अपुरबायेचो बाबू

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

एक दीस बाबुल्या पप्पान एक सुंदर म्होव म्होव गुबगुबीत, लांब ल्हंवेचो, सुंदर लांब सरळ कानाचो, तांबड्या लुकलुकीत दोळ्यांचो एक ससो हाडलो. घरांत भितर सरचे पयलींच दारार रावून पप्पान बाबूक उलो मारलो. “बाबू समर्थ भायर यो तुमकां हांवें खेळपाक किदें हाडलां पळय.’’
समर्थ आनी ताची धाकटी भयण सान्वी धांवत भायर आयलीं. किदें हाडलां पप्पा?” पळय तुमकां खेळपाक कोणाक हाडला तो! समर्थान बारीकसाणेन पळयलें जाल्यार पप्पाल्या हातांत सुंदर खेळणें आसा. तो खूश जालो. आनी तीं दोगांय उड़क्यो मारीत पप्पा म्हऱ्यांत धांवलीं आनी ताका हात लायलो. हात लायनाफुडे सोंशान दोळे उक्ते केले आनी कान हालोवपाक लागलो. समर्थाक ताची अपुरबाय दिसली. सान्वीन तर मोठ्यान उलो मारून मम्माक आपयली. ‘‘मम्मा बेगीन भायर यो. पप्पान पळय बरो ससो माम हाडला.’’ आवयन भायर योवन ताका आपल्या हातांत घेतलो. 10 मिनटां सोशा मामाली बरी अपुरबाय जाली. आनी मागीर ताका पिंजराऱ्यांत बंद केलो. ससो बावडो या वटेन त्या वटेन टूकुटुकु करून पळयतालो. आनी समर्थ ताका बारीकसाणेन नियाळतालो. सोफार बसून पळयतालो. आनी सान्वीक परत परत सांगतालो ” बाय हांव ताका भायर काडटा हां, खेळया मुगो ताच्यां वांगडा सान्वीन म्हणले “नाका नी दादा , आत्तां खेळल्यात मरे आमी तो जाम जाला आसातलो. ताका मातशे थंड सुशेगात बसपाक दी , तेन्ना समर्थान म्हणलें “ताका खावपाक आनी पिवपाक दिवया नी” तेन्नाच मम्मा भायर आयली आनी तिणें सांगले ” बाबू हांवें दिलें ताका, आनी वाटी भरून दूद दिल्लें. हें आयकून बाबू ओग्गी रावलो.
रातची आठ जाल्लीं. मम्मीन सगळ्यांक जेवपाक आपयलीं. सगळीं जेवपाक मेजार बसलीं. जेवता आसतना समर्थाक सोंशाची याद जाली तो मदींच उठलो आनी ताका घेवन आयलो. आपल्या मांडयेर दवरलो आनी जेवपाक लागलो. मम्मीन तापयलो- “समर्थ जेवता आसतना तांकां हात लावनाका कारण तुज्या पोटांत ताची ल्हंव वचपाक शकता ते तुका बरें न्हय. चल ताका दवरून यो आनी हात धुंवन परत जेवपाक बस.’’ समर्थ मम्मा- पप्पाचें सगळे आयकतालो. ताणें ताका दवरलो आनी हात धुंवन परत जेवपाक बसलो. न्हिदपाक वतना तांणीं परत सोंशाक हाडलो. या फावटी ताका पप्पान तापयलो. न्हिदतना तांका फुड्यांत घेवन न्हिदप ना. चल ताका पयलीं भायर ताच्या पिंजऱ्यांत दवरून यो आनी न्हीद ओग्गी. समर्थान तोंड इल्लेशें केलें आनी ताका दवरून आयलो. समर्थ मम्मीच्या फुड्यांत मदीं येवन न्हिदलो. पूण समर्थाक कशीच न्हीद पडना. परत परत सोंशाची याद सतायता. आमी सगळीं हांगा आसा आनी तो बाबडो भायर एकटो आसा. आनी बंद आसा,ताच्या वांगडा कोणूच ना ताची मम्मा ना पप्पा ना ताचीं भावडांय ना. तो कसो रावतलो?. पप्पानूय ताका हांगां हाडनाका म्हणला आत्ता किदें करपाचें? समर्थान चितलें ताका हांगां हाडपाक जायना. पूण हांव थंय गेल्यार जाता न्हय. तो हळूच उठलो आनी हॉलांत आयलो. ताका भायर काडलो आनी ताका बरो हातात घेवन सांगलें .. सोंशा मामा सोंशा मामा तूं हांगाच खेळ हां हांव पळय हांगां तुज्या म्हऱ्यांत न्हिदतां अशें म्हणोन तो सोफार न्हिदलो. बऱ्या वेळानं ढब्ब करून आवाज आयलो. आवाजान पप्पा उठून भायर आयलो. पळयल्यार सोंशान टी. व्ही. कडलो फुलाचो वाज सकयल उडयलो – पप्पाक बरोच राग आयलो. पप्पान समर्थाक तापयलो आनी सोंशाक परत बंद केलो.
समर्थाक भितर कशीच न्हीद पडना जाली. ताका परत परत ताची याद जावपाक लागली. पूण करतलो किदें? चिंतून ताका रडपाक येतालें. पूण रडल्यार ताका तापयतलो जाल्यार म्हणून तो वोगीच रावयलो. समर्थाक दिसताले घडये आपलो सोंशाक आपल्या मम्मा- पप्पाची याद येता काय? आमी एक दीस खंय सोयऱ्यागेर गेल्यार आमकां घरा येल्यार पुरो जाता. ससो आमचो ताच्या घरच्यांक सोडून आमचें कडेन कसो रावतलो काय? समर्थान खूब चितलें आनी एक निर्णय घेतलो. फाल्यां कितेंय जावं हांव पप्पाक सांगतलो ताका जंय सावन घडला थंय परत व्हरून ताका ताच्या घरां पावय .
सूर्या मामान आपलीं किरणां सगळ्या दिशेन फांकयलीं. सगळ्याक लक्क उजवाड पडलो. समर्थ शाळेंत वचपाक उठलो. ताची न्हीद सारकी जावूंक नाशिल्ली. समर्थ आनी ताचो पप्पा तोंड धुवन कपडे घालून च्यायेक मेजार बसलीं. समर्थान आनी वेळ काडिनासताना पयलो प्रस्न बापायक विचारलो? पप्पा तुवें आमच्या सोंशाक खंय सावन हाडलो? आयज तो गुड मॉर्निंग म्हणपाक लेगीत विसरलो. तांणी सांगलें बाजारांतल्या एका ‘पेट कॅर’ दुकानांतल्यान हाडलो. ताका हांगां हाडलो म्हणून थँक्यू पप्पा. आमचे कडेन खेळपाक खूब किदें आसा. तूं ताका परत व्हरून दी. ताची मम्मा- पप्पा ताका पळयत उरल्ली हो अशें किदे सांगता. मम्मीन आश्चर्यान ताका विचारलें ‘हरशीं तुजें कोणाक कांय दीना मरे ? सान्वीक लेगीत ! आनी आयज किदे जालें?’’ समर्थान सांगलें ‘‘कांय ना मम्मी म्हज्ये कडेन खेळपाक खूब किदें आसा. बेश्टेच आमकां खेळपाक जाय म्हणून आमी किद्याक तांकां बंदखणींत घालप. किद्याक तांकां तांच्यां मम्मी – पप्पाकडल्यानं पयस करप? हे आयकून तांकां ताच्यां भुरग्यांचीं तोखणाय दिसली. अपुरबायेन दोंगांनीं ताका गोपांत घेतलो. समर्थाच्या पप्पाक आपली चूक होलमली. आपल्या सातवी शिकपी भुरग्यांक जर हें समजता, जाल्यार हांवें किद्याक हें चिंतलें ना. आमी आमच्या स्वार्था खातीर किद्याक अशें करतात, किद्याक आमकां मोनजातीचें दुख समजना. तांचेय आपलो घराबो आसता, हाचो विचार आमी मातसो किद्याक करिनात. तांणीं समर्थाक सांगलें चल बॅग घेवन यो शाळेंत या. समर्थाच्या पप्पान सोंशाक गोपांत घेतलो आनी ताका घेवन तो भायर सरलो.
समर्थ जेन्ना दुकानांत पावलो आनी तांणी सगळ्यां सोंशांक पळयले तेन्ना तो खूब उमेदी जालो. ताणें आपल्या बापायल्या हातांतलो ससो आपल्या हातांत घेतलो. मात्सो कळाव करिनासतना ताणें हळूच सोंशाक सकयल ताच्यां म्हऱ्यांत दवरलो. ससो नेटान उडक्यो मारीत मारीत धांवलो. समर्थाक खूब बरें दिसलें. ताणें ताच्यां पप्पाक घट्ट वेंग मारली. ससो परत परत समर्थाक पळयतालो. घडये तो समर्थाचे उपकार आटयतालो. समर्थ उमेदीन ताका बाय बाय करून शाळेंत वचपाक गेलो.

मल्लिका काणकोणकार

9158645079