उपाय

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

भुरग्यांक जें सोपें पडटां. आनंदान शिकचें दिसता, जें जमता आनी तातूंतल्यान आत्मविश्वास वाडटां तितलेंच दिवया. खरें म्हळ्यार पालकांनीच हाचेर उपाय सोदून काडपाचो.

त्या दोनूय घराब्याक एकूच हुस्को आशिल्लो. टक्केवारी कशी मेळोवची? परिक्षा लागीं पाविल्ली. अभ्यासाचो ताण सगळ्यांच कुटुंबाचेर आशिल्लो. पूण, भुरग्यांचो फुडार कसो जावचो? आदल्या जाण्टेंल्याचें म्हणणे, Each day your masterpiece तशें जाल्यार भोवच कठिणच. दोन देशां मदीं सर्त जावची. जैतिवंत कोण जातलो? क्रिक्रेटीच्या खेळांतूय पयशांचो घोळ करपी आसतलेच! पूण दोन विद्यार्थी शेजारी. कुटुंबाच्या फुडाराचो अर्थीक, समाजीक मळाचो विचार करीत परिक्षा दितात. ‘टक्केवारी म्हळ्यार आयच्या शिकपी भुरग्यांचो स्वास- उस्वासच. कितें करूया?’ डॅडीन म्हळें.
‘पूण आमच्या भुरग्यांक अशी इतली टक्केवारी जमतली?’
‘वशिलो लायल्यार’? डॅडीन विचारलें.
‘तसली वान्साच नाका आमकां.’बायलेन समजायले.
‘पयशांनी जायतें विकते घेंव येता. पूण इतलो पयसो हाडचो खंयच्यान?’
‘आमच्या भुरग्यांत विश्वास तयार केल्यार कसो ?’
‘आयच्या कलियुगांत शक्य जायत अशें दिसना’
‘यत्न करून तरी पळोवया’
‘चडान चड टक्के जाय म्हूण रातदीस हाडांची काडां करतात’. मात्सो एक टक्को कमी जाल्यार निर्शेणी?
‘बरोबर तुजें हांका कांयच अर्थ ना’.
‘प्रवेश मेळ्ळो ना जाल्यार, जायते मळार मार्क कमी पडले जणू जिवीत सोंपिल्ले भशेन कांय पिशे गोळ घेवन मरतात.’
‘म्हळ्यार हांचे शिकप. मानसिक नदरेंतल्यान सारकें जालां, अशें म्हाका दिसना.’
भुरग्यांक कितें दिसता तें म्हत्वाचें. चवदा वर्सां शिकले उपरांतूय विद्यार्थी अपंगूळ कसो जाता? परिक्षेच्या निकाला खातीर फुडाराच्या विचारांत घुस्पल्ले दोन पालक. लागीच्याय प्लॅटांनी रावतालें. पयशे आसतानाय आपल्या भुरग्यांच्या टक्केवारीच्या जाळ्यांत अडकून पडिल्लें. सगल्यांचेर ताण दिसतालो.
‘निकाल येवचें आदि भोंवडेर वचून आयलीं तें बरें जालें’.
‘तशें कितें आसा? हाका आनी ताका….बेठेच नाका आनी आदोळेक सोयरीक ना’.
‘खरेंच. पूण निकाल केन्ना ?’
‘फाल्या. तेच बरोबर प्रमोदाचोय लागतलो’.
‘ताचे आवयक ताका दोतोर करपाचें आसा.
‘आमी अशें बंधन घालें ना तेंच बरें’
‘अथर्वाक जाय ते विशय घेवन जाय तसो करियर करूदी’.
‘म्हाकाय तशेंच दिसता’.
दुसरें दिसा निकाल खरो. पूण मार्कशीट हातांत पडले आनी अथर्व मात्तूय चल विचल जालो ना.
‘म्हाका डोनेशना बी दिवपाची ना मम्मा’.
‘बरें कॉलेजीत वचून सरळ प्रवेश घेवपाचो. मार्काचेर, विशया प्रमाणे आवडीन वतलो मुखार, कळ्ळें मम्मा? मम्मा, पापा तुमकां कॉलेजीच्या ऍडमिशना खातीर मात्तुय फावटी मारपाची कोणा कडेन तोंड फाफुडपाची गरज ना. शेजारचे रविकाकाल्या चल्यानूय तशेंच करपाचें थारायलां’
‘म्हळ्यार परंसटेज इज नॉट ए प्राॅब्लेम….तुमचो करियर ?’
‘मनांत आसा. पूण अशेंच जावंकच जाय हें टॅंशन ना’.
दोगूय पालकांच्या शिकपी भुरग्यांक बरेच टक्के मार्क कमी पडले आनी तांणी स्वता मनांतल्यान फुडलो निर्णय सांगलो. परिक्षा एक वजें. कोण, आत्मघात करीत हाचोच मनस्ताप. हाकाच लागून ट्यूशना दोन-दोन, तीन-तीन कडेन हाड व्हर करपाक वेळ आनी पयशांची उधळपट्टी. मम्मा पप्पा दोगूय नोकरी करतात. ना तर पयशे कशे येतले घरांत. एसी, टिव्ही, फ्रीज, मोबायल, कुकर, ओव्हन, भोंवडी, हेअर डाय, पार्टी, कपडे, शूज, कशें जातलें सगलें?
‘आनी प्लॅटाचो हप्तो ? भरलां सरळ पगारांतल्यान कट जाता न्हय गो !’
‘म्हणून आमकां दोगांयकूय नोकरी केले बगर गत्यंतर ना’.
‘आमची भुरगीं कितली बरी अपुरबायेची’.
‘हय, असो समज इतल्या वयर आसप म्हळ्यार?’
‘शाळांनीय सांस्कृतीक कार्यावळी, होमवर्क, एसायन्मेंट कितलें खर्चींक न्हय’.
‘मार्क आसतात तांकां. भुरग्यांच्या प्रगती खातीर तशें तरेचें अभ्यासक्रमांत लागू केलां….गांवात आयलां तें घरांत येतलेंच’.
‘आमची कुटुंबा समजतात. पूण हेरांचे कितें ?’
‘आमी दोगां म्हळ्यार विश्व न्हय’
‘तेंच तर हांवूय मनांतल्यान येवजिता’.
‘मुळात दर भुरग्याचो आत्मविश्वास आनी करिअर स्वता समजप म्हत्वाचें’.
हो विशयच भोंव नाजूक. सगळ्यांक मान्य जायत, जावचो अशें अनिवार्य ना.
‘आमचे आमी अथर्वाक जाय तशें थारावया. ताका मान्यताय दिवया. उर्बा वाडोवया’.
घडलेंय तशेंच अथर्वाच्या मनांत तशें अमकेंच करतलो म्हणपाचें थारायिल्लें नाशिल्लें. मार्क पडटकच पळयतां मम्मा. परिक्षेचेय 200 टक्के वजें घेवन तो खोशयेचे खीण वाट लागनाशिल्लो धड एकूय सारकें ना. अशीं मुळा सावन अथर्वाची वृत्ती आशिल्ली. शेजारचो शिकपी प्रमोद दोतोरकीची सपनां पळयत बसलो ना. कमी मार्क म्हणटकच आदले तेपार भुरगे बी. एस.सी करून मेकळे जाताले. तांचोय करियर घडटालोच न्हय. कांय जाण दोतोर, आदोवोगाद, सी. ए. जावनय मूस मारतालेच. कांय आवय- बापाय कडल्यान तापोवणी खातालें. निर्लज्ज म्हळो तरी ‘जीव’ दिनाशिल्लें. फकांणेर, इंटेलिजेन्ट, सादारण बुद्धीमता ही कितें घडोवन येता व्हय ?
‘धोडयलो म्हूण पणस पिकना, तो कुसता!’
आमी अथर्व आनी प्रमोदाचें उदाहरण जमता तशें सगल्यां मेरेन पावोवया. प्रमोदान मुखार शिकप चालु दवरलें दोतोर न्हय फांतोर म्हणपाची संदूय कोणाक दिली ना. आपल्या बापायचो वेवसाय सांबाळपाची तयारी केली. शिकयतल्याचो उपेग कितें तेंय गुणवत्तो शिक्षकच. पालकांनी आपल्यो इत्सा, आपलें मोटेंपण, आपलो तोरो कमी केल्यार शिकपी भुरग्यांक नवी दिशा मेळटली. दिका आमची दशाय बदलतली. उपाय होच सगळ्यांत सरळ आनी सादो.
‘आमी सांगत रावया. ल्हव ल्हव बदल जातलो’.
‘भुरग्यांक जें सोपें पडटां. आनंदान शिकचें दिसता, जें जमता आनी तातूंतल्यान आत्मविश्वास वाडटां तितलेंच दिवया’.
‘खरें म्हळ्यार पालकांनीच हाचेर उपाय सोदून काडपाचो’.
‘ट्यूशनां जाय कित्याक ? एकामेकां मदीं मानसीक तणाव येवपा सारकें शिक्षण कसल्या उपेगाचें? उपायान भुरग्यांची ‘जीण घडोवया’. सादे शाळेंत शिकयतल्या शिकोवप्यांचेर 100% विश्वास दवरया. ना तर, शाळा, कॉलेजींत शिकया.

विजया शेळडेकार
9146791523