स्रद्धेची रुजवण आनी उदरगत

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

अध्यात्माच्या साधकान आपणाल्या जिवीता मुखार एक मोख दवरुंक जाय. ती म्हणचे स्रद्धेची रुजवण आनी उदरगत करपाची. आनी मुखार निश्ठा, बळ, मती, समजणी आनी जाण ह्या मोलादीक सदगुणांचीय रुजवण आनी उदरगत करपाची.

स्रद्धा म्हळ्यार कल्पना करपा सारको वा तिचेर बौद्धीकां करपा सारको एखादो विशय न्हय. ती तुजे भितरूच आसता. जे परी तुजे कुडीक जीव लाभला, तेच परी तिका स्रद्धा लाभल्या. जिवीत म्हळ्यारुच स्रद्धा. स्रद्धे बगर कोणूच जल्मना. तुजे स्रद्धेक लागूनूच तूं जियेता. पूण, ह्या उतराक चुकीचो अर्थ आनी चुकीचे वळण दसलां कशें दिसता. जायत्या जाणांक स्रद्धा म्हणल्यार कसल्याय बी वस्तू भितर वा आयदनांत वा जिवांत भायल्यान दवरपा सारकी एखादी गजाल. देखून ह्या उतराची ताका फावता तशी व्याख्या जायना.
खरे म्हणजे स्रद्धा म्हळ्यार शाणेपण आनी विस्वास हांची भरसण आसलेली तुजी निश्पाप अभिव्यक्ती. तुजी स्वताचेर स्रद्धा आसूंक जाय. म्हळ्यार तुका तुज्या बडितल्यान मेळिल्ल्या तेच परी तुंवे केळयिल्ल्या आनी विकसीत केल्ल्या तुज्या गुणांचेर तुजो भरवंसो आसूंक जाय. तूं सगल्यांक आवडूंक जाय, अशे तुका दिसता आसत जाल्यार तूं सगल्यां कडेन बरो वागूंक जाय. तूं कोणाकूच आवडूंक जायना अशें तुका दिसता आसत जाल्यार मागीर तूं उद्धटपणान वाग. गजाल सोंपीं. उद्धट, असभ्य मनीस कोणाकूच आवडनात. गोड्या मनशाक सगळ्यां कडल्यान माया, मोग आनी आपलेंपण गावता.
तुजी तुजेर स्वताचेर निश्ठा आसप आनी तूं कितें आसा, तेचपरी तूं कितें करूंक शकता हांचेर तुजो विस्वास आसप हें सुद्धा स्रद्धा रुजोवपाचे पयलें सोंपण. दुसरी गजाल म्हणचे तूं कितें आसा, हाची नियाळणी करतना तुजी तांक, तुजी कर्तबगारी आनी तुजे स्रद्धेची रुजवण जावपा खातीरची म्हत्वाची अट आसा.
स्रद्धा म्हणल्यार नेमकें कितें हें समजुपाक रामायणातलो हनुमान ही एक सारकी बरी देख आसा. सामान्यतायेन जे शुर- वीर आसतात तांकां आपणांल्या सामर्थांचो सदांच अभिमान आसता. हनुमान हो एक भोवच व्हड झुजारी आसलो. पूण ताका आपणाल्या विरताये विशीं केन्नाच घमेंड नासली. दर्याच्या देगेर भासाभास चलताली. कोण म्हूण गा सागर हुपतलो हाचेर.
एकलो वानर म्हणूक लागलो, ‘म्हज्या तरणेपणांत हांव हुपतलो आसलों. पूण आतां हांव मात्सो जाण्टो जाला न्हय?’ ह्या उतरांनी कितें दिसून येता? आपणाल्या जुवानपणा विशीं घमेंड! दुसरो वानर म्हणूक लागलो, ‘हांव दर्या बालांडूक शकतां, पूण म्हाका परतून येवपाक जमतलें काय ना हें मात कळना.’ ह्या उतरांनी कितें लिपलां? स्वता विशीं दुबाव आनी उणो आत्मविस्वास. आनीक एकलो माकड उलयलो. म्हणूक लागलो, ‘हांव अर्द्या मेरेन पावत….. मागीर मात म्हजी गुठली सोमती उदकांत’ ह्या उलोवण्याचो अर्थ कितें? न्यूनगंड. आपणाच विशीं हिणपणाची, उणेपणाची भावना.
एके कुशीक हनुमान बसलेलो. ताचे मुखामळ शांत आनी निर्विकार आसलें. अशा वगतार जाण्टेलो वांस्वेल जाबुवंत हनुमाना सरीं गेलो आनी म्हणूक लागलो, ‘तूं वग्गी कित्याक? आमच्या समेस्तां भितर फकत तूंच एकलो म्हासागर पार करूंक शकता आनी परतून येवंक शकता. तुजी तांक कितली आसा हें घडये तुका खबर नासत. पूण म्हाका आसा. देखून उठ. सर मूखार आनी यत्न कर.’
भोवच नमळायेन आनी आज्ञाधारकपणान हनुमान उठलो आनी ताणें प्रयत्न केलो. तो जैतिवंत जालो! शाणेपण आनी भरवंसो हांची भरसणी आसलेली निश्पाप अभिव्यक्ती म्हण्टात ती हाका. मारुती राया म्हळ्यार स्रद्धेची मुर्तीमंत देख जावन आसा.
एक सत वचन आसा. स्रद्धेक खंय इतली तांक आसता की ती दोंगराक लेगीत हेवटेन सावत तेवटेन करुंक शकता. Faith can move mountains, अशेें बायबलांत म्हणला. अध्यात्माच्या साधकान आपणाल्या जिवीता मुखार एक मोख दवरुंक जाय. ती म्हणचे स्रद्धेची रुजवण आनी उदरगत करपाची. आनी मुखार निश्ठा, बळ, मती, समजणी आनी जाण ह्या मोलादीक सदगुणांचीय रुजवण आनी उदरगत करपाची. अशें करप म्हणचेच तें योगाचें वाटकूळ पूराय केल्ले वरी जाता.
(मूळ लेखक : स्वामी निरंजनानंद सरस्वती)

प्रदीप लवंदे
9923292022