लिकलिकीत तारे

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मनीस जैतीवंत जावप हाचो अर्थ ताचे जिणेंत संकश्टां येना अशें केन्ना आसना. संकश्टां कोणायचे जिणेंत येवं येतात, तांकां वेळ आनी काळ आसना. पूण जाणें तीं पयसावपाची कळाशी आपणायली, ताणें जिणेचें भांगर केलें म्हूण समजुपाचें. मनशान आपले हिकमतीचेर फुडार घडोवपाचो आसता, अशें हांव मानता. तुमकांय घडये म्हजें मत पट्टलें. कारण मनीस हो प्राणी एक सारको केन्नाच उरना एक तर तो सफळ जावंक पावता वा असफळ जाता. खुशालकायेन जियेता वा खंतीन दीस सारता. अशे आसूनय ताचे विचारचक्र मात घुंवत आसता. आपले परीन परिस्थिती सुधारपाचो यत्न तो करीत रावता. हाचे मुखेल कारण म्हणल्यार ताचे सरभोंवतणी घडत आशिल्ल्यो बर्‍यो, वायट घडणुको. तांतुतल्यो खंयच्यो आपणावप आनी खंयच्यो पयसावप हें जाचे ताणें थारोवप. सादारण शी गजाल, पूण भोव म्हत्वाची आनी हे गिन्यान दर एकल्याक ल्हान पिराये सावन मेळपाक लागता. मेळपाक लागता म्हणचे परस जण एकल्याक तें गिन्यान पाजयल्ले आसता म्हणल्यार अतिताय जावची ना. मनीस हो समाजाचो मुखेल घटक जावन आसा म्हूण तो गिन्यानी जावचो अशें येवजून तांकां बरो मार्ग दाखोवंक कश्ट घेवपी अशे दोन देवा समान आमचे जिवीतांत येवंक नाशिल्ले जाल्यार आमचें कितें जावपाचें काय, हो प्रस्न म्हाका केन्ना केन्ना अस्वस्त करता. ह्यो दोन व्यक्ती अश्यो आसात ज्यो आमचे जिणेंचेर बरोच प्रभाव घालूंक पावतात. एक आवय आनी दुसरो आमचो शिक्षक.
आवय ही आमचो पयलो गुरू. आमचे जिणेची बुनयाद तीच घालता, बरें कितें वायट कितें हाची शिकवण तीच दिता. भुरगे तवनास जाले वा वायट मार्गार वचूंक लागले, मस्तेपणा करूंक लागले जाल्यार लेगीत समाज आवयक दुशण दिवंक लागता. तिचो कांयच गुन्यांव नासतना तिका जापसालदार थारयतात. आवयन ताका रित शिकोवंक ना म्हूण आलंपेड्ड्यार जालो म्हूण तिकाच शिणतात. हें समा न्हय. खंयचे आवयक आपलें भुरगें हाता भायर गेल्लें आवडत व्हय? जेन्ना भुरगें शिस्तीन वागता, बरे गुण आपणायता, जैतीवंत जाता, तेदेवेळार मात आमी ते आवयची तोखणाय करूंक कशे विसरतात काय ? कितलें वायट दिसूंक फावो ते आवयक. पूण ती केन्नाच कोणाक दुशण दिना. आवय सारकिल्ली माया आनी मोग आनीक कोण दिवंक शकत व्हय? ना न्हय? आवयन शिवाजी महाराज, डॉ. अब्दुल कलाम, साने गुरूजी सारके अनेक मनीस घडयले ,जांचे पसून आमकां प्रेरणा मेळटा.
दुसरी व्यक्ती शिक्षक, सदांच समाजाच्या केंद्रस्थानी आसता आनी म्हूण समाज ताचे कडल्यान बरे वागणुकेची अपेक्षा करता. ताचे उलोवप, चार चौगां मदीं ताचें वावरप, ताचें न्हेसप ह्या आनी अशा जायत्या बारीक सारीक गजालीं कडेन समाजाचें तशेंच विद्यार्थ्यांचेय ताचेर लक्ष आसता. हाचे फाटले कारण एकूच तो आधुनीक समाज घडयता म्हणटकच ताणें स्वता देख घालून दिवची पडली न्हय? आवय- बापायचे वागणुकेचो जसो भुरग्यांचेर परिणाम जाता, तसोच परिणाम शिक्षकांच्या वागण्यचोय तांच्या विद्यार्थ्यांचेर जांव येता. हांव तर म्हणीन शिक्षक म्हणल्यार भुरग्यांचो तारो जावन आसा. जितलो तो तारो लिकलिकतलो तितलीच लिकलिकसाण ताच्या विद्यार्थ्यांचेर पडटली आनी म्हूण शिक्षकान प्रेरणास्रोत जावचो यत्न करचो पडटलो न्हय ! आपूण जें कितें विद्यार्थ्यांक शिकयता ताचे सार्थक जातलें जाल्यार भुरग्यांक शिक्षणाची गोडी लावची पडली, तांच्यात बरें अनुशासन (शिस्त) हाडचें पडले आनी हें करतलो जाल्यार तांचो सांगाती जावचो पडटलो न्हय. तेन्नाच ते सोपें जातलें अनुशासन आनी मेकळेपणान वावुरपाचें वातावरण तयार जालें म्हणटकच शिकप आनी शिकोवप सोयिस्कर जाता. भुरग्यां भितर आत्मविस्वास वाडपाक लागता शिक्षकान फाटीर दवरिल्लो हात कशे तरेन तांकां उर्जा दिवंक लागता हाचो अंदाज कोण लावंक शकनात.
संवेदनशील शिक्षकांक स्वता बद्दल भरपूर आत्मविस्वास आसपाक जाय, ताका आपले खाशेले गुण आनी अवगूण खबर आसूंक जाय. आपूण विद्यार्थ्यांक समजून घेवंक शकता काय ना, तांच्यात हयकारी विचार उकसावपाचें बळगे आपले भितर आसा काय ना. तेच प्रमाण आपलें खाशेलपण कितें, हीय गजाल ताका खबर आसूंक जाय. भांगर शेट जसो शंबर नंबरी भांगर वळखुपाक शकता, तसो एक शिक्षक. ताणें पारखी नदर दवरून भुरग्यांचे गूण वळखून तांकां चकचकीत आनी लकलकीत करपाचें शास्त्र जाणा जावंक जाय. विद्यार्थ्यां भितर आत्मविस्वास तयार करपाक आडवाटेन वचपाची तांक शिक्षकान दवरूंक जाय.
बरो शिक्षक आपल्या वर्गाक देख दितास्तना तांकां शिस्त लायतना तांचे कडेन बरे तरेन संवाद करपाचो यत्न करता. हाचो पयलो लाव म्हणल्यार शिक्षक विद्यार्थ्यांचो विस्वास मेळोवंक सफळ जाता. अशे तरेचे शिक्षक भुरग्यांचो मोग आनी माया मेळोवंक पावतात. शिक्षकांची पयली लागणूक म्हणटा ती शाळेचीं सगली बंदना आपणें पाळपाचीं आनी भुरग्यांकय पाळूंक लावपाची. विद्यार्थ्यांचेर सगलीं बंदना लागू केली आनी तांतुतलें एकूय आपल्याक लागू केले ना जाल्यार भुरगीं किकोंत करूंक फाटीं उरचीं नात. म्हूण शाळा, कॉलेजीचें सगले नेम शिक्षकांनी तशेच विद्यार्थ्यांनी लेगीत पाळपाक जाय. स्कुलांत आसतना भुरग्यांक तशेच हेर शिक्षकांक लेगीत तुमचे बरोबर वावरुपाक कसलीच अडचण येवंक फावना. विद्यार्थ्यांच्या मनांत भय निर्माण जावंक फावना ते आपली अडचण शिक्षका मुखार मांडपाक अनमनपाक फावना. तांकां खात्री आसपाक जाय जेन्ना हांव ही समस्या शिक्षका मुखार मांडटलो तेन्ना तो शिक्षक म्हज्यो सगल्यो अडचणी पयस करतलो म्हूण. जायत व्हय आमकां हें शिवधनुश्य पेलूंक ? जायत व्हय शिक्षक तांचे प्रेरणा रूख ? जाचे सावळे पोंदा भुरगीं आपले कुशळटायेक वाव दिवंक शकतले. आपली मोख हासील करूंक एक नवे पावल अनमन नासतना मारूंक शकतले ? हालींच एके कडेन म्हज्या वाचनात आयिल्लें जर्मनीक खंय शिक्षकांक सगल्यांत चड पगार मेळटा देखून वकील, दोतोर आनी इंजिनियर हांणी शासना कडेन सांकडें घालें, तांकाय शिक्षकां इतलें वेतन दिवचें म्हूण. पूण जाणीं तुमकां शिकयले तांचे लागी तुमचीं तुळा कशी करूं येता अशें म्हूण तांची मागणी भायरायली खंय. खरें काय फट हे तो देवूच जाणां, पूण हे दोन लिकलिकीत तारे जावन आमकां सगल्यांक दिका दाखोवंक सदांच हाजीर, हें हांव जाणा.

एच. मनोज
9822441417