एके विधवेचें दुखणे…..

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आ मचे काॅलनींत एक बायल रावता. सदांच तोंडाची बडबड, तोंडार हांसो आनी कोणागेर सण-कार्य आसल्यार मजत करपाक सदांच तयार. तिणें कोणागेर वचप म्हळ्यार सरभोंवतणी उर्बा, उत्साह येवप, सरभोंवतण हांसून-खिदळून भरुन वचप, सरभोंवतणी. सकारात्मक ल्हारां तयार जावप.
वाड्या वेली भाजीवाली सदांच तिचे खातीर वोवळांचो, सुरगांचो, मोगर्‍यांचो वळेसर चुकनासतना घेवन येताली आनी वळेसर माळून, शिरींगार करुन ती काॅलनीभर परमळ परजळयताली. एकेकदा वळेसराचे चड पड आसत जाल्यार आपल्या इश्टीणींक दिताली, तेय एक पयसो घेय नासतना!
पूण थोड्या दिसां पयली, हांथरुणार आशिल्लो तिचो घरकार कॅन्सरान सोंपलो आनी सदाच हांसपी, खेळपी ताजेतवाने फुल बावन गेलें. कोणागेर वचप ना, उलोवप ना…..तिची जीणच पुराय बदलून गेली. दोळ्यांतली दुकां लिपोवन लोकां मुखार हांसपाचें नाटक करचें पड्टालें तिका. पूण मनांतल्यान ती रड रड रडटाली. दीस कसोय करुन वतालो, पूण काळीकुट्ट रात तिका खावपाक, गिळपाक येताली. अक्राळ- विक्राळ आक्रुत्यो तिच्या फुड्यांत नागडो नाच करताल्यो. आपल्या मोगाळ धनया वांगडा जे कुडींत तिणे आपल्या फुडाराच्या संवसाराची भांगराळी सपनां चितारिल्लीं, तेच कुडींत ती आतां दुख्खाच्या दर्यांत बुडपाक लागिल्ली.
लग्न करून जेन्ना एक चली आपलें कुळार सोडून जड पावलांनी घोवागेर वता, तेन्ना तें थंयचो देवधर्म, कुळाचार सगळे मना पासून आपणायता. अनवळखी मनशांक आपले मायेचो पदर फुडें करता. तिचें नांव, कुळ सगलें बदलिल्लें आसता, पूण ती खोशयेन, मनांपसून ताचो स्वीकार करता.
पूण जेन्ना वायट नशीबान ती विधवा जाता, तेन्ना ती कोणाकूच नका आसता. तुजें आतां हांगा कांयच काम ना, अशें तिका नकळटां सांगतात. आदले सारको मानपान मेळना, उरफाटो दर एका पांवड्यार तिका अपमान, अवहेलना सोंसची पडटा.
घरांत गौरी- गणपतीक तिका निवेद्याचें जेवण सुद्धा करपाक दिनात. आमच्यो रुढी- परंपरा तिका अभद्र समजतात. तिनसांजचे वेळार तिणें देवाक दिवो लावप सुद्धा अपशकुन समजतात. लग्न कार्यांत सुद्धा खंयच्याय विधीक, तिका वांटेकार जावपाक दिनांत. खंयच्याय खोशयेच्या परबीक ताका रांधपाक आणि उश्टे काडपाक वापरुन घेतात. हक्कान वर्सान एकदा कुळराक वतले म्हळ्यार, हजार आडमेळीं हाडटात.

कुळाराचें नांव केन्नाच सुटिल्लें आसता आनी घोवा गेलीं तिका जाय तसो तेंको आनी आधार दिनात. आतां तिणें करचें तरीं कितें, हो जिवघेणो प्रश्न तिची न्हीद खळयता. घरांत एक विधवा आसप म्हळ्यार, ती अभद्रपणाची लक्षणां अशें घोवा गेले लोक समजतात. आतां तिची कोणांक गरज पडना. ती आतां घरांत आसल्यार आडगळ आनी नासल्यार चड बरें, अशें घोवा गेल्या मनशांक दिसूंक लागता. तिचें दुसरें लग्न करपाचो त्रास कोण घेवपाक तयार नासतात. वेल्यान एक आयती वावराडी मेळ्ळी, असो समज तीं करुन घेतात. म्हाका एक कळना, ती कितें तिच्या मनांत आशिल्लें वा उमेद आशिल्ली म्हणून विधवा जाली?

एकनाथ सामंत
9226219723