अपुरबाय आनी शिस्त

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

पयर देवळांत गेल्ले कडेन हांवें पळयलें, एक अडेज-तीन वर्सांचें भुरगें मोठ-मोठ्यान रडटा आनी ताची आवय ताका ओगी राव म्हण समजायता. तिच्या उलोवण्या वेल्यान म्हाका समजलें, तें चली हांगां नाका गार्डानांत या म्हण हट्ट करतालें. ताची आवय ताका सांगता, “आतां नाका, आतां घरा वचूंक जाय. आपल्याक काम आसा.” तें तर कशेंच थांबना. थंय आशिल्ल्या बांकार बसून तिणें चलयेक वेंगांत घेवन ताची अपुरबाय केली. ताका मळबांतलो चानीमामा दाखयलो. देवळा मुखावेल्या आंगणांतलो हुंदीरमामा दाखयलो. थंय भोंवपी ल्हान भुरगीं दाखयलीं. तुका फाल्यां गार्डनांत व्हरतां आं अशी समजूत काडून ताका रडपाचें थांबयलें. म्हाका ते आवयची तोखणाय दिसली.
ल्हान भुरग्यां कडेन इतलें पांसियेंस काडप खूब कठीण. म्हज्या मनांत प्रस्न उपरासलो, येद्या पिरायेच्या भुरग्यांक शिस्त (बरी संवंय) कशी आनी कोणें लावप? खूब कठीण काम. पूण शिस्त तर लावूंकच जाय. समजिकाय तर दिवूंकच जाय. तीय भुरगेपणांतच आनी तीय आवय-बापूय वा घरांत आशिल्ल्या आजो-आजी सारक्या जाण्ट्यां कडल्यानच.
दोन-अडेज वर्सांच्या भुरग्याक आमी कितेंय सांगतात तें बरें समजता. तांची खूब आनी जायत्या तरेचीं खेळणीं आसतात. खेळटना तीं सगळ्यांक खेळण्याचो पसारो करतात. एक बरें व्हडशें आयदन (पांटलो) तीं खेळणी भरपाक दवरलें आनी खेळून जातकच जर आवयन तीं खेळणीं त्या पाटल्यांत भरलीं तर तिका पळोवन भुरगींय तिच्या बरोबर तीं खेळणीं पाटल्यांत भरून दवरतलीं. अनुकरण करप तर भुरग्यांक आवडटाच. उदक वा दूद पितकीच बोम वा पेलो मेजार दवर म्हणल्यार भुरगें व्हरून दवरता.
पासयेक वतना “तुजे बूट वा जोतें हाड.” म्हणल्यार भुरगें घेवन येता. परत येतकीच “तें जाग्यार दवर”
म्हणल्यार जाग्यार दवरता. अशें सदांच करतकीच
भुरग्याक ल्हानपणांतल्यानच बरी संवंय लागता. आपणें सांगिल्लें भुरग्यान आयकलें म्हणटकीच ताका इनाम हें दिवूंकच जाय. व्हडलेंशें कितें? ताळी वाजोवन शाब्बास म्हणल्यार पुरो.
अपुरबायेन सांगिल्लें भुरगें रोखडेंच आयकता. भुरग्यांचेर तापून वा धाक दाखोवन उलयल्यार तीं आयकनात वा रडटात.
जेवण लायतना काऊ-चिऊ-माऊ-कुतू दाखोवन लायल्यार तीं जेवतात. काणयो सांगल्यो जाल्यार तीं आपल्या हातान जेवतात. तांकां “बेगीन जेव. तो पळय माडार कोण बसला जाणां? व्हडल्या तोंडाचो हाऊ. जेवना जाल्यार तो तुका ओडून माडार व्हरतलो.” अशें सांगून भंय घाल्यार तीं कशीं जेवतलीं ?
पुस्तकावेलीं चित्रां दाखोवन, अपुरबाय करून जेवयलें जाल्यार तीं बेगीन आनी सगलें जेंवण सोंपयतात.
न्हिदयतना “बेगीन न्हीद, भायर पोलीस आयला वा हावको पोती घेवन आयला. तुका तो पोतयेंत घालून
व्हरतलो असो भंय घाल्यार तीं न्हिदतलीं? “ न्हिदतना काणी सांगून वा पदां म्हणून थापटून न्हिदयल्यार भुरगें रोखडेंच न्हिदता.
तीन वर्सांचें भुरगें शाळेंत वचूंक लागतकीच ताका सकाळीं उठपाची, दांत घासपाची, दूद पिवपाची संवंय
जाता.
वर्गांत ओळीन कशें बसप, आपलें दप्तर (बॅग) कशें दवरप, सगळ्यांनीं मेळून झगड नासतना कशें खेळप. मदल्या सुटयेंत झूक-झूक गाडी करून सू-सू करपाक कशें वचप. हात धुवन येवन टिफीन कशें खावप ही शिस्त तांकां तांची ताई (शिक्षक) शिकयता. इतलेंच न्हय तर कितेंय खातकीच कागद वा कसलोय कोयर भायर दवरिल्ल्या बालदेंत घालपाची तांकां संवय जाता. अपुरबायेन जें जाता तें तापोवन वा भंय घालून जायना.

प्रमिला सु बोरकार