काणी काणी कोतवा-35

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

हुशार व्हडेकार

एका गांवांत एक शेतकार रावतालो. ताका जनावरां पोसपाक खूब आवडटालीं. बोकड्यो, मेंढरां, शिंव, गायो, कोंबड्यो अशीं जायतीं जनावरां तांणी पोशिल्लीं. त्या शेतकाराच्या घरा लागसारा एक न्हंय आशिल्ली. पलतडी ताचें शेत आशिल्लें. तो सद्दां ती न्हंय हुपून शेतांत वतालो आनी घरा परततालो. एक दीस बरोच व्हड पावस पडटालो. सकाळीं शेतकार सदचे वरीं शेतांतलीं कामां करपा खातीर वचपाक भायर सरलो. न्हंयेचें उदक आजून वयर येवंक नाशिल्लें. म्हणून तो आपले वांगडा एके बोकडेक आनी शिंवाक घेवन गेलो. त्या पुराय दिसा घोग्यांनी पावस पडलो आनी ते न्हंयेच्या उदकाची पातळी वयर आयली. शेतकार घरा परततना न्हंयेचें वाडिल्लें उदक पळोवन चिंतेस्त जालो. तो स्वता ती न्हंय पेंवून वचपाक शकतालो. मात ताचे वांगडा शिंव, बोकडी आसली आनी येतना तांणी गोरवां, बोकड्यांक खावपा खातीर तणूय घेतिल्लें. त्या शेतकाराक दोनाय जनावरांक आनी तणाक घेवन न्हंय कशी पार करची हें समजना जालें. तो चिंतपाक लागलो. इतल्यान ताका न्हंयेंतल्यान एक व्हडेंकार आपलें व्हडें ताणीत येतना दिसलो.

शेतकार व्हडेकाराक आडायता आनी म्हणटा, ‘‘व्हंडेकारा, मात्सो राव. म्हाका तुजी मजत जाय. मात्शी म्हाका मजत करशी?’’
व्हडेकार मात्सो विचार करता आनी म्हणटा, ‘‘हांव तुजी मजत करपाक तयार आसा. मात ताचे बदला म्हाका कितें मेळटलें?’’
‘‘हांव तुकां एक बरेंशें इनाम दितलों. म्हजे कडेन तीन गजाली आसात. त्यो तुका वेवस्थीत पलतडीं पावोवच्यो पडटल्यो.’’ अशें म्हणीत शेतकार शींव, बोकडी आनी तण व्हडेकाराक दाखयता.
शिंव, बोकडी आनी तण पळोवन व्हडेकार विचार करता, ‘‘जर आपणें ह्या तिगांयकूय वांगडा व्हरत जाल्यार शिंव बोकडेक खावन उडयतलो. बोकडी आनी तण वांगडा पावयल्यार बोकडी सगळें तण खावन उडयतली. कितें केल्यार बरें काय?’’ ह्या विचारांत आसतनाच ताका एक युक्ती सुचता.
व्हडेंकार बरोच हुशार आसता. तो पयलीं तण आनी शिंवाक व्हरून पलतडीं पायता. उपरांत तो बोकडेक व्हरपाक येता. इतले मेरेन शेतकार पेंवन पलतड मारता. तीं सगळीं जाणां बरे भाशेन पलतड मारून घरा पावतात. व्हडेंकाराचे हुशारकायेचेर शेतकार खूश जाता. तो ताका व्हड इनाम दिता. व्हंडेंकारूय इनाम घेवन उमेदीन थंयच्यान वता.

देख: कसलेंय काम विचार करूनच करचें. अशक्य गजाली लेगीत विचार करून केल्यार शक्य जातात.