सुटयेंत भुरग्यां बरोबर भुरगीं जावया….

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

म्हज्या घराच्या भायर ह्या दिसांनी हांव सद्दां बोवाळ, गजबज, किलकिलाट आयकतां. सकाळ ते सांज घे म्हणून गडबड. खेळ आंखपाची, पदां म्हणपाची, नाच करपाची, आडे कडेची पानां पुंजावन ताचे पयशे करपाची; धाकट्यो व्हडल्यो सगळे तरेच्यो सायकली आनी ह्या सगळ्यां मदीं रमिल्लीं काचिबुचीं माणकुलीं. सुटयो सुरू जाल्ल्याक हो बोवाळ चालूच. तांकां पळयतकर सुटी म्हणल्यार कितें हाची सहज सुंदर जाप म्हाका सद्दां मेळटा.
ल्हान आसतना म्हाकाय सुटी म्हणल्यार असोच बोवाळ आसतालो. घरा सकयल आडेकडेचीं भुरगीं जमा जावप आनी आमी सकाळ ते सांज फकत खेळत रावप. मागीर आज्जी सावय वेर्‍यां आमच्या मूळ घरा गेली कांय म्हजीय पोटली थंय. आनी मागीर परत थंय घे म्हणून धुमशेणां. सुटयेचें हें मेकळेपण अणभवपाक मेळप म्हणल्यार परवणी. पूण काळ बदल्ला आनी ताचे सांगातान सुटयोय. गिमाची व्हडली सुटी भुरग्यां खातीर व्हडली आसली तरीय काम करपी आवय-बापायक खंय आसता व्हडली सुटी? ल्हान कुटुंबाची आपली एक आंखणी आसता आनी ते आंखणेंत आतां समर कॅम्प, वर्कशॉप ह्यो गजाली चड सहजपणान बसतात.
2015 वर्सा हांवेंय म्हज्या ‘अभिवन क्रिएशन्झ’ ह्या आस्थापना खाला अशेच तरेच्या गिमाळे शिबिराची आंखणी केली. तिका नांवच दवरलें ‘मज्जा’ कारण वेवसायीक स्वरुपांतलें जरी शिबीर आसलें तरीय आमच्या मनांत तें आंखतना खूब वेगळी कल्पना आशिल्ली. ‘मज्जा’ हीच संकल्पना.
आमची सुरवातच मुळांत एका वेगळ्या कारणान जाल्ली. शाळा-शाळांनी पुस्तकांची पोटली घेवन भोंवतना आमका एक मुख्याध्यापिका मेळ्ळी. तिणें आमकां एक पाकीट दिलें. तातूंत एका अश्याच गिमाळ्या शिबिराचें भुरग्यांक आपोवणें आशिल्लें. सगळें कितें तें इंग्लीशींत आनी मज्जा करपा परस शिकपाचेर चड भर. तिणें आमकां सहज म्हणलें, हें सगळें कोंकणींत कित्याक जायना? आनी मागीर आमच्या विचारांचीं चक्रां सुरू जालीं. ह्या चक्रांतल्यान मज्जा मेरेन पावपाक आमकां चड वेळ लागलो ना. आनी ताचें मुखेल कारण आशिल्लें आमकां मेळिल्ले आमचे मज्जा करपी प्रशिक्षक. आमी काणयो, कविता, पदां ह्या सगळ्यांचेर चड भर दिलो. थोडेशें विज्ञान तातूंत भरशिलें पूण तेंय मज्जा करीत. चित्रकला, हस्तकला ह्यो गजालीय मिस्तुराद केल्यो. पूण तें करतनाय भुरग्यांक मातये कडेन जोडलें, हस्तकला करतना चुडटां पासून गिरगिरी आनी वक्लांय केलीं. घरा वचून भुरगीं मोट्या मोट्यान शिबीराक शिकयल्ल्यो कविता म्हणटा त्यो पळोवन पालकांनी आमकां अपुरबायेन तांचे व्हिडियो काडून धाडप आनी आमी तृप्त जावप. शाळेंत शिकपाक अनमनपी म्हजो भुरगो तुमच्यो काणयो, कविता मन लावन आयकता
म्हणून आमकां पालक सांगतालीं तेन्ना आमकां खोस जातालीं. आमी मुळावण घाल्ल्या मज्जांतल्यान आमकां समाधान मेळटालें.
मज्जाचो हो अणभव निखटो म्हजो एकट्याचो अणभव न्ही. तो म्हज्या सांगातान वावुरपी त्या दर एका प्रशिक्षकाचो, कार्यकर्त्याचो अणभव जो दर वर्सा मज्जा हें आपलेंच बाळक आशिल्ले वरी ताचे ओडीन आमच्या शिबिराक पावता. पूण त्याय परस चड थंय आयिल्ल्या दर एका भुरग्याक खोस आनी आपलेपण दिवपाची ताची आस्त मज्जाक दर वर्सा व्हड करता.
मज्जाचे हे वाटचालींत एक फोन म्हाका दर वर्सा आसता. खंयचो तरी पालक फोन करता आनी म्हाका विचारता, “मज्जाचो नेमको वेळ कितें?” हांव ताका वेळ सांगतकर तो हांसतां आनी म्हाका सांगता, “ना, म्हजो भुरगो सदांच हांव ताका बेगीन व्हरपाक आयलों म्हणून म्हजे कडेन झगडटा”. म्हज्या मुखार एकामेकां वांगडा नाचपी, खेळपी त्या भुरग्यांक पळोवन एकामेकांच्या सांगातान चडांत चड वेळ रावपाक सोदपी त्या अनवळखी भुरग्यांची म्हाका चड लक्तुबाय दिसता. तांकां एकामेकां कडेन वळख करपाक खिणाचोय वेळ लागना. आनी कितलींय झगडलीं, एकामेकांक मारले जाल्यार लेगीत एक जावपाक वेळ लागना. हांव तांचे कडेन दर एका शिबिराक हे दर खिणाक शिकलां, शिकत आसा…
कोविडाच्या काळांत हांवें शिबीर परत सुरू केलें तेन्ना म्हाका येवपी कांय फोन म्हाका खूब अस्वस्थ करताले. भुरग्यांचेर जाल्लो मानसीक परिणाम, तांकां जावपी त्रास म्हाका चड जाणवतालो. कितल्याशाच जाणांनी म्हाका सांगलें, “तूं थंय तांकां कितें शिकय वा नाका शिकोव, आमकां तांकां फकत तांचे सारकेल्लीं आनीक भुरगीं आसात हें दाखोवपाक जाय. तांकां एकामेकां कडेन फकत उलोवंक दी.” कितें प्रसंग हाडलो आमचेर कोविडान. आनी ताचे पडसाद अजून उठ्ठना दिसतात. अंदूंच्याय शिबिराक कांय भुरगीं आपल्या पालकांक कशीच सोडनाशिल्लीं. आवय बापूय वा आज्जी आज्जो कोण तरी जायच. कांय जाणांनी थोडे दिसांनी स्वताक सावरलें. कांय भुरग्यांचे पालक निमाणे मेरेन येत रावले. म्हाका दिसलें हांव तांकां चड आदार करपाक शकलें ना. मात तातूंतल्या कितल्याशाच जाणांनी मागीर म्हाका फोन करून तांचे भितर जाल्लो बदल कळयलो. म्हजे खातीर थोडेशें समाधान.
सुटयेच्या शिबिरांनी धाडटना वेगवेगळ्या पालकांचे वेगवेगळे उद्देश आसतात. कोण घरांत त्रास करता म्हणून, कोणाक दिसता ताणें कितें तरी शिकचें, कोणाक दिसता ताच्या मदले कलेक वाव मेळचो, कोणाक दिसता ताणें अदीक उलोवचें आनी अशें खूब कितें. त्या भुरग्याक मेकळो वेळ मेळचो, ताणें आपल्या सारकेल्ल्या भुरग्यां बरोबर वेळ सारचो, खेळचें अशें खूब कमी जाणांक दिसता. मात घरा वचून आपल्या भुरग्यांक खोशी पळोवन, तांच्या मदीं जाल्लो सकारात्मक बदल पळोवन ‘तुमी नेमकें कितें करतात, आमकां भुरगीं घरा कांयच सांगना.’ अशें म्हाका जेन्ना पालक विचारतात तेन्ना तांकां सांगन दिसता. आमी फकत भुरग्यां बरोबर भुरगीं जातात, तांचे कडल्यान जगप कशें तें शिकतात. सुटयेंत आमी हें इतलेंच केल्यार खूब जालें.

अन्वेषा सिंगबाळ
9923442746