार्थना केन्नाच दुर्लक्षीत जायना.

सुदिन वि. कुर्डीकार
8275425404