भांगरभूंय | प्रतिनिधी
भा वंडांनो,
तुमचे उर्बे उमेदीची चवथीची परब पांच-स दिसांचेर पावली. देखून आयज तुमकां श्रीगणरायाची एक काणी सांगतां हां. भोव मोलाची आसा. आयकात…
महर्षी व्यास हे गुरुकुलांत शिकवण घेतना, तांचे मतींत एक गजाल आयली, आनी ती म्हळ्यार ‘वेद’ हे एकसंघ ना. ह्या वेदांक जिणेंत खूब म्हत्व आसा. लय, सूर अशे पद्दतीन एकसंघ आशिल्ले वेद एकठांय करूंक जाय अशें तांकां परतून परतून जाणवूंक लागलें. पूण इतलें हें जड काम करपाक बुद्धिची प्रखरताय तितली वाडूंक नाशिल्ली हें तांकां होलमलें. वेद एकवटीत करपाक बुद्धीची वाड जावप भोव गरजेचें आसा हें तांकां जाणवतालें. तांणी आपली शिकवण पुराय केली. तप करून रुशीपद मेळयलें. ह्याच वेळार तांचे बुद्धीची वाढ जाली. बुद्ध खर जाली. तांच्यातली प्रतिभा तांचे बुद्धीक दिका दिखोवंक लागली. आनी त्याच वेळार महर्षी व्यासांनी ‘आतां कितें तरी करूंक जाय’ असो निश्चेव केलो.
विचार करतां करतां परतून आदलो प्रस्न तांचे मतींत आयलो. म्हळें, ‘हय, आतां वेदांचें संकलन करतलों…’ आनी,
व्यास अर्थाचे नदरेंतल्यान एक आशिल्लो अश्यो ओवयो त्या लाखांनी आशिल्ल्या ओवयांतल्यान सोदून काडपाक लागले. एका अर्थाच्यो ओवयो एकठांय करूंक लागले. तातूंतल्यानच चार वेदांची निर्मिती जाली. रुगवेद, यजुर्वेद, अथर्ववेद आनी सामवेद. हे ते चार वेद. महर्षी व्यास तेन्ना तरणाटे आशिल्ले. त्या तरणाट्याचे अशेे तरेचे अर्थ पळोवन त्या वेळा वेले म्हान रुशी अजाप जाले. व्यासाची खबर पुराय रुशीमंडळांत फांकली. नकळटां रुशीमंडळांत तांचे विशींचो मान वाडत गेलो.
व्यासांनी फक्त वेदांची निर्मिती केली ना. तांचो प्रसार करपा खातीर एक आश्रमय उबारलो. बरे शिश्य घडयले, आनी तांकां वेद वांटून दिले. ते प्रमाण पैलाच्या वांट्याक रुगवेद, वैशपायनाक यजुर्वेद, जैमिनीक सामवेद जाल्यार सुमंतूक अथर्ववेद दिलो. दरेकल्यान आपल्या वांट्याक आयिल्ल्या वेदाचो प्रचार सुरू केलो. व्यासांनी वेदा वांगडा अठरा पुराणांय बरयलीं. तांकां लींग, स्कंध, विष्णू, गरूड, पद्म, भविश्य, कुर्म वामन, वराह, मार्कंडेय आनी अग्नी अशीं नांवां दिलीं.
भावंडांनो, भविश्य पुराण सांगतना एक गजाल घडली. भविश्य पुराण म्हळ्यार फुडाराचें भविश्य. फुडारांत कितें घडटलें हें ते सांगताले. अठ्ठावीस रुशी तांचे ते सांगणें आयकताले. अचकीत उलयतां उलयतां व्यासांनी तांकां फुडारांत भारताचेर म्लेच्छांचें राज्य येतलें म्हूण सांगलें. तें आयकून सगल्या रुशींक अजाप जालेंच, पूण खूब वायटूय दिसलें. परक्यांच्या आक्रमणान आमची संस्कृताय नश्ट जातली हो विचारूच तांकां पटलो ना. देखून ते सगळे उठून हिमालयांत गेले.
हे वटेन महर्षी व्यासांनी पुराणा उपरांत उपनिषदां बरयलीं. त्या उपनिषदां वरवीं महर्षी व्यासांची नामना पुराय देशांत फांकली. तांचे शिश्य वाडत रावले. इतले करुनय ते ओगी बसले नात. तांचे तकलेंत एक वेगळीच कथा घोळटाली. ते कथेचो आंवाठय खूब मोटो आशिल्लो. ते खातीर तांचे लेखनय तितलेच नेटान जावपाची गरज आशिल्ली. तशी व्यक्ती मेळप, तांकां अडचण आयली. तांणी ब्रह्मदेवाक आपली अडचण सांगली. त्या वेळार ब्रह्मदेवान तांकां म्हळें, ‘तूं गणपतीक मेळ. तोच तुजें काम करूंक शकता. कारण गणपती ही विद्येची देवता आसा.’
ब्रह्मदेवालीं उतरां आयकून व्यास रोखडेच देवा गणपती सरी गेले. तांणी आपलें मन आनी इत्सा तांचे मुखार परगटायली. तें आयकून गणपतीन व्यासांक सांगलें. तुमचें काम हांव करतां पूण म्हजी एक अट आसा. ‘तुमी एकदां कथा सांगपाक सुरवात केली म्हणटकच मदीं खंयच थांबूंक जायना.’ महर्षी व्यासांनी गणपतीची अट मानून घेतली. पूण परतून तांकां आनीक एक अट घाली. व्यासांनी गणपतीक सांगलें, ‘हांव जे शिळोक तुमकां सांगतलो ताचो अर्थ समजून घेतले बगर तुमी बरप करचें न्हय.’ व्यासांची अट गणपतीन मानून घेतली आनी लेखनाक सुरवात केली. दोगांयच्याय कामांतले गतीन तांकां अजाप जालें, कारण…
व्यास जें कितें सांगतालो तें गणपती इतले गतीन बरोवन घेतालो की तातूंत फुडल्या शिळोकाची निर्मिती करपाक व्यासांक मेळनाशिल्लें. देखून फावो तो वेळ मेळचो ह्या हेतान महर्षी व्यास अदीं मदीं गणपतीक कठीण अशे शिळोक सांगूंक लागले. तांचो अर्थ कळपाक गणपतीक थोडो वेळ आपलें बरप थांबोवचें पडटालें. त्या वेळाचो लाव घेवन व्यास महर्षी आपले फुडले शिळोक रचताले… अशें करतां करतां शेवटाक गणपती कडसून त्या म्हान ग्रंथाचें बरप पुराय जालें. महर्षी व्यासांक जी धादोसकाय भोगली ती उतरांनी स्पश्ट करूंक येना.
भावंडांनो, तुमी जाणांत त्या म्हान ग्रंथाचें नांव, जो व्यासांनी कथीत केलो आनी देवा गणपतीच्या बरपावळीन पुराय जालो. हय, भावंडांनो, त्या ग्रंथाचें नांव आसा ‘महाभारत’
…आनी अशे तरेन रचलें ‘महाभारत’
उल्हासभाई
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
