भांगरभूंय | प्रतिनिधी
रातच्यान आमी ताचें ओक्ल सोदतात. ओक्ल ताच्या दोळ्यांकूच आसलें. जेवन पासय मारतना ताचो तोल गेलो आनी तो सकयल
पडलो. सगळे कडेन रेंव आसली म्हणून बरें. नासल्यार नाक आपटून कितें जावपाचें देवाक खबर. तर तो पडलो आनी वांगडाच ओक्ल. ताका कसोतरी उबारलो आनी सगळे वाटेक लागले. रुमार पावले तेन्ना ताका ओक्लाची याद जाली. ओक्ल थंयच पडलां आसूंक जाय म्हणून सगळे परत त्या जाग्यार आयले आनी ओक्ल सोदूंक लागले. पूण ओक्ल काय मेळ्ळें ना.
आयच्या तेंपार कोणूय पडलो म्हणजे ताची फां फां इल्ली चडूच जाता. पडिल्ल्याक उखलूंक कोण वचनात, पूण ताका पळोवंक आनी लेक्चरां दिवंक जायते जाण उबे जातात. हांकां बघे म्हणात वा तमासगीर. ते कोणाक उखलपाचे भानगडींत पडनात, पूण पडिल्ल्याची खबर मात गांवभर करतात. हांगांय तशेंच जालें. तो पडलो ही खबर सगळ्याक पावली. तो उठून रुमार पावलो म्हणपाचें कोणें सांगलें ना. फकत पडलो इतलेंच सांगलें. भराभर सगळे जमले. आमी तेन्नाच ओक्ल सोदचे मोहिमेर भायर सरून थंय पाविल्ले. ह्या पळोवंक आयिल्ल्यांक घडये दिसलें आसतलें आमी त्या पडिल्ल्याक सोदतात. तेय हांगां थंय पळोवंक लागले. आतां पळेतल्यांक बाबा पडला तो मनीस, ती ल्हान सुयेवरी वस्त न्हय म्हणपाचें तरी कळूंक जाय आसलें. तरी ते सूय सोदिल्लेवरी रेवेंत ताका सोदूंक लागले. ते कितें सोदतात तें तांकांच खबर नाशिल्लें म्हणल्यार जाता.
इतले म्हणसर आमी राविल्ल्या रुमाचे कामगारूय थंय पावले. तांतले एके बायलेन प्रश्न केलो, ‘काय सोदतय?’
‘ओक्ल’ म्हणपाची जाप आयकून तिणें वेगळोच अर्थ काडलो. ‘असूं द्या हो, मी साफ करतेय. तुमी जावन झोपात गुमान.’ ही कितें साफ करूंक सोदता तें सुरवेक बरें कळ्ळें ना. तरी ती मुखार बडबडली तें आयकून अदमास आयलो. ती म्हणटाली, ‘ओकायला येईल एवढें काय म्हणून घ्यायचे? चांगली शिकलेली माणसां असे करायला लागली तर काय व्हायचे?’
तिचीं उतरां आयकून हांसचें काय कितें तेंच कळ्ळें ना. आनीक लज करून घेवचे परस ओक्ल मारलें झक म्हणून थंयच्यान कडसरप बरें अशें चिंतून ल्हवूच पांय रुमावटेन व्हेले. तिचीय म्हणून चूक नाशिल्ली. रातचो वेळ. सगळे जेवन बी आयिल्ले. आमी गोंयकार म्हणटकूच आमकां वखद लागताच आसतलें असो तांचो समज. तातूंत इश्ट वांगडा आसले म्हणटकूच इल्लें चड जालां आसतलें असो तिचो समज. तातूंत कोण तरी पडलो. आतां बरो मनीस म्हणून पडूं येता? तसो कोणूय पडटा तो वेंचणुकेंत. हेर वेळार पडटलो जाल्यार कुट्ट केल्लें आसुंकूच जाय हो सर्व सामान्यांचो समज. म्हणटुकूच तिणें अशें उलोवप साहजीक.
रुमार वचून आड पडले तरी दोळ्यांर ओक्ल येतालें. मागीर न्हीद कशी पडटली? कशीतरी सकाळ जाली आनी सुर्यान आपणांलीं किर्णां धरतरेर पसरायलीं. सकाळ जाली म्हणटकूच आमकां लागता ती च्या. च्याचो घोंट ताळ्या सकयल गेले बगर सकाळ जालीशी दिसना. भायर सरले तर तीच बायल भायर सारण मारताली. ही सारण मारता म्हणटकूच हिका ओक्ल मेळ्ळां आसूंक जाय हे समजुतेन तिका विचारलें, ‘ओक्ल बी मेळ्ळां?’
ती रातचेच घुंवळेंत आसली. ‘तुमी रात्री म्हटलें म्हणून काल आनी आतां सगळीकडे बघलां पूण खंयच ओकलेल दिसले ना. खंय ओकले म्हणटात तुमी? दाखवा, मी साफ करते.’ तिणें म्हणलें.
आनी तकलेंत प्रकाश पडलो तिका ओक्ल समजूंक ना. आतां कितें करप? तरी पळोवया म्हणून विचारलें, ‘कितें पडिल्लें बी मेळ्ळां तुमकां?’
तिणें जाप दिली, ‘ना. आतांच सगळें झाडून जालें पूण कांयच मेळूंक ना. काय हरवलंय?’ तिचो प्रतिप्रश्न.
‘ओक्ल. दोळ्यांचें ओक्ल दाखयत विचारलें. ‘चश्मो? ना बाबा. कुणाचो? ताचे कडेन बोट दाखयत हाचो म्हणून सांगलें जाल्यार ती हांसत तकली हालयत गेली. तिचे हांसपाचो अर्थ आमकां कळिल्लो.
ती गेली आनी आमी च्यायेच्या सोदाक भायर सरले. सकाळच्या थंड वातावरणांत च्या सामकी गरजेची आसता. गरम च्या फूंक मारीत पियेवपांत एक वेगळीच मजा आसता. पयल्याच घोंटाक जीब भाजता आनी उपरांत इल्ली इल्ली न्हिवत वता. च्या आनी जीबूय. बरी च्या मारली म्हणजे कुडीक बरीच तरतरी येता. सकाळ जाल्लेवरी दिसता. फुडल्या कामाक चालना मेळटा. च्या मारली आनी परत रुमावटेन पावलां मारूंक सुरवात केली.
परत एकदां त्याच जाग्यार पावले आनी ओक्लाची याद जाली. कितलें सोदलें तरी ओक्ल काय मेळूंक नासलें. कसली नकलामी तेंच कळ नासलें. रातचें एक समजूं येता पूण आतां सकाळचेंय दिसप ना म्हणल्यार? आनी ताका तर पडलां तेन्ना ओक्ल दोळ्यांक आसलें म्हणपाची घट्ट याद आसली. सकाळीं सारण मारतलेक तरी मेळूंक जाय आसलें. ओक्ल काय मेळना आनी तकलेंतलेंय वचना. ह्याच विचारांत पावलां मुखार पडटालीं इतल्यान सुर्याचें किरण दोळ्यांर पडलें. पूण हें किरण वयल्यान पडूंक नासलें तर जमनी वेल्यान पडिल्लें. अशें कशें म्हणून पळेल्यार सुर्याचीं किरणां पळोवन ओक्ल हांसतालें. आतां तें किरणांक हांसतालें काय आमकां सोदतल्यांक हांसतालें तें मात कळ्ळें ना.
ओक्लाक पळोवन म्हाकाय हांसो आयलो. इतलो वेळ सोदून तें मेळ्ळें ना. इतलो वेळ थंय आसून तें कोणाचे नदरेक गेलें ना, सारण मारतलेक दिसलें ना, कोणाचो पांय पडून फुटलेंय ना. म्हणुनूच तें हांसतालें काय? कशेंय आसूं ओक्ल मेळ्ळें.
अभयकुमार वेलिंगकार
9423884687
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
