भांगरभूंय | प्रतिनिधी
जुनाचो म्हयनो. घसघश्यानी पावस पडटालो, झाडां पेडां हालता धोलतालीं. मातयेचो वास सगळ्याक पातळटालो. सरभोंवतणच्या वातावरणांत थंडसाण पातळ्ळी. सकाळचीं साडेपांच वरां जाल्लीं. मारी जुझेची घरकान्न आवय जावच्या बेसार आशिल्लीं. अकस्मात तिची बोब आयकून जुझे उट्टा, आपले घरकान्नीची ती अवस्था पळोवन तो भियेता. बेगो बेग धांवन शेजारचे मावशेक आपोवन हाडटा. इतलें म्हणसर लोक आवाज आयकून जुझेच्या घराभायर जमतात. “जुझेची घरकान सुटपाचो वेळ जाला रे बेगोबेग वैजिणीक आपोवन हाडात’’ मावशी जुजेक जागयता. तांच्याच गांवचो एक भाव बेगोबेग वैजिणीक आपोवन हाडटा. वैजीण जुझेक निवळ तुवालो, गरम उदक हाडून मारी कुशीक दवरपाक सांगता आनी सगळ्यांक भायर घालता आनी आपूण मारी म्हऱ्यांत वता. कांय वेळान भुरगो रडपाचो आवाज भायर येता. वैजीण जुझेक चलो जाल्याची खबर सगळ्यांक कळयता, गांव खुशाल जावन जुझेक आनी मारीक परबी दिवन आपापल्या घरा वतात.
मारी आनी जुझे आपल्या चल्याक बातिज्म दिवन ताका मोजेस हें नांव दवरतात. आपल्या कडेन जाता तितले त्रास, कश्ट काडून आपल्या मोगान, शिस्तीन, रित, देखीन आनी देवाचे भिरातीन ताका वाडयतात. मोजेस वाडून स वर्साचो जातकच आवय- बापूय ताका घरा लागसारचे शाळेंत घालतात. मोजेस शिकपाक खूब हुशार आसता. सदांच वर्गात पयलो येवपी. सगळ्या शिक्षकांचो आवडीचो तो जाता. खंयच्याय शिक्षकान ताका विचारल्यार “तूं फुडाराक कोण जातलो रे मोजेस?” जाल्यार ताची जाप सदांच “दोतोर” आसताली. ताच्या मनातूच तें सपन आशिल्लें की व्हड जातच आपूण दोतोर जावचो आनी समाजांत लोकांची सेवा करची.
आपल्या चल्याक बरी देख मेळपाक, देवाचे उतर शिकपाक आनी समाजांत बरो मनीस जावपाक, मारी आपल्या चल्याक दर दिसाक फिर्गजेत मिसाक घेवन वताली. हातूंतल्यान मोजेसाक देवाच्या उतरांची गोडी लागिल्ली. ज्या वेळार तो आवय वांगडा फिर्गजेत वतालो त्या वेळार तो आलतारा मुखार पितरायल्या जेजूच्या चित्राक पळयत रावतालो आनी खोशी जातालो, आपल्या सगळ्या इश्टांक येवन सांगतालो “जेजूच्या मुखामळा सारकेच म्हजें मुखामळ आसा”. जेन्ना जेन्ना तो त्या आलतारा मुखार आशिल्ल्या चित्राक पळयतालो त्या- त्या वेळार तो उमेदीन भरतालो. जेजुचें मुखामळ तो आपल्या भितर पळयतालो. मोजेस जेन्नां स्वताक हारशांत पळयतालो त्या वेळार ताच्या दोळ्यांमुखार जेजुचें चित्र येतालें. आपले केंस, दोळे, नाक, कान, वोठ हांकां तो नियाळटालो. तांची तोखणाय करतालो.
मोजेस आपली इकरावेची परिक्षा बऱ्या गुणानी पास जाता शाळेंत सदांच ताचो पयलो नंबर येतालो. बारावेक आसतना मोजेस दीस रात एक करून शिकता आनी बारावेक गोंयांत पयलो येवन आपल्या आवय- बापायचें नांव वयर काडटा. गांवांत फुडलें शिक्षण नासता देखून ताचीं आवय बापूय ताका शारांत काॅलेजींत घालतात. थंय ताका नवे- नवे इश्ट मेळटात, थंय वचून सुद्दा तो आपलें संसकार विसरना. मीस पसून केन्नाच सोडिना. मोजेस फुडलें शिक्षण पुराय करता. हुशार आशिल्ल्यान ताका सरकार शिश्यवृत्ती (स्काॅलरशीप) दिवन दोतोरकी शिकपाक मदत करता. कांय वर्सांनी मोजेस दोतोर जाता आनी लोकांची सेवा करपाक लागता. इतलेंच न्हय तर आवय- बापायक बरें सुखाचें जिवीत मेळचें म्हणून शारांत हाडटा.
कांय वर्सां शारांतल्या हाॅस्पिटलात काम केले उपरांत, एक दीस मोजेस आपल्या हेर दोतोर इश्टां सांगाताक हाॅलिडे सारपाक ट्रॅवल टुराक काश्मीराक वता. दुसऱ्या दिसा आयतार आयिल्यान मोजेस थंयचेच एके चर्चीत मिसाक वता. त्याय दिसा मीस आयकूंक बसता तेन्नाय ताची नदर जेजुच्या मुखामळार आसता. त्याय चित्राक पळोवन ताका आपूण जेजुसारकोच, ताच्या मुखामळाचो दिसता आनी तो आपलेच भितर खोशी जाता. दुसऱ्या दिसा जेन्ना थंयच्याच एके कॅफेंत सगळे इश्ट बशिल्ले कडेन आसतना सिल्वी नांवाचें एक चली डाॅक्टर (प्लास्टीक सर्जन) मोजेसाक म्हणटा “मोजेस, तूं दिसपाक खूब हेंडसम. तुज्या चेऱ्याचो दर एक भाग खूब सुंदर आसा, पूण तुजें नाक मात्शें रुंद आसा तें जरी तर मात्शे अशीर आशिल्लें जाल्यार तूं आनिकूय सुंदर दिसपाचो”. हें आयकून मोजेस स्वताक हारशात पळयतूच उरता. ताकाय दिसपाक लागता, सिल्वीन जें सांगलां तें सारकेच आसां. आपलें नाक, ताचो आकार जरी तर अशीर आशिल्लो जाल्यार आपूण आनिकूय हेंडसम दिसपाचो. सात दिसांचो टूर केल्या उपरांत सगळीं परत आपल्या शारांत येतात.
परत परत मोजेसाच्या मनांत सिल्विचीं उतरां घुवपाक लागतात. अवचीत एक दीस तो आपल्या आवयक विचारूंक लागता “माय म्हजें हें नाक मात्शें रूंद आसा न्हय गे?”. इतलें म्हणून तो आपल्या कामांक वचपाक भायर सरता. हें आयकून ताचे आवयक मात्शें अजाप दिसता. सदांच आपल्या मुखामळाचेर मोग करपी ह्या आपल्या चल्याक आयज कितें जालां तर? आयज हो आपलेच भितर,आपल्याच चेऱ्याच्यो खोडी काडटा. कांय दिसांनी तो आपल्या नाकाचें आॅपरेशन करता आनी नाक मात्शें अशीर आनी मात्शे लांब करून घेता. सगळे ताच्या रुपाची तोखणाय करपाक लागतात. हें आयकून ताकाय खूब बरें दिसता.
एक दीस मोजेस आवय बापायक घेवन गांवाक वचपाक भायर सरता. थंय पावतकच आपल्या सगळ्या ल्हानपणाच्या इश्टांत मेळटा, लोकांक मेळटा. सगळीं गांवचीं ताची तोखणाय करतात. ताचे सुंदरतायेची तोखणाय करपाक लागतात. हें आयकून ताकाय बरें दिसता. गांवांत आशिल्ले कडेन एक दीस तो मिसाक वचपाक भायर सरता. मीस सुरू जाता, परत खूब वर्सांनी ताची नदर थंय आल्तारा सकयल आशिल्ल्या त्या जेजुच्या चित्रार पडटा. जें तो ल्हानपणार सान पळयत आयिल्लो आनी अकस्मात तो खूब दुखी जाल्ले वरीं जाता. तो आनीकय त्या चित्राक गैर करून पळोवंक लागता. आदल्या सारको आपल्याक त्या चित्रांत सोदपाचो प्रयत्न करता, पूण ताका तें आपलें मुखामळ त्या जेजुच्या चित्रांत मेळना. पयलेच फावट तो निराश आनी दुखी जावन फिर्गजेतलो भायर सरता.
घरा पावतकच परत तो आपलें तोंड हारशात पळोवंक लागता. ताका आपलें मुखामळ सामकेंच कुरूप दिसपाक लागता. तो स्वताकच म्हण्टा “आरे पापया हें तुवें कितें केलें? इतलें सुंदर, आपल्या सारकें रूप तुका देवान दिल्लें ताचें तुवें कितें केलें? लोकांच्या सांगण्यान हांवे कित्याक ताची वाट लायली?” ल्हान आसतना ज्या मुखामळाक तो पळयत रावतालो, ताची तोखणाय करीत रावतालो . आयज स्वताक हासशांत पळोवंक ताका लज दिसपाक लागता.
प्रिन्सी डा कोस्ता
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
