याद दवरुंया, अपेस हो जैताचो पयलो पांवडो

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

नापास जावप म्हणल्यार जैताचो पयलो पांवडो. तो पयलो पांवडो तुमी हुपलो, आतां जैताचो पावंडो हुपूंक तुमी तयार जायात. आयज सावनूच अभ्यासाक लागात. जैतीवंत जायात.

कांय दिसा फाटीं एक आदलो विद्यार्थी मेळिल्लो. ताणें केल्लो प्रस्न हांव तुमचे मुखार दवरता. मनशान सातत्यान सकारात्मक
वावर कित्याक करीत रावचें काय म्हण ? ताचो प्रस्न आयकून खिणभर हांव चिंतूक पडलो, पूण हांवे म्हाका सांवरून जाप दिली, बदल घडोवन हाडचे खातीर, सैमाचे आनी मनीस जातीचें बरें जावंचें खातीर. हांवे व्हांवते न्हंयेची देख दिली. तिचें उदक जशें निवळ, नितळ, कोणेय पिवपा सारकें. तशी बरो वावुरपी मनशांची जीण सोबीत सुंदर जावंक पावता. ताचे तकलेंत ताच्या वावरा बद्दल तरेकवार विचार घोळत रावतात. अशे केल्यार कितें जातलें वा तशें केल्यार कितें जांव येता, म्हज्या ह्या कार्याक लागून म्हाका आनी हेरांक बरो लाव मेळटलो मूं. अशे विचारूच ताका जैत मेळोवन दितात. मागीर ताचो हात धरपी कोण आसना. हाचे उरफाटे जे कोण वायट कामां करतात तेय सातत्यान वावुरतात आसतले, पूण तांचें सूख फक्त कांय खिणाचें, कश्ट मात जिवीत भराचें. समाजांत तांकां कुस्कुटाची वागणूक मेळटा हें वेगळे सांगपाची गरज ना. निमणे हांवे ताका सांगलें, मनशान सकारात्मक गजालींचोच विचार करचो. कारण आपल्या विचारांचो आनी बरे- वायट करणेचो भौसाचेरूय परिणाम जाता, ही गजाल आमी न्हयकारूंक शकनात. आपल्याक लागून हेरांक कसलेच त्रास जावचे न्हय हे गजालीचें शिंतीद दवरून आमी वावरूंक जाय, ही गजाल मतींत दवर आं, म्हूण सांगून हांवे ताचो निरोप घेतलो, तेन्ना ताच्या तोंडार हांशे फाकिल्ले हांवे पळयलें.
मनशाची पिराय वाडटा तशे ताच्यात शारिरीक तशेंच बौद्धीक बदल जायत वता. शिक्षण हें एक उपयुक्त माध्यम, जाचे वरवी मनीस आपल्यांत बरो बदल घडोवन हाडूंक शकता. आता यत्ता धावेच्या विद्यार्थ्यांचें घेवया. निकाल लागचे पयलीं तांची मनस्थिती कितली बेचैन आसता, आपल्याक कितले गूण मेळटले, पास जातलों काय ना, खंयचे शाखेत प्रवेश घेवंचो अशे प्रस्न तांची न्हीद पिड्ड्यार करता आसतली. निकाला उपरांत फुडल्या शिक्षणाची तजवीज सुरू करची पडटा. जिणेचे चक्र हें. घुंवत आसता.
म्हाका सदांच दिसता, भुरग्यांची परिक्षा म्हणल्यार ‘नेमेचि येतो मग पावसाळा, कौतुक हे सृष्टीचे जाण बाळा’ ह्या काव्यांत वर्सावळीच्या पावसांत सैमात जो बदल घडटा ताचें ओडलायणें वर्णन केलां. तशेंच शालान्त मंडळ वर्सान वर्स धावेच्यो परिक्षा घडोवन हाडटा. निकाल लागलो म्हणटकच जैतिवंत विद्यार्थ्यांचे खोशयेक शिम-मेर उरना. पुराय घराब्याक, सोयर्‍यांक, इश्टांक लेगीत खोस भोगता. पास जाल्ल्या विद्यार्थ्यांचें कवतूक जाता. तांकां इनामां फावो जातात.
दुसरे वटेन जे यश जोडूंक पावनात तांकां दुख्ख जाता, अपराधीपणाची भावना तांच्या मनात थाण मांडून बसता. देखून भुरग्यांक आमी यश आनी अपेस लेगीत पचोवंक शिकोवंक जाय. तांकां सांगन दिसता, हे भुरग्यांनो, तुमी मन विरुस करून घेवंचे न्हय. एक नवो अणभव तुमकां मेळ्ळो अशें तुमी समजुचें. मनशाचे जिणेंत केन्ना यश तर केन्ना अपेस ह्यो दोन गजाली घडत आसतात. तुमी घडये मन लावन अभ्यास करूंक ना आसत वा अभ्यास करून लेगीत तुमकां यश मेळूंकना आसत. कितेंय जांव आतां तकलेर हात धरून बसप ना. एकदां केल्ली चूक परत करूंक फावना म्हूण उठात आनी नव्या जोमान अभ्यासाक लागात. फुडल्या म्हयन्यांत पुरवणी परिक्षा जावची आसा. जे सपन पुराय जावंक पावले ना, तें येता ते परिक्षेक पुराय करपाचो प्रामाणीक यत्न तुमी करचो. ह्या संवसारांत कसलीय गजाल मेळोवप शक्य आसा. जाय फकत इत्सेचें बळगें. तुमी शिकप चालू दवरात. कोणेय कितलोय दुस्वास करूं, तुमी मनाक लावन घेनासतना परिक्षेचे तयारेक लागात. मनात म्हणात हांव अभ्यास करूंक शकतां, हांव पास जातलों आनी फुडें सरात. जे विशय तुमचे उरल्यात ते शिकयतल्या शिक्षकांक मेळात आनी तांची मजत घेयात. सोंपो पाठ पयलीं शिकात, मागीर जापो बरोवन काडपाचो यत्न करात, पोरणी प्रस्नपत्रिका सोडोवप सामकी गरजेची. देखून शिकून जालें म्हणटकच ती सोडयात. गणीत विशय आसत तर गणितां समजून घेवपाक जाय. सोंपी आनी चड गूण दिवंक शकता अश्या गणितांचेर भर दिवंक जाय. तेच बराबर जाता तितलीं चड गणितां सोडोवपाचो यत्न करूंक जाय. गणीत विशय सारको बरो कळटलो जाल्यार शिक्षकाचें मार्गदर्शन घेवचें पडटले.
तुमी म्हणटले ह्यो सगल्यो गजाली सांगपाक आनी बरोवंक खूब सोंप्यो, पूण ‘जाचें जळटा ताकाच कळटा.’ हेंच खरें सत मानले जाल्यार लेगीत अपेस आयिल्ल्या भुरग्यांक नीट वाट दाखोवपाची आयज खरी गरज उप्रासल्या. तांकां समजावन सांगप आमचें कर्तव्य. पालकांनी लेगीत याद दवरूंक जाय संवसारार अशे कितलेशेच लोक आसात जे पयले फारा नापास जाल्ले. तरी आसतना तांणी धीर सोडलो ना. हिकमतीन जैतीवंत जावन नामना जोडूंक पावले. तांतूतलो एक म्हणल्यार चाल्स डार्वीन. जाणें पुराय संवसाराक ‘जीव जिवाणुची उत्पत्ती’ हो सिद्धांत दिलो. मनात चिकाटी दवरून वावुरल्यार यश मेळटात ही देख आमी ह्या व्हड वैज्ञानीका कडल्यान शिकूं येता. नापास जाल्ल्या भुरग्यांक हिणसावप समा न्हय. तांचो आत्मविस्वास उणो जाल्लो आसता. तो तांकां परत मेळोवन दिवप, तोय बी थोड्यांच दिसां भितर. कारण तांकां पुरवणी परिक्षा दिवची आसता. ताची तयारी वेळारूच केल्यार बरी न्हय. ह्या भुरग्यांक वायट उतरां दिवन निरास करीनासतना तांकां अभ्यासान मजत करीत जाल्यार चड फायद्याची. पालकांनी तांकां समजून घेवंक जाय. पयली खेप वगडायली. काय नजो. आतां दुसरी वगडायनास्तना अभ्यास कर म्हूण भुरग्यांक समजावंक जाय. तांकां सकारात्मक विचार करपाक उकसावंक जाय, कश्ट केल्यार फळ हें मेळटात ही गजाल पटोवन दिवंक जाय. एकदां तांचो आत्मविस्वास परत आयलो म्हणटकच पळयात तांचो विकास कसो जायत वता तो. एकदां नापास जालो म्हूण संवसार बुडना. नापास जावप म्हणल्यार जैताचो पयलो पांवडो. तो पयलो पांवडो तुमी हुपलो, आतां जैताचो पावंडो हुपूंक तुमी तयार जायात. आयज सावनूच अभ्यासाक लागात. जैतीवंत जायात.

एच. मनोज
9822441417