भांगरभूंय | प्रतिनिधी
अामचो भारत आयज 78 वो स्वतंत्रताय दीस मनयता. आमी स्वतंत्र जावन 77 वर्सां जालीं. मात, अजून सर्वांगी उदरगतीचे नदरेन खूब वाट माड्डुवपाची आसा. ‘अॅण्ड मायल्स टू गो बिफोर आय स्लीप’ हे रॉबर्ट फ्रोस्ट हांचे कविते भशेन भारतीयांक सगल्याच मळांचेर चडांत चड उदरगत करपाची आसा. तेंगशेचेर वचपाचें आसा. तरणाट्यांक स्वताच्या पांयांचेर उबे करपाचें काम सत्ताधाऱ्यांच्या भुजांचेर आसा. उद्देग- धंद्यांक उर्बा दिल्यार बेकारे पसून स्वतंत्रताय मेळपाक उशीर लागचो ना. पूण ते खातीर जाय जिद्द, इत्साशक्त, तरणाट्यांक आनी सत्ता सांबाळप्यांकूय. सगलेच जाण सरकारी नोकरेचे आशेन रावले जाल्यार कशें जातलें? फुडाऱ्यां भोंवतणी दोन-तीन वर्सां फुगडी घालचे परस तांणी स्वावलंबी जावपाचो यत्न कित्याक करचो न्हय. केंद्र सरकार, राज्य सरकारां मेक इन इंडिया, स्टार्ट अप आनी हेर साबार येवजण्यां वरवीं तरणाट्यांक उद्देगीक मळाचेर हाडपाक सोदता. कांय जाण आयल्यातूय बी. पूण हो आंकडो वाडपाक जाय. कारागिरी लागीं- लागीं बंद पडल्या. कारागिरांच्या भुरग्यांनी, नातरां- पणटुरांनी शिकनासतना, फक्त घरचीच कारागिरी कर अशें कोणूच म्हणचो ना. मात, घरांतल्या एकल्यान तरी ह्या मळार देंवपाक जाय. नाजाल्यार ल्हवू ल्हवू करून मोलादीक भारतीय कला, कारागिरी सोंपतली. आतांच उद्देगिकीकरण, आधुनिकीकरणाक लागून कितलेशेच परंपरीक उद्देग काबार जाल्यात. तांकां पुनरुज्जीवन आमीच दिवपाचें, नाजाल्यार दुसरो कोण दितलो?
ह्या दिसांनी दर्यावेळां वयल्या दलालांचो विशय गाजता. खंय व्हरून दवरल्यात ह्यो शांत दर्यावेळो. सुवार्थी दलालां पसून गोंयांक स्वातंत्र्य जाय. बँकांनी गिरायकांक मजत करपाक मनीस आसता, तसो दर्यावेळांचेर, बस स्टॅण्डांचेर कित्याक आसचो न्हय? पर्यटन खात्यान फुडाकार घेवचो. दर्यावेळांचेर येवपी पर्यटकांनी ताचे कडल्यान म्हायती (अर्थात बरी. नाका जाल्ली न्हय) घेवं येता. तशें केल्यार बेकायदेशीर दलालांच्या वेव्हारांक आळाबंद येतलो. गोंय मुक्त जायत सावन आमकां घुंवळे वखदांचो प्रस्न सतायता. फाटल्या तीस वर्सांच्या काळांत ह्या ल्हानश्या राज्यांत ड्रग्सांचो हुंवार आयिल्लो दिसता. कांय जाण ताच्या खुस्तार गब्बर जाले. थोडे राजकारणांत पसून पावले. पुलिसांक कांय ड्रग्स भाई, डॉनांचीं नांवां खबर आसात. पूण, ताका धरपाक गेलो जाल्यार तो त्याच नांवाचो दुसरो कोण तरी, अशें कळटा. करोडांनी रुपयांची उलाढाल आशिल्ल्या ह्या वेव्हारांत सगले भायले हो भ्रम कुशीक दवरून सरकारान पावलां मारीत जाल्यार तरणाटे पिळगेचो हो दुस्मान ना नपयत जावं येता.
गोंय आमकां फुडले पिळगे खातीर राखून दवरपाक जाय. रानां खातें, कोमुनिदादींच्यो जमीन तिगून उरपाक जाय. त्यो जर पयशांचे आशेन आमी विकून खाल्यो जाल्यार आमचे सारके पडमूर आमीच. आसगांवचें कितें जालें तें सगल्यांक कळ्ळें. आतां हेर गांवांनी, थंयच्या पंचायतींनी, लोकप्रतिनिधींनी कितें उजवाड घाला, ताचो नियाळ सरकारान घेवचो. गोंयकारांचो आंकडो मुळांत उणो, तातूंत तो देंवत आसा. एक दीस आमकां परप्रांतीयांच्या पोशान उदक पियेवचें पडूं येता. तसो वेळ येवचो न्हय. गरजेचे सरकारी प्रकल्प सोडले जाल्यार निवासी प्रकल्पां खातीर हाचे मुखार जमीन विकपाचेर बंदी घालप शक्य ना? निदान शेतां, भाटां, दोंगर, बागायती जमनींचें रुपांतर करपाक दिवचें न्हय. कारण पाचवो, सोबीत सैम ही गोंयची वळख. तोच नश्ट जालो जाल्यार गोंय आनी गोंयकारांक मार बसतलो. तेन्ना हाचे मुखार दरेकल्यान सादूर रावल्यार बरें.
गोंयचे रस्ते इबाडल्यात, अपघात वाडल्यात, लायट आपालिपा खेळटा, उदक वेळार येताच अशें ना. ह्या मळांचेर आशिल्ल्या समस्यां पसून आमकां स्वातंत्र्य जाय. ह्या म्हायती तंत्रज्ञानाच्या युगांत गोंयां विशीं साबार गैरसमज आसात. गोंयांत अमूकच लोक रावतात, ते तमूकच करतात, स्वातंत्र्यदीस पसून मनयनात…. कोणूय उठटा आनी पाड्या विचारांची शी करता. असल्या अपुरबुद्दां पसून आमकां स्वातंत्र्य केन्ना मेळटलें? आयज बावट्याक सलाम मारून फाल्यां सगलें विसरून वचप समा न्हय. देशा विशीं खरो मोग जाय. सगल्या भारतीयांक आपले मानून एकचारान जगुया. तरुच आमचो देश वयर सरतलो. दरेक मनीस हुस्क्या मेकळो आसचो. ताका भलायकी, शिक्षण, येरादारी आनी हेर साधनसुविधा वेळार, सवाय भितर मेळच्यो. उक्तो आनी गुप्त भ्रश्टाचार ना जावचो. आडेचो उन्माद आसचे परस दरेके उजू गजालीचो स्वाभिमान आसचो. तरणाट्यांनीच न्हय, तर सगल्यांनीच अक्कल घाणाक दवरून फक्त सुवार्थ काळजांत केळोवन पावलां उडोवचीं न्हय. लाचारी पयस मोखून खऱ्या अर्थान स्वतंत्र जावया. स्वता वांगडाच देश वयर काडुया. अजून खूब वाट चलची आसा….
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
