भांगरभूंय | प्रतिनिधी
एकदीस सकाळ फुडें अचकीत व्हडलो आवाज आयलो. कितें जालें काय पळोवपाक कांतू आनी ताची आवय रस्त्यार धांवली. कोणाक तरी गाडी मारली म्हणत सगळो वाडो जमलो. गर्देंतल्यान वाट करीत कांतू मुखार गेलो. पळयत तर…..
–
एडवंट सुरू जालो. नातलांची सुलूस लागली. बाजारांत दरेका दुकानार नकेत्रां तशेंच हेर सजावटीचें सामान दिसतालें. कांय घरां- दारां नकेत्रां, लायटींनी पर्जळिल्लीं दिसतालीं. कायतानालें घर- पोरसांत लख्ख उजवाड दिसतालो. कायतान आमचो शेजारी. शाब्रू आनी गाबरियाल ताचे चले. घरभर ते दोगूय बोवाळ घालताले. घर सजोवंक, गोठ्याची तयारी करपाचे गडबडीन ते वावुरताले. तांच्या सांगातान कांतू लेगीत गोठो करपाक तांकां आधार दितालो. कांतू आमच्या वावराडेलो चलो. कांतू आनी कायतानाल्या भुरग्यांची बरी आमीजात. तांच्याच फाटल्या पोरन्या घरान तो आनी ताची आवय बिराडाक रावतालीं. ल्हानपणान कांतूक ताचो बापूय सोडून गेल्लो. माय हाडांचीं काडां करून ताका पोसताली.
शाब्रू , गाबरीयाल, कांतू एकेच सरकारी शाळेंत शिकताले. तांगेर जेवन- खावन तांणी दीस काडले. तांणी दिल्ले पोरणें न्हेसण उमेदीन मिरयलें. आवय दिसभर वावराक भायर आसताली आनी ती परत येतासर तो ह्या भुरग्यां बरोबर आसतालो. ताका कायतानालीं घरची परको ंकसो वागयनासलीं.आज शाब्रू आनी गाबरीयाल दोगूय उमेदीन आशिल्ले. आज शेमायन तांका सांगिल्ले की बेगीन पांयमोजो तयार दवरात. नातलांक शाण्या भुरग्यांक सांता भेट भोवऱ्यो हाडटा. शाब्रू आनी गाबरीयालान गेटी कडल्या झाडाक तांबडो पांयमोजो बांदलो. तें पळोवन कांतूनय एक पिंजिल्लो पांयमोजो हुमकाळयलो. ‘सांता म्हाका आनी म्हजे आईक पोटभर जेवपाक जेवण हाड. आईक म्हज्या नवें लुगट हाड. सदांच म्हजी आई कोपयो मारलेलें न्हेसण न्हेंसता’. हें सगळें आयकून गाबरीयाल आनी शाब्रूक खूप वायट दिसलें. तांणी ही गजाल वचून आपले शेमायक सांगली.
‘आमकां सांता गिफ्ट हाडटलो, पूण कांतूक बाबड्याक कोण कितें दितलो? ताची माय दीस रात कास्तिकेचें काम करून लेगीत केन्ना- केन्ना तो टिफीन हाडीना. तेन्ना तो आमकां सांगता की म्होज्या मायलागीं पोयशे नात’. गाबरीयालान शेमायक सांगलें. शेमाय सामकी चुरचुरली. तिणेंच आपल्या नातरांक उपाय सांगलो, ह्या नातलांक तुमी दोगूय कांतूक खावपाचीं पाकिटां आनी ताचे मायक नवें लुगट व्हरून ल्हवूच पांयमोज्यान दवरात. नातलांच्या मिसा उपरांत दोगाय पोरांनी शेमायन सांगलां तश्शें केलें.
नातलां दीस कांतू उमेदीन आपल्यो भेटवस्तू घेवन गाबरीयाल आनी शाब्रूक दाखोवपाक आयलो. दोगूय भाव एकमेकांक पळोवन मुमुरखेंच हांसले. तांणी आपल्यो भेट-भोवऱ्यो कांतूक दाखयल्यो. नातलां निमतान कांतूक तांणी पिवपाक सरबत आनी कुंसवाराचें ताट दिलें. तिगांचीय सामकी दाटी आशिल्ल्यान कायतानान कांतूकूय नातलांक कपडे भेटयल्ले.
दीस उलगडले, भुरगे व्हड जाले. तिगुय शिकून बरे कामाक लागिल्ले. कांतू आतां सरकारी नोकरेक व्हडा पदार काम करतालो. कांतून कायतानाल्या बगलेक जागो घेवन नवें घर बांदिल्लें. आवयच्या कश्टाचें फळ असो ताका सगळोच गांवचो लोक म्हणटालो. भुरगें व्हडले जाले तरी शाब्रू, गाबरीयाल आनी कांतू तांची इश्टागत तितकीच घट आशिल्ली.
एकदीस सकाळ फुडें अचकीत व्हडलो आवाज आयलो. कितें जालें काय पळोवपाक कांतू आनी ताची आवय रस्त्यार धांवली. कोणाक तरी गाडी मारली म्हणत सगळो वाडो जमलो. गर्देंतल्यान वाट करीत कांतू मुखार गेलो. पळयत तर शेमाय जमनीर पडून फडफडटाली. कितें जालां तेंच कळना जाल्लें. तिच्या दोळ्यांतल्यान रक्त व्हांवताले. तांकां कितें करप तेंच कळना जालें. त्या वेळार कायतानागेर कोणूच नाशिल्लो, कोणाक रावपा इतलो वेळूय नासलो. कांतून शेमायक पागडी मारुन गाडयेन घाली आनी बेगोबेग हाॅस्पिटलांत व्हरून तिचेर उपचार सुरू केले. दोतोरान म्हळे, ‘तिच्या दोळ्यांत कंवच्यो भरल्यात. तिचें जाणटेंपण आनी अशक्त आशिल्ल्यान ती कायमची नेत्रहीन जातली’. जरी तिका कोणूय दोळ्यांचो डोनर मेळ्ळो जाल्यार ती आपल्या दोळ्यांनी पळोवंक शकतली. दोतोराचे हें म्हण्णे आयकून कांतून सगळ्या नेत्रदान केंद्रांचेर धावपळ सुरू केली. खटपटी करून कांतून शेमायक डोनर सोदून काडलो. ताकतिकेन कितलेशेच लाख मोडून तिचे आॅपरेशन केलें. शामायची खबर कळटाच कायतान, शाब्रू आनी गाबरीयाल हाॅस्पिटलांत पावले. दोतोरान तांकां कांतुची तोखणाय करीत सगळी गजाल सांगली. तिगांयनी कांतु मुखार हात जोडून ताचे उपकार आठयले. तितल्यान कांतून म्हळे ‘म्हज्या ल्हानपणांत सांता जावन तुमी म्हजें बालपण फुलयलें. आज हांवें न्हय तर सांतानूच तिका नेत्रदान दिलें. ल्हानपणान जरी म्हाका कळ्ळें ना, पुण म्हज्या आईच्या उलवण्यातल्यान हळुहळू तुमच्या उपकारांची जाणीव आसली. हांव ताची परतफेड करतां, अशें समजू नाकात’ म्हणत कांतून तांकां वेंगायले.
– अतिशा सुर्लीकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
