एका कवीक मेळिल्लो आगळो वेगळो पुरस्कार

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

अशे तरेचो पयलोच हो वाचक म्हजे कवितेचे भेटेक आयिल्लो. त्या खिणाक म्हाका खऱ्यांनीच दिसलें, हांव सामान्याचो कवी.

म्हज्या संवेदनशील मनाच्या रूखाच्यो तरेकवार समिधा अर्पण करीत- करीत हांवें म्हजे कवितेचें होमखण कितलींशींच
 वर्सां पेटत दवरलां. तें पेटत उरपांत प्रतिभा देवीचो म्हजेर आशिर्वाद आसा, अशें हांव मानता. हो यज्ञ पावन जाता तेन्ना जावपी आनंद आनी समाधान जाता तें वेगळेंच.
खंयच्याय कवी, लेखकाक, कलाकाराक हो आनंद मेळप म्हत्वाचो आसता. तपश्चर्येंतल्यानच तें घडूंक पावता. हो यज्ञ पावन जावप म्हळ्यार लेखक बरयता तें वाचकाच्या काळजाक भिडप. लेखकान आपलेय वेदनेची दखल घेतल्या अशें वाचप्याक दिसपाक जाय, इतलेंच न्हय, साहित्य वाचून वाचकाक कसलेय तरेच्या अन्याया आड झुजपाचें बळगें आयलें वा वाडलें जाल्यार ते साहित्य क्रुतीचें भांगर जालें, चीज जालें अशॆं म्हणचॆ पडटलें. इतिहासूय तसोच आसा. फ्रेंच क्रांतीची किटाळूय त्या काळावेल्या द्रश्ट्या साहित्यकारांनीच पॆटयल्ली हॆं जीतॆं उदारण संवसारा मुखार आसा. साहित्य हॆं निखटॆं मनोरंजना खातीरच आसना, समाजांत बदल करपाचॆं कामूय तॆं करता, म्हणून सगळ्याच साहित्यकारांचो समाजान आदर करूक जाय, ताका पात्र थरचें अशें तांचॆ कडल्यान लिखाणय जावंक जाय आनी वर्तनूय तशेंच आसूंक जाय, इतलें खरें. लेखक म्हणून म्हजो तसो प्रयत्न आसता.
कांय दिसां आदीं साखळेच्या गौतम जल्मी ह्या भुरग्याचो म्हाका फोन आयलो, हांव ताका वळखना. ताणॆ म्हळें आपणाक तुमकां मेळपाक जाय. हांव कामात व्यस्त आशिल्ल्यान ताका हांवें 30 मे उपरांत यो म्हळें. ताणें फोन करून 5 जूनाक मेळपाची वेळ थारायली. तो मेरॆन म्हाका ताची फाटभूंय खबर नाशिल्ली. कवी, लेखक ह्या नात्यान खूबशे विद्यार्थी येवन मेळटात, ताचें कारण वेगळें. तांकां तांच्या शिक्षकांनी प्रकल्प दिल्ले आसतात, तॆ खातीर तांकां कवी, लेखकांची म्हायती जाय आसता. कांय भुरगीं मेळपाचे कश्ट घेनात. तीं व्हाॅटसऍपार प्रस्न धाडून जापो मागतात. कांय जाणाचे भुरगे आपूण जावन संपर्क करीनासतना आपल्या आवय बापायचेरच सोडून दिवन आपले खाके वर्शे करतात. तांचें प्रकल्पा पुरतें काम जालें म्हणटकच जालें. शिकून जाले उपरांत हो विशय तांकां लागच ना.
कांय विद्यार्थी गंभीर आसतात, म्हणून हांव सगळ्यांक एके तागडेन तोलीना. गौतमय अशाच कामा खातीर येवंक सोदता अशें म्हाका दिसलें. थारायल्ल्या वेळा प्रमाण तो 5 जुनाक सकाळीं सायकलीर बसून आयलो. साखळे सावन सायकलीन आयला तें पळोवन आमकां घरांतल्या सगळ्यांकच ताचें अजाप जालें. येतना हातान म्हजें “रक्तचंदन” घेवनूच आयलो, तें पळोवन म्हाका चड आनंद जालो. गौतम आय टी मळावेलो वेवसायिक, म्हळ्यार तांत्रिक मळार काम करपी. सभावान अत्यंत नमळायॆचो. सत्याच्या आड आवाज काडपी आनी सत्यान वागूक सोदपी. सत्यान वागपी म्हाका आवडटात. पूण तसो वागप्याक समाज कितें भोगयता तेंय हांवें अणभवलां. ताका म्हज्या कांय कवितांनी झुजपाची उर्ज्या दिली खंय! ते पासत ताका कांय कविता आनी प्रत्यक्ष कवीक भेटून कवीय समजून घॆवपाचॊ आशिल्लो. एका आस्थापनातल्या अन्यायाक लागून समाजाक जावपी लुकसान उणें करपा पासत गौतम झुज दिता. हें करतना तो खर्शेल्लो, निर्शेवक पाविल्लो, अशा वेळार म्हज्या कांय कवितांनी ताका मदत कॆली, अशॆं तॊ सांगतालो, तो पर्यावरण प्रेमी, सायकलीनूच चडसो भोवता, पर्यावरण प्रॆमी राजेंद्रबाब केरकार ताचो आदर्श.
आपल्यो वेदना उण्यो करून जीयेवपा खातीर नवी उर्ज्या “रक्तचंदना” न दिली म्हूण ताणें सांगलें तेन्ना हांव खूब गंभीर जालो. कविता वाचून आतां मेरेन जायत्या जाणांनी म्हाका तरां तरांचे अभिप्राय दिल्यात, तातूंत सोपस्कार म्हणूनय कांय जाणांनी कविता आवडिल्ल्याचॆं सांगलां. कोणाक खरें कितें भावलां तेंय म्हाका कळटा, पूण खूब वाचकांनी म्हजे कवितेचॆर प्रेम केलां आनी करीत आसा, इतलें सत्य. ताका लागुनूच म्हजो काव्य यज्ञ पॆटत आसा. पूण गौतमा सारको वाचक अजून मेळूक नाशिल्लो. ताका समाज सेवॆचीय आवड आसा, विज्ञान विशयाचेर तॊ बरयताय. पूण तो साहित्याच्या मळार वावुरपी खंयच्या कोनाळ्यांत ना. ताचो संपर्कूय तसो चड कोणा कडॆन ना. वरभराचे बसकेन ताणें आपलें जीवन म्हजॆ मुखार उबॆं केलें. अशे तरेचो पयलोच हो वाचक म्हजे कवितेचे भेटेक आयिल्लो. त्या खिणाक म्हाका खऱ्यांनीच दिसलें, हांव सामान्याचो कवी. मनशाक चड, थोडो “इगो” आसता. मनीस म्हणून म्हज्यांतय तो थोडो आसू येता. पूण, हांव वॆळचॆ वॆळार इगॊचॊ घंयरूव काडीत रावतां. तें करतकच ल्हव ल्हवशें दिसता, मनाक शांती मेळटा.
गौतमाचे भेटॆंत हांव खूब बागवलों, हालींच्या काळांत साहित्य कोण वाचीनात, अशी चडशे जाण कागाळ करतात. कांय दिसां आदी एका इश्टाक हांवें कादंबरी लेखनाचो प्रस्ताव दिलो तेन्ना ताणें म्हळॆं “कोण वाचतलो!” वाचचेना कित्याक? गौतमा सारकॆ भुरगे वाचतले अशें म्हजॆं मत. लेखक निराश जालो जाल्यार समाजाचॆं कितॆं जातलें? लेखकान बरोवपाचें आसता धर्म मानून! पारंपरीक तंत्राची फास्की मोडून नवॆ पिळगॆच्या मानसिकतॆचो विचार करून आमी बरोवंक जाय! म्हजॆ कवितेन गौतमाक कितॆं दिलें, हाचो विचार करता तेन्ना कवी म्हणून म्हाका आनीक कितॆं जाय? खरो लेखक बरयता कित्याक? ह्याच खातीर न्हय!
खूब जाण साहित्य वाचतात. कांय साहित्यक्रुती तांकां आवडटात. सोंपे शैलींत बरोवपी साहित्य सामान्य लोकांक आवडटा, असो म्हजो लेखक म्हणून अणभव, कांय वर्सा फाटी कोंकणी वाचपी वाचक थरावीकच आसताले, आतां तशें ना, जातूंत लेखकान आपले प्रस्न मांडल्यात अशें दिसता तें साहित्य सामान्य लोक वाचतात, हाचो हालींच्या काळांत म्हाका प्रत्यय येत आसा. लेखक म्हणून जबाबदारीय वाडल्या. ती निबोवपाक प्रतिभा देवीची क्रुपा जाय! ती आटूंक फावना. म्हाका साहित्य अकादेमीचो पुरस्कार मेळ्ळो तेन्ना आनंद जालो हें खरें. तांतल्यान प्रेरणा मेळ्ळी. पूण, म्हजे कवितेन आपणाक उर्ज्या दिली म्हूण जेन्ना गौतमान सांगलें तो म्हजे खातीर व्हडलो पुरस्कार! वाचप्यांचो पुरस्कार हो सर्वश्रेश्ट पुरस्कार! तो सगळ्यांकच मेळटा अशें ना! हांव अशाच पुरस्कारांचे प्रतीक्षेंत आसतां!

संजीव वेरेंकार
9422643629