‘अजून मनीसपण जियेता’

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आमी दुसऱ्यां कडेन कशे पळेतात तें गरजेचें आसता. खरें म्हळ्यार आमी सगलीं बरीं; पूण आमी आपणायिल्ली वागणूक केन्ना-केन्नाय वायट जावंक शकता. आमी खयंचेय परिस्थितींत जियेवूं, आमी आपणायिल्ली वृत्ती आमचें व्यक्तीमत्व थारायता.

मे म्हयन्याचे 22 वेर 2010 ह्या दिसा मंगळुरूच्या बाजपे विमानतळाचेर घडिल्ली दुर्घटणा अजून जिवी आसा. 158
लकांचे जीव घेवपी दुर्घटणा ती. सकाळीं फुडें घडिल्ल्यान थंय कोण नासलो खरो; तरूय शेजारच्या लोकांनी, आनी खेरीत भशेन तरणाट्यांनी, दाखयिल्लें धाडस कोणूच विसरूंक शकचो ना. विमान कसळ्ळें तेन्ना त्या लोकांनी, त्या विमानांत कोण आसलीं ही खबर काडिनासताना, तीं सगलीं मनशां म्हण तांच्या आदाराक धांव मारली. आपलो जीव संकश्टांत घालून कसलोच, म्हळ्यार जाती- कातीचो, धर्मांचो भेदभाव मानिनासतना आपले परीं आदार दिलो. हे दुर्घटणे निमतान सोंपिल्ल्यांच्या घरच्यांक बुजवण दिवंक शोकसभा घडोवन हाडल्यो. तेन्ना मंगळुरूंत जियेतल्या ज्येश्ठ नागरिकांनी एकूच उदगार सोडलो आनी तो म्हळ्यार ‘अजून मनीसपण जियेता.’
मंगळुरू सावन मद्यांत्यार (दोन वरांची वाट) वचूंक हांव बस स्टॅण्डार उबो आसलों. कर्नाटक सरकाराच्या सगळ्या बशींचे तकटे कन्नडांत जाल्ल्यान, म्हाका दुसऱ्यांचो आदार घेवचो पडलो. थंय एक सुमार तीस वर्सां पिरायेचो दादलो पुत्तूर वचूंक बसीक रावतालो. ताका हांवें म्हजी आडखळ इंग्लीश भाशेन सांगली. हांव ताका अनवळखी आसून लेगीत ताणें पुत्तूर वचपाची बस सोडली आनी म्हजी बस येता म्हणसर तो थंय रावलो.
फादर आबू (SVD) आपलो अणभव (Divine Inspiration, जुलय 2010) असो बरयता: तो ट्रेनीन प्रवास करतालो. ताणें एक भुरगो ट्रेन नितळ करता आनी पयशे मागता तें पळेलें. ताचें काळीज मोवाळ जालें. ताणें हाडिल्लें जेवण तांणी दोगांयनी वांटून खालें.
आमी सगलीं आधुनीक संवसारांत जियेतात. आमचे मदलीं कांय जणां तंत्रविद्येच्या युगांत गुल्ल जाल्लीं आसात. तरूय आसतना, खर दुर्घटणे वेळार आमचे दोळे उक्ते जातातूच. हें एक सत. असले परिस्थितींत ‘आमकां कितें मेळटलें?’ हो प्रस्न करुंक वेळ मेळना. थंय आमी आमचें मनीसपण जियेतात. मंगळूरचे दुर्घटणे भशेन साबार दुर्घटणा आमी पळेतात आनी वाचतात. असल्या वेळार आमच्या तरणाट्यांचो वांटो शिंवांचो जाता. खरें म्हळ्यार, आयज आमच्या चडश्या तरणाट्यांक दुसऱ्यां खातीर वेळ ना. पूण असल्या घडितांनी तांणी जायतें योगदान दिलां. जायत्यांनी आपलो जीव संकश्टांत घालून वांटो घेतला.
वयल्या तिनूय घडितांचेर आमची नदर मारुंया. वेगळींवेगळीं घडितां तीं, पूण म्हत्वाचो संदेश दितात. दुसऱ्यांक आदार करचे आदीं आमकां कितें मेळटा म्हूण प्रस्न करपी मनशाचे वृत्तीक हीं घडितां आडवाद म्हणचें पडटा. पयलें घडीत तर आंगार कांटो उबो करता. उजो पेटिल्लो आसतना, आनी उज्यांत आसात तीं आपलीं न्हय म्हूण जाणा जावन लेगीत, थंय लोकांनी दाखयिल्ल्या उदारपणान, मनीसकूळ आनी ताचें मनीसपण असतित्वांत आसा म्हूण सिद्ध केलें. दुसऱ्या घडितांत, त्या दादल्यान आपली बस सोडून म्हजी बस येता म्हणसर रावपाची गरज नासली. दुसरो त्रासांत पडिल्लो नाका म्हूण ताचें मन जालें. तो म्हजो, आनी हांव ताचो, कोणूच न्हय; पूण मनीसपणाचें नातें म्हाका स्पश्ट जालें. तिसऱ्या घडितांत, त्या पाद्री भावाचें काळीज चुरचुरलें. ल्हान भुरगो आनी ताची परिस्थिती ताका हे दशेर पावयता म्हूण ताणें वळखून घेतलें. त्या भुरग्यान ताचे लागीं जेवण मागूंक ना, तरूय आसतना तो भुरगो, देवाची रचणा आसून, आपलेच परी मनीस म्हूण थंय मनीसपण जागें जालें.
आमी दुसऱ्यां कडेन कशे पळेतात तें गरजेचें आसता. खरें म्हळ्यार आमी सगलीं बरीं; पूण आमी आपणायिल्ली वागणूक केन्ना-केन्नाय वायट जावंक शकता. आमी खयंचेय परिस्थितींत जियेवूं, आमी आपणायिल्ली वृत्ती आमचें व्यक्तीमत्व थारायता. साबार फावटी आमी दुसऱ्यांच्यो गरजो जाणा जावन पसून दुसऱ्यांच्या गरजांक पावूंक अनमनतात. आमचे लागीं जायतीं कारणां आसुं येतात. थोडीं कारणां आमकां नकळटां आसूं येतात. जायते फावटी आमची खूब काळाची दुस्मानकाय आमकां दुसऱ्यां लागीं पळेवंक पसून दिनात. असले परिथितींत आदार कसो दिवं येत? दुसऱ्यां विशीं आमकां आशिल्ली चुकीची आनी वायट म्हायती, दुसऱ्यांक आदार दिना जावंक बळ करता. मनशाची वागणूक वायट जाल्यार पसून आमी तशेंच वागचें म्हूण कोणें सांगलां? ‘आपूण आपणाक आनी देव समेस्तांक’ ही वृत्ती आमकां आसल्यार, आडखळ जाता. कांय फावटी आमचो अहंकार आमचें मनीसपण फोडून उडयता. दुसरे वटेन आमी आपणायिल्ली जाणविकाय, आमी उलयिल्ली काळजाची भास आनी फावो तसली वृत्ती, मनीसपण जियेवंक आदाराची जाता.
नामनेचे अभ्यासक नोरमन विंसेंत पेले म्हणटात: जायते मनीस जेवणा-खाणाक लागून आपली भलायकी इबाडून घेनात, पूण भितरल्यान तांकां जें कितें खाता तेंच तांची भलायकी इबाडूंक आदार जाता. आमची भलायकी सांबाळपाची तशेंच नाश करपाची तांक आमच्या भावनांक आसा. ‘आमच्या मनाची बदलणी जाली जाल्यार जिणेची बदलणी जाता’ अशें जाणकारांचें मत. मन-बदलणी करून, आपूण जावन दुसऱ्यांचे गरजेक पावल्यार आमी मारिल्लें पावल ह्या आधुनीक काळार खूब म्हत्वाचें. दिसना तुमकां?

जॉन एम्. आल्फोंसो, कार्मेलीत
7666519837