भांगरभूंय | प्रतिनिधी
जाणट्यांनो, नेणट्यांनो, भुरग्यांनो, बाळांनो वळखतात रे म्हाका कांय विसरले बी? महामारीच्या काळांत तर तुमकां म्हजोच आदार आशिल्लो याद आसा मरे? हांवेच तुमकां सांबाळ्ळें आनी हावें तुमकां राखलें. आं आता कशे वळखले. हय. हांव तुमचें मास्क जिवाभावाचे तशेंच अपुरबायेचें. म्हजीं विंगड विंगड रंग रूपां तुमी पळयल्याच आसतलीं. हांव सवायुय आशिल्लें आनी म्हारगुय बी. कांय जाणांक नाकासून जाय आशिल्लें आनी कांय जाणांनी आपखोशेन वापरिल्लें तेंच तें हांव. कांय जाणांनी तर म्हज्या खुस्तार जोडलें तर कांय जाणांनी वगडायलें.
कांय जाणांचो धंदो उबो जालो तर कोणाचे पयशे जोडपाचें सादन. तुमकां ह्या म्हामारीच्या वेळार म्हजोच आदार आशिल्लो. थंडी, धुल्ल, कोरोना पासून हावेंच तुमकां वाटायलें. पूण, तुमी मात अकस्मात म्हाका विसरूनूच गेले. म्हाका आपणावंक खूप जाणांक जड गेलें. दीसभर म्हाका तोंडाक बांदून भोंवप इतलें सोपें नासलें. तुमी गोंयकार सुसेगाद, बिन्धास्त सभावाचे तुमकां थोड्यांक म्हाका स्वीकारप, आपणावप जड गेलें न्हय? कांय जाणांचे कान दुखपाक लागले तर कांय जाणांक तकलेचो रोग पिडपाक लागलो. पूण, कांय जाणांनी म्हाका एक निष्ठेन आपणायलें आनी म्हामारीच्या काळांत स्वताक कोरोना पासून वाचयलें.
इश्टांनो, कांय लोकांनी मात सामकें विटयले. हांव मास्क काय आनी कोण काय असो प्रस्न म्हाकाच पडलो. तोंडाक घाम आयल्यार कोण मास्कान म्हूण पुसता व्हय? बऱ्या बऱ्यांनी सुद्दां ही पिशेंपणा केलींच. जेवल्या उपरांत, उदक पिल्या उपरांत म्हाका आपले तोंड पुसलें. शी! कितें ही विटंबना म्हजी. हांव मास्क कितें बाणशिरें न्ही. पूण, तुमी मात म्हजे कडेन खूप वायट वागले. थोड्यांनी तर म्हाका काडून खाडकेक घालें तर कांय जाणांनी गळ्याक. कांय जाणांनी तर एक पांय म्हजो एका कानाक लायलो तर दुसरो लटकत दवरलो. कितल्या खेपे कानाक घट धरून रावपाचो यत्न केलो हांवें जाणा. आयज तुमी दिसले म्हूण उलोवन घेतलें. नशीब म्हजें बरें वाऱ्यान उबून खंयचे गाडये पोंदा बी आयलें ना नाजाल्यार माणुसकी नाशिल्ली म्हज्या जिवाची.
म्हाका ह्या मनशांनी सामके विटयलें. एक तर हावें तुमकां ह्या महामारी वेळार स्वतःक काबार करून, सुकून, मरून तुमकां सांबाळळे वयर उलयतात कशे तर “नाका केलें खंय ह्या मास्कान’’. आरे! हांवें सांगलां तुमकां म्हाका वापरात म्हूण? वयल्यान म्हाकाच दोश दिवप? हो आनी पुता खंयचो न्याय? म्हणटात न्ही चोराच्यो उरफाट्यो बोबो, तसली ही खबर. कोणाचें बरें केल्यार खंय घेवचें पडटा आयकून. कांय जाण तर सामके बेमान म्हणपाचे “मास्क घालून सुदा खंय कोरोना जावपाचो तो जालोच. झक मारलें आनी मास्क घाले”, म्हणटाले. आरे! हें आनी कितें उलोवप ह्या लोकांचें कांय म्हणटा हांव. तुमी जाय थंय भोंवता, जाय तशीं बुरशेपणां करतात. हात सारके धुयनात आनी वयल्यान म्हाका दोश दितात.
तरेतरेचे लोक पळयले हावें. कांय जाण खरेंच अपूरबायेचे मनीस पळयले. म्हजो सदुपयोग करपी पळयले. कांय जाणांनी म्हजी तोखणायुय केली. म्हणटाले, “ हें मास्क आशिल्ल्यान धुल्ल तरी नाकान वचना. पयली दीस भर थंडी जाताली. तकली दुखताली. आता ते त्रास सोपले’’. खरेंच हीं उतरां आयकून जीव धादोस जालो हो. म्हज्या जल्माचें सार्थक जालें. टीका मारपी, कुचित्रीपणान वागपी ह्या संवसारात खूप मेळटले, पूण मनातल्यानं उर्बा दिवपी तोखणाय करपी थोडेच.
काम जाले वैज मेलो, हो सभाव आमी सोडून दिवंक जाय आनी जें आमकां मेळटा ताचो योग्य रीतीन वापर करूंक जाय. बरें तर येतां हांव.. वळख आसुदीं..
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
