भांगरभूंय | प्रतिनिधी
शेख चिल्ली जमनीचेर पडून मोट्यान आड्डटालो. ताची आवय ताकतिकेन कुडींत धांवली. ‘बेटा, कितें जालें? तुवें स्वताक कशें दुखयलें?’
रडत रडत शेख चिल्ली आपले खाटीचेर वचून बसलो आनी परतून सकयल पडलो. ‘अशें!’ ताणें म्हणलें. ‘हांवें स्वताक अशें दुखयलें! हाय! अम्मी, हांव मरतां!’
‘अरे मुर्खा, तुका कांयच जावंक ना!’ ताचे आवयन ताका परत वयर काडीत म्हणलें. ‘तुका परतून जमनीर पडपाक कोणं सांगिल्लें? तुका कशी दुखापत जाली ती हांवें तुका म्हाका सांगपाक सांगिल्ली, दाखोवपाक न्हय.’
‘तुवें तशें काय म्हणलें ना’, शेखान आवाज चडयलो. ‘तुवें फकत म्हणलें – तुवें स्वताक कशें दुखोवन घेतलें? सांग वा दाखय नाका, अशें केन्नाच म्हणलें ना. हांवें तुका दाखयलें कारण सांगपा परस दाखोवप सोंपें आशिल्ले. आनी आतां जेन्ना म्हाका खूब दुखपाक लागलां तेन्ना तूं म्हजेर रागार जाता!’‘म्हाका राग येना’, आवयन रागान म्हणलें. ‘या अल्हा! शेख, तुजे कडेन उलोवप म्हणल्यार…! आतां हांव तुजे फाटीक बाम लायता. शांत न्हीद.’ दुसऱ्या दिसा सावन शेख चिल्लीक बरें दिसपाक लागलें. ‘हांव भायर वचून येतां,’ ताणें आवयक म्हणलें.
‘बाजारांत वचून नवें चप्पल कित्याक घेना?’ तिणें सुचयलें. ‘तुका ताची गरज आसा.’
शेख पयलीं परस चड व्हडल्या आनी चड सजावट आशिल्ल्या दुकानांत गेलो. शेख त्या दिसाचो पयलो गिरायक आशिल्लो देखून दुकानदार म्हाल खपोवपा खातीर उत्सूक आशिल्लो. ताणें शेख चिलीक वेगवेगळ्या डिझयनाचें आनी रंगाचें चप्पल दाखयलें आनी शेखान तें सगळें घालून पळयलें.
शेवटाक ताणें एक सादें निळें आनी धव्या रंगाच्या जोडये कडेन बोट दाखयत म्हणलें, ‘हाका कितलें?’
‘फकत आठ रुपया,’ दुकानदारान म्हणलें.
शेखाक आवयचीं उतरां याद जालीं. ‘तो जें सांगता ताचे अर्दे पयशे दी,’ ती म्हणटाली.
‘हांव तुका चार रुपया दितां,’ शेखान म्हणलें. ‘घे नाजाल्यार सोड.’
‘चार रुपया?’ दुकानदारान विरोध केलो. ‘तुमी फकांडां करतात दिसता, हुजूर! पूण म्हज्या दुकानांत तुजी ही पयली भेट आनी आज तुमी म्हजे पयले गिरायक. इतल्याच खातीर हांव तुका ही जोडी 4 रुपयांनी दितां.’’
‘मागीर हांव दोन रुपयान घेतलों,’ शेखान म्हणलें.
दुकानदार अजापीत जालो. ताणें शेखा कडेन पळयलें. ‘नव्या गिरायकाची खास सोय म्हणून हांव तुका अर्द्या पयशांत चपलां विकतालों. पूण तूं म्हाका फसोवपाचो यत्न करता! बरें आसा दोन रुपयांनी चप्पल घे आनी चल. परतून येवं नाका!’
पूण शेख आजुनूय ताचे आवयचीं उतरां विसरूंक नाशिल्लो, ‘मागता ताचे अर्दे दी’, तिणें म्हणिल्लें. ‘हांव 1 रुपयान घेतलों!’ ताणें नेटान म्हणलें. दुकानदाराचें तोंड रागान तांबडें जालें. ‘फुकट घे!’ ताणें शेख चिल्लीचेर चप्पल मारिल्ल्या भाशेन करीत म्हणलें. ‘हें घे! फुकट व्हर आनी म्हज्या दुकानाक परतून तोंड दाखय नाका!’
बाजारांतल्यान भायर सरताना, शेखान विचार केलो. शुन्याचें अर्दें कितलें काय? कितलेंय आसूं. हांवें आवयची सुचोवणी पाळ्ळी म्हणून अम्मीक आनंद जातलो. आनी जेन्ना तिका आनंद जाता तेन्ना ती खुबूच बरी दिसता!
पांयांत आशिल्ल्या धव्या आनी निळ्या चपलाची तोखणाय करीत शेख घरा परतलो.
मूळ लेखक – अनुपा लाल
अणकार – समिक्षा पै धुंगट
9730627389
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
