भांगरभूंय | प्रतिनिधी
जण एकल्या मुखार दिसपट्टें कितें ना कितें तरी काम येत आसता. कसलें काम ती गजाल वेगळी. पूण, जण एकल्याच्या वांट्याक त्या- त्या खिणाक एक पूर्ण करपाचें काम आसता. वेवसाय आसूं, नोकरी आसूं, धंदो आसूं,
घरांतलें सगळें काम सांबाळपी घरकान्न आसूं…. जण
एकल्याक काम करचेंच पडटा. तें काम कशें तडीक व्हरता तें म्हत्वाचें आसता.
एका वांगडा एकूच काम करूंक जाय. तेंय बी मन लावन. त्या कामा वेळार आमी दुसऱ्या कामा विशीं विचार करूंक फावोना. खंयचेंच काम अर्दवट सोडूंक फावोना. चिकाटेन तें तडीक व्हरून पूर्ण करूंक जाय. जे व्हड मनीस जाले, तांचें व्हडपण तांणी केल्ल्या ल्हान दिसपी, साद्या, किरकोळ कामांनी पळोवंक मेळटा. काम कसलें हें म्हत्वाचें आसना. तें आमी कशें केलें, कितले समरसतायेन केलें, कितले कलात्मकतायेन केलें हाका म्हत्व आसा. कोणें तरी बरें केलां म्हणचें म्हणून आमी काम करतात व्हय? जो कामांत स्वताक ओपता तो बाकीच्यांक देख दिवपी व्हडले व्हडले प्रकल्प पूर्ण करता. वाजेवन, विटून वा ताकतिकेन केन्नाच कसलेंच काम करूंक फावोना. तशें केल्यार ताचे परिणाम आपणाकूच बादतात आनी बाकिच्यांक ताचो त्रास जाता. रांदप करतल्यान तें रुटीन समज नासतना रुचीन आनी आवडीन केलें आनी मांडटनाय कलात्मक रितीन मांडलें आनी वाडटनाय हांसत्या तोंडान आग्रो करून मायेन वाडलें जाल्यार तें अन्न परब्रह्म थारता. तो अणभव खातल्या जेवतल्याचे यादीक सासणाचो उरता!
कांय गायक वा गायिका, कांय वादक वा हेर संगीत आनी नाच कलाकार संगीत मैफल सादर करतना जीव ओतून पेश करतात. तांची अदाकारी तांची तन्मयताय आनी गांभीर्य दाखयता. देवाक एकेक फूल घालून भक्तीभावान पुजा करची ते भाशेन कांय गायक ख्याल सादर करतात. ताचो आनंदूच वेगळो.
भुरगेपणांत हांव पिरवळा आजोळा रावतालों त्या आकारवाड्यार चिंतू म्हूण एकलो रावतालो. झाडापाल्याचीं पाळां-पिठ्यांचीं वखदां तो दितालो. सरपी, कामीण, कातीचे रोग हांचेर ताचें वखद गुणकारी आसतालें. ह्या चिंतूचें सगळेंच काम मन लावन. ताणें केळम्यांच्या सुक्या खोल्यांत गुठलायिल्ल्यो वखदा पिठ्याच्यो पुडयो पळोवपाकूच इतल्यो सुंदर दिसताल्यो की पुडयो कश्यो बांदच्यो ताचें चित्रीकरण जगाक टीव्ही वयल्यान दाखोवपा सारकें. ताणें सगळेंच काम नाजूकसाणीन आनी बारीकसाणीन करचें. पणसूल फोडप, पोंवली बांदप, कल्लें तयार करप, कुळागर शिंपप, घर शिंवप… सगळ्योच क्रिया म्हणल्यार चिन्तून दिल्लो एक आदर्श देखदिणो कर्मयोग्याचो वस्तुपाठ कसो.
चिन्तून तयार केल्ले आंब्याचें साठ म्हणल्यार ताचें ‘अल्टिमेट’ सादरीकरण! कमराचे पॅण्टीचे चामड्या पटे लेगीत एकाद्रे वयर सकयल वा मापान आगळे उणे कापिल्ले आसत, पूण चिंतून आंब्या साठाचे पटे इतले भूमितीय समान रुंदायेचे कापचे की माक्ना बगर हें शक्य आसाच कशें, हाचें अजाप जावचें! ते पटे इतले सोबीतकायेन कवळचे की विचारुंकूच नाका. त्या आंब्या साठाची रूच आनी तातूंत समानतायेन सारयल्लो मिरयां-पिठो. वा! त्या पट्याक गुठलायिल्ली पातळ वांवळी. तीय बरोबर मदेगात. हें आंब्या साठ जाणें खाला ताची रूच तो जल्मांत विसरचो ना.
चिन्तू खातीर ताका फावो जाल्ल्या कामाची ती एक साधना आशिल्ली. ते खातीर चिंतूक कोणेंच पुरस्कार दिलोना. पूण
आयज लेगीत हे सगळे देखाव मनाचे चित्रफितीचेर घुंवतात आनी वांट्याक आयिल्लें काम कशें करचे हाची देख दितात! प्रेरणा दितात हें विशेश.
माईक, म्हणल्यार म्हजे आवयक, मेळपाक केन्नाय तिच्या कुळारच्या गांवांतल्यान म्हाड्डोळा सावन एक जाणटी बायल येताली. ती येतना – आपल्या कुळागरांतले निरपणस, सुरण वा अनसां बी घेवन येताली. येवन ती माईक मजतूय करताली. भाजी शिनून दिताली. इतली जानोत की भाजी कशी शिनची हें तिचे कडल्यान शिकचें. आदोळे वयली तिची ती एके तरेची योगसाधना कशी चलताली. भाजी शिनतना ती बडबड नाशिल्ली. बटाटाचे कुडके वा हेर फोडी बारीक कापताली. मिशिनांत घालून एकाच आकाराचे समान कुडके केल्ले भशेन ती भाजी वा वाल शिनताली. जितले नितळसाणीन हें काम जाता, तितलेंच तो जिनस शिजतकच खावपांत मजा आसता. खोस जाता! शिनपांतूय एक कला आनी शिस्त आसता.
कामांतली रूच निस्तेज जाली काय आपणे टिमीचो एक वांगडी म्हूण वाट लायली म्हूण समजुचें. वाज आयलो, म्हाका तें काम जाय आशिल्लें, हें न्हय, अशें कोणेय म्हणलें काय लागीं रावचें न्हय. कारण तो नकारात्मकतेची पिरंगण पातळायत आसता. ती रड, घाण आपणाचेर उसळूंक शकता.
बुद्धीबळ खेळांत एकाग्रता लागता. एकाग्रता हें यशाचें म्हत्वाचें सोपण. आपणे सदांच नव्यो कल्पना घेवन, सृजन पांखांचें नव्या नकाशावेलें उड्डाण घेवन शिस्तीन योगदान दित रावचें. मन लावन…एकाग्र चित्तान…जीव ओतून, शिंतिदान.
मुकेश थळी
फोंडें
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
