भांगरभूंय | प्रतिनिधी
प्रतिक्रिया हें प्रभावी-गिन्यान मेळोवपाचें एक उत्तम साधन. लिखाणाचो उद्देश कितेंय जांव, पूण त्यो बरोवप्यांक योग्य ती फुडली वाट सोदपाक आनी जाय आशिल्ली सुदारणा घडोवन हाडून, तांचो आत्मविश्वास वाडोवपाक मजत करतात.“मोटी-पुनव” (super full moon) हें नवें उतर, जाका खगोलशास्त्र्यांचो एक सण अशेंय म्हणू येता. तो हरशीं वर्साक सरासरी एक-दोन फावटी येताच, पूण हे खेपेचो मात सामको खास. फाटल्या “गुरू”वार दिसा (14 जुलय) फांतोडेर अंदाजान 00:08 वरांचेर, चंद्र आनी सुर्य हांचे मदलो कोन सारको 180 अंश जालो आनी मोटे पुनवेचो काळ सुरू जालो.
कोणीय मानू वा ना मानू, पूण पुरातन काळा सावन आधुनिकीकरणा मेरेन तरी, सरभोंवतणींचो गणितीय अभ्यास करुन, पुनव (वा उमास, म्हळ्यार 0 अंशाचो कोन, वा आनीक खंयचोय दीस/ तिथी) वळखूपाचे हेच कायदे आशिल्ले. ह्या आर्विल्ल्या काळांत तातूंत फरक इतलोच पडला की, तें कॅलिंडरांत बंदिस्त जाल्यात आनी (चडशा खेपेक तरी फक्त) तांचो उलोवपा पुरतोच वापर जाता. खरी पुनव चंद्र थारायता काय कॅलेंडर, ताचें कोणाक पडिल्लें ना ती वेगळी गजाल.
हरशीं, चंद्राक गुरू वा मोटो मानप हें पुराणीक सत, जाचें “कळी-युगांत” कुस्कूटा समान लेगीत म्हत्व ना. जाण्टेल्यांक तशें सुचपाचें कारण म्हळ्यार, पयलींच्या तेंपार चंद्रूच शेणिल्ल्यांक वाट दाखयतालो खंय, म्हूण ताका गुरू समान मानतालें. पूण पयर जाल्ले पुनवेक मात मोटी म्हणपाचें कारण मात्शें वेगळें. फाटल्या दिसांनी, चंद्र मोटो दिसतालो. ताचें विज्ञानीक कारण म्हळ्यार चंद्र त्या वेळार आपल्या भोंवताड्याच्या कक्षेंत, पृथ्वीच्या सामको लाग्गीं पाविल्लो, म्हूण तो हरशीं परस मात्सो मोटो दिसतालो इतलेंच. पूण ताच्या त्या योगायोगान दिसपी मोटेपणाचे फाटभुंयेर, एक मोटो “चमत्कार” घडयलो.
फाटल्या शेनवारा (9 जुलाय) भांगरभूंयच्या वाचकांक ओंपिल्लें “ब्रह्म-फुल” गोंय भरचो मोग- आशिर्वाद घेवन परतें आयलें. जरी हांवें त्या फुलाक फुलतना पळोवंक नासलें, तरी कर्मांतल्यानूच म्हणूया, पूण ह्या शेनवारा, खऱ्या अर्थान म्हजें नशीब उजळ्ळें. हे संदर्भात, मुरगें – साकोड्डेंचें भांगरभूंयचें वाचक शिवानी कमलाकार वागेकार हांणी, आपल्या पोरसांत एकाच धपक्याक घोंसांनी फुलिल्लीं तीं सगळीं तिशेक ब्रह्मफुलां, प्रतिक्रियेच्या रुपांत हेर बरोवपी-वाचकांक भेट म्हूण धाडल्यांत.
फुडें, उदळशेचो फोटोग्राफर दत्ता नायकान धाडिल्ले प्रतिक्रियेंत, बरोवपाक घेतिल्ल्या सगळ्यां श्रमाची परतफेड केली. ब्रह्मकमळ म्हूण विख्यात आशिल्ल्या त्या फुलाक, जेन्ना ताणें “ब्रह्म-फुल” म्हणून प्रतिक्रिया पावयली, त्याच खिणाक भांगरभूंयचें फाटल्या शेनवारच्या त्या लेखाचें जैत निश्चित जालें. कोन्सुवा – कुठ्ठाळेच्या अमिता व्यंकटेश नायक हांणी केल्ल्या दुसऱ्या एका धार्मीक फुला संबंदीत लेखाची मागणी, फुडली वाट थारावपाक मदत करतली. ताच्या उपरांत मेळिल्लें तरा-तरांचे अभिप्राय एका साद्या बरोवप्याची व्याख्याय स्पश्ट करुन गेले.
मोटी पुनव – गुरू दक्षिणां विशेश
अशें म्हण्टात की, शिक्षण (वाचन – लिखाण) हें मनशाक घडयता आनी तेंच जर आवय भाशेंत मेळत जाल्यार, ताचें म्हत्व भरपूर पटींनी वाडटा. आयज, शाळेंत परतें वचून ते तरेचें शिक्षण घेवप जरी शक्य ना, तरी इत्सूक लोक, तें “भांगरभूंय” च्या माध्यमांतल्यान सोंपेंपणान साध्य करूंक शकतात आनी हेच खातीर, कोणाच्याच फाटल्यान फुडल्यान न्हय तर, एकेच पंक्तीत, ह्या “भांगरभूंय गुरूक” दवरीन दिसता.
ज्या उद्देशांन हांवें “भांगरभूंय” चेर बरोवपाक चालू केल्लें, तातूंतल्यान म्हाका अपेक्षे परस चड शिकपाक मेळ्ळा. जो मोग, जें आपलेंपण हांव सदांच सोदतालो, म्हज्या बरपांतल्यान वा कसल्याय बारीक-सारिक समाज कार्यांतल्यान, समाजांत जो एक बदल हांव घडोवपाक सोदतालो, तांचीं फळां आतां दिसपाक लागल्यात आनी हाचें पुराय श्रेय खाशेल्या गुरूक, “भांगरभूंयक” वता.
आयज, मोट्या-पुनवेचे फाटभुंयेर, फक्त प्रतिक्रियेच्या रुपांत “भांगरभूंयक” ही बारीक अशी “गुरू-दक्षिणां” अर्पण करतना, काळीज सामकें भरुन येता.
“भांगरभूंय” दिसाळें जेन्ना हांव म्हण्टा, तेन्ना संपादक महेश दिवेकार सरान घेतिल्ल्या खाशेल्या शिक्षकाच्या भुमिके बरोबर, तांच्या पुराय पंगडाकूय परबी भेटोवप तितलेंच म्हत्वाचें. सगल्यांचें हांव मना-काळजांतल्यान उपकार व्यक्त करता. अणभव नाशिल्ल्या अनवळख्याक, इतली आपुलकेची वागणूक मेळप ही खऱ्यांनीच भावूक करपाची गजाल, जी उखलिल्ल्या प्रत्येक पांवलांत म्हाका सदांच याद उरतलीं.
तशें पळोवंक गेल्यार, प्रतिक्रिया हें प्रभावी-गिन्यान मेळोवपाचें एक उत्तम साधन. लिखाणाचो उद्देश कितेंय जांव, पूण त्यो बरोवप्यांक योग्य ती फुडली वाट सोदपाक आनी जाय आशिल्ली सुदारणा घडोवन हाडून, तांचो आत्मविश्वास वाडोवपाक मजत करतात. ह्या प्रतिक्रियांचे जायते प्रकार आसतात आनी त्यो दिवपाच्यो तराय वेगवेगळ्यो. थोड्यो आपूण जावन येतात, जाल्यार थोड्यो विचारतकच मेळटात, थोड्यो मोगाळ-म्होवाळ प्रतिक्रिया, बरें आनी आपुलकेचे संबंद जोडून दवरतात, जाल्यार थोड्यो दुस्वासी वृत्ती वाडयतात. पूण हातूंत एक खरें की, त्यो जशो आपणायतात ताचे वयल्यान बरोवप्याक मार्गदर्शक जावन घडयतात.
ज्या तरेन ह्या प्रतिक्रियांनी म्हाका घडयला, तांचे म्हत्व जाणून घेवन, तें दर एकल्या नव्या बरोवप्याच्या वाट्याक येवंचे, हे खातीर बरपांतल्यान केल्लो हो एक यत्न. सातत्यान केल्ल्या बाचाबाचींतल्या परिणामांतल्यान, म्हज्या फाटल्यान सुरवात करपी ह्या नवख्यां मदीं जेन्ना हांव म्हज्याच इश्टांक पळयता, तेन्ना तांकांय आदार करपाच्या म्हज्या जबाबदारेची जाणीव जाता. उपदेश दिवपाक तसो हांव व्हडलो ज्ञानी न्हयच, पूण वांगड्यांक खातीर, स्वता जोडिल्लें अणभव तर वाटून दिवपाक शकतांच. वेगळ्या जाणवपी विचारांक तर हांव सदांच म्हज्यो प्रतिक्रिया पावयता.
लिखाणाच्या सुरवातीच्या वेळार तरी (अजुनूय सुरवातूच आसा), फातर मेळटलो वा फुलां हें चिंती नासतना, तशेंच लज बाळगीनासतना, हांव त्यो प्रतिक्रिया हट्टान मागतालो, पूण फाटल्या कांय दिसां सावन त्यो सहज आनी सातत्यान मेळटात ही म्हज्या खातीर एक खोशयेची गजाल. हाचें सगळें श्रेय, दुसरें-तिसरें कोणाक न्हय तर कोंकणीतल्या (आनी हेर भाशेंतल्या) वाचक, तशेंच जेश्ट आनी वांगडी बरोवप्यांक वता. जिणेंत वांटेकार जाल्ल्या ह्या सगळ्यां शिक्षकांक, गुरू पुनवेची परबी भेटयतना, फोटवांतली सगळीं फुलां तांकां ओंपतां, आनी तांचें आशिर्वादाचे हात (प्रतिक्रियेच्या रुपांत) आमच्या माथ्यार सदांच उरतले अशी आस्त बाळगीता.
कश्टांतल्यान मेळिल्ल्या म्हज्या अभिप्रायांचो सारांश दिवन, थोडेच मोजके खीण याद करतना, रामदास केळकार सरांची म्होंवाळ उतरां कशे तरेन एका सामान्याक अंतराळ भोंवडी करुन हाडपाक शकता, ताची अनुभूती येता. निर्मला सावंत मॅडमीन फकांडांनी केल्ले कागाळीचें पिकासांव तर दर वेळा जाताच. खंयच्याय खगोलशास्त्रीय घडणुकेचेर बरप केले उपरांत, नेमकें त्याच दिसा रातचें वातावरण बिघडटा आनी काळख्या मळबां मदीं कुपां आड येवन उमळशीकेचो धुंवर जावन वता. जेश्ट साहित्यीक श्रीकांत नागवेकार सरांचे आशिर्वाद तर आत्र्या-पयऱ्यांन येयत आसता. “… तुं बरयत राव, हांव तुजें लेख वांचता”. असल्यो प्रतिक्रिया मेळटकच, त्यो मागीर सहज मोतयांच्या रुपांतल्यान गळटा आनी थेट काळजार येवन पडटा.
पूण कितेंय जालें तरी, हातूंत टिकात्मक प्रतिक्रियाचें म्हत्व मातूय उणें जायना. ज्या विशयांचेर हांव बरयता, तांचें वयल्यान सगळेंच प्रकार म्हज्या वांट्याक आयल्यात. तेंच म्हजे खरें भाग्य अशें हांव मानता. चूक घडचे पयलींच तांकां आडावपाचें काम ते करतात आनी खऱ्या अर्थान आमचें मार्गदर्शक जातात.
लेख वाचून … एका (शिव भक्त) बऱ्या मागप्यान म्हाका बरोच शेपलायलो (उतरांनी). ब्रह्मकमळ ह्या धार्मीक विशयाक हात लायलोच कसो म्हूण जाब विचारूंक लागलो. कैलास पर्वताचें उदारण दितना, “तूं हिमालयांत वचून पयलीं पळोवणी कर आनी मागीर गोंयांत येवन बरय”, अशेंय तो म्हणूंक लागलो. हें प्रकरण वाडीक लागता अशें दिसताच, आमच्या “श्रीकृष्ण गुरूंची” देख म्हजे मदतीक धावून आयली. त्या बऱ्यामागप्यान आक्षेप घेतिल्लो भाग, पुराय लेखा सयत तांकां समजावन, परत वाचून दाखयलो. तातूंत धर्माचेर वा कोणाच्याच आड एकूय शब्द ताका सापडूंकना आनी विशय थंयचे थंयच सोंपलो.
केन्ना केन्ना असल्या किचकटींच्या जाळांत फारवताय बी. हरशीं गुरूजी सांगता तें सगळेंच आयकता, इतलें प्रमाणीक तर आमी न्हयच, म्हण्टकच मात्शीं मस्तीपणाय करप सभावीक जाता. म्हज्या शिक्षणांत ह्या मस्तीपणाचोय (भुरगेपणां) मोटो वाटो. थोडे खेपेक अशेंय घडलां की, सुचोवण्यो बी कोनशाक मारुन, आपल्या मनांक सारके दिसता तशें वागप आनी मागीर ताचें (बरें/वायट) परिणाम भोगप. तरीपूण ह्या धाडसांत एक गजाल विशेश तरेन सिद्द केल्या तीं म्हळ्यार, मनांतलो भंय नाच जावप. तातूंत, दडपण दवरून केल्लें कार्य आनी मन मेकळें करुन केल्लें कार्य, हाचो फरकूय स्पश्ट जाता.
आमच्या श्रीकृष्ण गुरूंच्या सुचोवणे वयल्यान जेन्ना हांवें लिखाणांत पावल घाल्लें, तेन्ना तांच्याच सांगातान रावन, तांच्या व्यक्तीमत्वां वयल्यान देखी घेवन, स्वता भोंवतणी थोड्यो कायद्याच्यो शिमो घालून घेतिल्यो. हातूंत, “योग्य तितलो अभ्यास केले शिवाय खंयच्याच विशयांक हात घालप ना” हो आमचो पयलो कायदो. आनी जर हात घालोच जाल्यार, तो सोंपेंपणान सैल सोडप ना, हो दुसरो. कसल्याय प्रकारच्या प्रस्नांक सामर्थ्यान आनी संयम बाळगून तोंड दिवप हीच ताची मोख. Never Surrender म्हण्टात तशें, शेवट येना तोपर्यंत आपले यत्न कशेंच सोडप ना, हीच आमच्या श्रीकृष्ण गुरूची शिकवण, जी हालीसरांक नेट धरुन आसा.
हे श्रीकृष्ण म्हाभारतांतलें बी पात्र न्हय तर, म्हज्या जिणेंत आदाराची वणत कशी उबे आशिल्ले, म्हज्या सुख-दुख्खांतले मार्गदर्शक.
सैमाच्या गोपांत रावतल्यांक, काळोख जातकच, पुनवेच्या चंद्राचो जसो आदार आसता, तेंच भशेन ह्या श्रीकृष्णांचो आदार, पावलांकणकणी आमचे जिणेंत मेळटा. आषाढांत येवपी गुरू पुनवेचें कारणूय घडये तशेंच कितें तरी आसपाक जाय. घोग्यांनी ओतपी पावशी कुपांतल्यान, त्या वाट दाखोवपी चंद्राक सोदून, आपलें जिवीत परजळीत करपाक विनोवप.
आयज मेरेन, गुरू पुनवेची खरी देख घेवन आनी गुरू-गुण आत्मसात करुन, प्रत्येकांन जर “गुरू” ह्या शब्दाक किंमत दिल्ली जाल्यार, हो संवसार सुखांत बुडटलो आसलो, पूण ताचे विपरीत, आमी बुडटात पावसाच्या हुंवारांत. आतां ही परीस्थिती बदलप जितली म्हत्वाची आसा, तितलीच ती कठीणूय जाल्या.
मुद्दम सांगचेशें दिसता की, ह्या असलेच परीस्थितीचे फाटभुंयेर, आमच्या श्रीकृष्ण गुरूजीन एक “भगवद् गिता” घडयल्ली. ती प्रत्येक गोंयकारां कडेन पावपा खातीर, ताका आवय-भाशेंत अणकारीत करपाची जबाबदारीय आमचेर सोंपयल्ली. आयज 2 वर्सां उपरांत त्या खिणांची याद काडटना, न्याय दिवपाक शकतलो काय, ह्या भंयान फाटीं उडयल्लें तें कार्य करपाचो वेळ आयला. आत्मविश्वासाच्या बळार, तशेंच ह्या गुरू पुनवेचे फाटभुंयेर, ताचो पयलो भाग फुडल्या शेनवाराक उजवाडाक हाडून, भांगरभूंय गुरूंच्या मार्फत, श्रीकृष्ण गुरूंक दक्षिणां अर्पण करपाची इत्सा आसा.
शेवटाक, वयर फोटवांतल्या त्या फुलपाक आयिल्ल्या ब्रह्म-फुलां वरीच गोंयचेंय भाग्य फुलचें ही आस्त बाळगून, तीं फुलां दोनूय गुरूंच्या चरणांर अर्पण करता आनी सगळ्यां नव्या बरोवप्यां वतीन, तांकां मनां-काळजांतल्यान गुरू पुनवेचीं “मुसळधार” परबीं भेटयतां.
–
गौतम जल्मी
9764364269
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
