भांगरभूंय | प्रतिनिधी
निकत्तें तुळशीचें लग्न जाता थंय आसा, रघूक लग्नाचीं आमंत्रणां येवपाक लागलीं. रघू ताच्या वाड्यार सामको फामाद. वाड्या वयले चुकून कोण तरी ताका वळखनासलो. ताणें सगळ्यां कडेन बरेपण जोडिल्लें, म्हणून कोणूच ताका आमंत्रण चुकय नाशिल्लो. रघू तकलेंत बरो हुशार. सभावान मातसो तापट पूण मोगाळ. कोणूय ताचे वाटेक गेलो, जाल्यार तो कोणाक आयकना. ताचो सख्खो भाव पांडू मात ताज्या सामको विरुद्ध. पांडू सामको भोळो आनी शांत सभावाचो. इतले की उलयताना लेगीत ताच्या तोंडांतल्यान उतरांच सुटनात. तो इतलो आज्ञाकारी की आपल्या भावाच्या उतरा भायर केन्ना वचना. पांडू फकत वयान व्हडलो, पूण अकलेन व्हडलो रघू.
दोगूय भाव आंकवार. हो हाका जाल्यार तो ताका, एका घरांत हे दोगूच रावतात. रघू कामाक वता जाल्यार पांडू घरांतलीं कामां सांबाळटा. खंयचेय कार्यावळीक जर आमंत्रण आयलें जाल्यार दोगूय बरोबर वतात. देवळांत म्हण, कोणाच्या लग्नाक म्हण, कोणाल्या वाडदिसाक म्हण, जाल्यार कोणाल्या घरप्रवेशाक, पांडू आनी रघूची हजेरी आसतालीच.
एक दीस दोगांकूय कामतील्या लग्नाचें आमंत्रण आयलें. मिस्टर कामत मुद्दम आपल्या चल्याच्या लग्नाक सांगपाक आयलो. वतां वतां ताणें म्हणिल्लें, “रघू, लग्नाक येवपाचें हा. नोव्हेंबराचे पंचवीस तारखेक रामनाथी लग्न, पांडूकूय घेवन यो.” दोगूय लग्नाक वचूंक बरें उमेदी आशिल्ले.
एकदाचो कामतील्या लग्नाचो दीस उदेलो. रघून म्हणलें, “चल आयचें जेवण सुटलें.” पांडून विचारलें, “आ.. आ.. आज तें लग्न?” रघून पेल्यान उदक वोतत म्हणलें,” आनी तर! सगळ्या कार्यावळींच्यो तारख्यो याद दवरच्यो पडटा बाबा, बेश्टोच कितें हांव ते कॅलेंडर पितारता?” पांडून म्हणलें, “हय.. व्हय.. के.. के.. कॅलेंडरार बरयल्या बरें प… पडटा.” रघून उदकाचो निमणो घोंट मारून म्हणलें, “चल, चल आतां गजाली करत बसल्यार म्हूर्त चुकतलो. बारा पंचावनाचो म्हूर्त. ताचे पयलीं पावपाक जाय. कामतबाब सामको तोंडा वयलो. चड उशीर जाल्यार मनांत म्हणटलो, हें सारकें जेवणाक आयल्यांत.”
पांडून सडसडीत आपली बसका सोडली आनी न्हावपाक बाथरुमान धांवलो. रघून आपले कपडे पयल्याच दिसा इस्त्री मारून दवरिल्ले, आपल्या बरोबर भावाचेय कपडे इस्त्री केल्ले. बाथरुमाच्या दारा भायर वचून रघून पांडूक उलो मारलो, “आरे भावा, अजून जायना रे तुजे? अर्द वर जालें, तूं आतां बाथरुमांत आसा. तुजे कपडे इस्त्री केल्यात, खाटीर दवरता. बेगीन यो न्हेसून.” कांय वेळान पांडू तुवालो बांदून भायर सरलो. रघू ताका पळोवन सामको चाळवलो, “आरे तूं अजून तुवाल्यार आसा? हांव तयार जालों.” पांडून नमळायेन जाप दिली, “देवाचो दिवो लावन येता रे.”
रघू बेजारून भायर गेलो. भायर वचून पळयत जाल्यार मळबांतल्यान उदकाचे थेंबे पडटात. रघूचे सामके कडले, “आरे देवा, पावस आनी सुरू जालो आतां. पांडू रेनकोट घालून यो रे.. पावस पडटा.” भितरल्यान आवाज आयलो, “येतां, येतां. जालें म्हजें. रे..रे…रेनकोट.. घालता.” रघू भायर खुंटयाळाक लायिल्लो रेनकोट घालून स्कुटरीचेर बसलो आनी हॉर्नाचेर हॉर्न मारपाक लागलो. मनांतच म्हणपाक लागलो, “हो नोव्हेंबरान आनी अचानक पावस कसो! नाका तेन्ना पडटा.” मदींच व्हडल्यान म्हणटालो, “जायना रे तुजें? सडसडीत भायर सर. येता काय ना रे तो?” “आ… आयलों आयलों” भितरल्यान पांडू आड्डलो आनी एक नवो कोरो रेनकोट घालून, पांयांत पायल चप्पल अडकायत भायर सरलो. रघून पांडूक दाराचेरूच आडायलें, “हें चप्पल कितें घालून येता रे, तें बूट घालून यो पयलीं.” पांडू धडपडत चप्पल दवरून बूट चडोवन आयलो आनी रघूच्या फाटीं स्कुटरीचेर बसलो. रघून स्कुटर पेटयत व्हेली. रघून स्कुटरीच्या दाव्या हारशान पळोवन विचारलें, “हो नव्या नवो रेनकोट खंयचो रे?” पांडून मुरगुटत जाप दिली, “म्हजो तो. हांवें सा…सांबाळून दवरिल्लो.” रघून फुडें म्हणलें, “तुजो तो जालो रे. पूण तो कितें आरमारीन पुजेक लावंक दवरिल्लो?” पांडून स्पश्टीकरण दियत म्हणलें, “म्हजें चड भा.. भा.. भायर वचप जायना न्ही रे, आनी.. आनी.. गेल्यारूय हांव सत्री व्हरतां.” रघून म्हणलें, “बरें बरें, आतां आंगाक लाय तो, आरमारीन दवरूं नाका. पावसाचे हाली सांगूंक जायना, केन्नाय पडटा.”
घडयाळीचो धाकलो कांटो बारा आनी एकाच्या मदीं पाविल्लो आनी व्हडलो कांटो णवाचेर. पांडू आनी रघू लग्नाच्या होला भायर पाविल्ले. ते पावता म्हणल्यार पावसानूय विसव घेतिल्लो. “चल सारकी वेळार पावलीं आमी” रघून रेनकोट काडून, स्कुटरीच्या डिक्कीन घालत म्हणलें, “आरे म्हजें तोंड कितें पळयता? असोच येतलो भितर रेनकोट घालून?” रघून फुडें म्हणलें. भावान रेनकोट काडलो. पळयत जाल्यार कितें? रेनकोटा पोंदा बानयन आनी घरांतली चड्डी.
रघून कपलार हात मारलो, “आरे अरवळा! शर्ट-पॅण्ट रे तुजी? हांवें बरी खाटीर घडी मारून दवरिल्ली. पांडून तकली सकयल घाली आनी माथें खरपीत म्हणपाक लागलो, “आरे आ.. रे.. घराच उरली दिस.. दिसता.” रघू बेजारलो, “शी सायबा! असो अर्दवट कसो रे तूं? आतां लग्नाक कसो येतलो?” पांडू आबूज जालो, “आ.. आरे.. गडबडीन विसरलो रे! आरमारेंतलो रेनकोट घा.. घालो आनी म्हाका कळ्ळेच ना.”
रघून बरो वेळ विचार केलो मागीर पांडूच्या भुजार हात दवरून म्हणलें, “आतां इतल्या पयस लग्नाक आयल्याच न्ही, म्हणून हांव कामत बाबाक तोंड दाखोवन येतां. तूं हो रेनकोट घालून हांगाच बस. हांव रोखडो जेवन येतां.” “आनी हांव उ.. उपाशी तर?” पांडून विचारलें. “तुका मागीर वाटेर बिरयाणी घेवया रे.” रघून म्हणलें. रघू बरो वोर्राद लग्नाक गेलो आनी बाबडो पांडू एकलोच रेनकोट घालून एका झाडा पोंदा मूस मारत बसलो.
देविका सुदिन सांबारी
9112737855
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
