आस्त

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मनीस म्हळ्यार घांण आयिल्लेवरी मनशां वागूंक लागलीं. इतलें मजगती नात्यांची पोटली बांदून चडशा जाणांनी व्हाळांनी वडयली. कोणें दर्यांत सोडली. घरांतल्या आपल्याच मनशांक प्राण सोडटना पळोवन आंगार कांटो उबो रावंक लागलो. 

वळेसर

एका फाटोफाट एक! दोगुय चलेच. बरें जालें. फुडें लग्नाचो हुस्को ना… सरिता बडबडलें. पूण कमलान तें व्हडलें काना-मनार घेतलें ना. 

“हाची बडबड सदांचीच. कितें उलयता ताचें ताकाच खबर”. कमलान म्हणलें. 

‘चले जाल्यार हुस्को ना. चली जाल्यार हुस्को ?”

‘आगो तुका वरदक्षणा दिवपाची गरज ना न्हय. म्हजें तशें ना म्हाका चवग चलयो. बोल्साक बुराक पडपाचे”. 

‘तांकां जोडीदार सोदता म्हळ्यार नाका शेवट जाता”. तरी कमल ओगीच रावलें. ल्हान, व्हड, मोटो केदोय घराबो आसलो तरी दर एका पालकाची आपल्या भुरग्या कडल्यान अपेक्षा आसता. 

कमलानूय आपल्या चल्याक व्हड केलें. बरें शिकप दिलें. बरी संगत लागची म्हूण खूब खटाटोप केलो. अशा वेळार सगली खोशी आपूण खोंटल्यांनी पुंजायता अशें ताका दिसपाक लागलें. त्याच दिसांनी कोवीडाचें वारें सगळ्याक शिंवरलें. घर, दार, भाटां बेसां व्हरून उज्याक लाय. अशेंच तर दर एकट्याक दिसपाक लागलें. जीव आसल्यार पुरो. वाऱ्याचो तडाखो इतलो की ताचे वादळांत रूपांतर जालें. चक्री वादळ पसून थांबतले अशी आशा आसता, पूण रोगान लोकांच्या घराचे नळे परतिले. वाशें घेवन वता काय कोण पागेलांत रावता. वासपुशेक वचपाचें सामकें सोडलें. 

मनीस म्हळ्यार घांण आयिल्लेवरी मनशां वागूंक लागलीं. इतलें मजगती नात्यांची पोटली बांदून चडशा जाणांनी व्हाळांनी वडयली. कोणें दर्यांत सोडली. घरांतल्या आपल्याच मनशांक प्राण सोडटना पळोवन आंगार कांटो उबो रावंक लागलो. संवसारार जाल्ली मनशांची विटंबणा कोण वर्णन करतलो. हांव, म्हजो, म्हाका म्हणत दर एकटो तोंडाक घट्ट ‘मास्क’ बांदून पोट भरपापुरतो बाजारांत वच- यो करतालो. अशा ह्या चक्री वादळाच्या तोंडात कमलय सांपडलें. 

“बाबा रे शाण्या ऑनलायन म्हणटालो तशेंच तुजें चालू आसुनी” बेंगलोरचे ऑफिस बंद केलां म्हूण घरच्यान कामां करपाक निखील घरा रावलो. इतली वायट परिस्थिती जेवण खाणां पयसो आसा, पूण मनशाक कावळें, गीद जावन खावंक आयिल्ले भशेन पळयताले. खंय कितेंचल्लां? कोणाक पत्तोच लागनाशिल्लो. निखील घरा आसा म्हूण कमल धादोशी आसले. दुसरो चलो वेदांक कॉलेजीत वतालो. 

चार दीस जाले वेदांगाक जोर येतालो. जोर येता वता. व्हडलें भियेवपाचे कारण नाशिल्लें म्हूण कमल शांत आशिल्ले. तांणे दोतोराकूय तपासपाक लावन वखदूय दिल्ले. आपले दोगुय चले आपल्या घरांत आसात. ही उर्बा बाळगून तें कामाक वताले. 

“एकदाचें हे अरिश्ट टळ्ळ्यार पुरो”. सायबा पाव देवाक आर्गा दितच आशिल्ले. 

दिसाचेर दीस गेले. म्हयने जाले. वारें परथुवपाची चिन्नां मातच दिसना जालीं. वाऱ्यांत जणु कोविडाचे किटाणु भरल्यात. मनशांच्या कुडींनी भरल्या असो समज जालो. कोणाक समजावपाक वेळ नाशिल्लो. सगळेच जाण बुचकळ्यात पडिल्ले. तांका तोंडात उदकां भरून बुचकळे मारतात. कोण बुडटा, कोण उफेता, कोण खोल दर्यात पावला. कळपाची वाट नाशिल्ली. खोकता, जोर आयलां, म्हूण सांगून कागाळ करप चालु आशिल्लें.

शेजारी पाजारी एकमेकाचे दुस्मान जाल्लें. आपूण मरत म्हूण दर एकटो मर्णाक भितालो.

त्या दिसा सदां भशेन कमल कामांक गेलें आनी वेदांग कॉलेजींत. घरांत एकटोच निखील कॉम्पुटराचेर काम करीत बशिल्लो. बेंगलोरच्यान तो घरा आयला म्हूण कोणाक खबरूय नाशिल्ली. दनपारची बारा वरांचेर सुमार झटकन दोग जाण कोण भितर आयले. दार उकतेंच आशिल्लें. निखिलान ब्रेक घेतिल्लो. कॉम्प्युटर बंद केलो आनी थंयच आड पडलो. 15- 20 मिनटां न्हिदला आसत दार वाजता थंयच आसा. त्या दोग जाणांनी ताका उबारलो आनी बेडीचेर घालो. उबो रावन सांगूकय वेळ मेळ्ळो ना. स्ट्रॅचर घेवनच गेले. सोमतोच 108 त घालो. तेन्ना कोवीड म्हणटकच कोणूच ना. कसल्या व्हॅनीत घाल्लो खंय व्हेलो सारकें कळ्ळें ना.

कमल तुगेल्या चल्याक व्हेलो. कोविडाचे व्हॅनीत घालून घेवन गेले. रखाद पावताच कमल बाबडें धांवन आयले. पळय जाल्यार दार उकतें. कॉम्प्युटराचेर निखिल ना. बाबा, बाबा. बोवाळ माल्लो. खंय कोण आसा. कोणूच ना. मनांत विचारांनी बंड केले.

“हाका खंय व्हेलो ?  कोणे आनी कित्याक ?’ इतल्याच शेजारच्या भुरग्यान सांगलें. ‘जोर आयला म्हूण कागाळ केल्ली म्हूण ताका व्हेलो’. 

“किते ? आरे पूण जोर आयिल्लो तो कॉलेजीत गेला”. देवा सायबा. धांवत सुटले! खंय वतले ? खंय आसा कोणाकच सारकी खबर नाशिल्ली.

शेजारच्या दादीन वासपूस केली. आपल्या पूता बरोबर कमलाक धाडले. वचून हॉस्पिटलात पळय जाल्यार….खंयचे कडेन कांयच ना.

“निखिल, बाबा, कितें जाता तुका ? पळयल्यार तो सामको जाम जाला. ताका कोणे कितें केला. कांयच वासपूस ना. आनी सांजचे म्हळ्यार निखिल गेलो. 

आवय! कमलान एकच बोवाळ माल्लो. घरा हाडलो. दुसऱ्या दिसा रातभर मोर्गात उरलो. रगत खूब दिसले. खंय ऑपरेशन केला म्हणपाचे दुबाव येवन गेले. 

कपलां मारून आवयन पावसा हुंवार हाडलो. लुकसाण जालें ते तिचेच. येदो व्हडलो धडधाकट मानाय मुळ्या कोसळ्ळो. बालद्यो भरून रडली कांय कळशानी. लोकय आयले ना. दुबाव कोविडानूच गेला आसतलो. धाकटो वेदांग आवयक समजायतालो. ती आयकुवपाचे मनस्थितींत नाशिल्ली. 

कोविडाच्या निमतान हुंवार आयलो. सुक्या बरोबर ओलेंय लासलें. गेले. धा दीस जाल्ले… बाराव्या दिसा  वेदांग खरोच कोविडान गेलो. आनी कमल शेणलें. ताका जीण नाका जाली. 

“देवा म्हाकाच कित्याक म्हूण दवरलां?” कसली परिक्षा घेता? खंयच्या जल्माची?…..इतल्यात सरिता दारार उबें जालें. कमलाक येवन घट्ट वेंग माल्ली. 

“कमल हें बाय तुका हाडलां. चौग धुंवातले. निमाणें. ते बरें सांबाळटलें तुका. नशिबांतलें चुकना. पूण ताका वाट काडचीच पडटा. बडबडें सरिता कितलें मोगाळ आनी आपलें तें कमलान अणभवलें. मास्क आसाच….पूण काळजाचो मास्क काडून जो आदार दिता आनी घेता…..तीच ती आस्त…फुडें जीवित घडयता.

– विजया नवीन शेळडेकार