सबावाक वखद आसा व्हय ?

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

संवसारांत जायते मनीस अशे आसात, जांकां दुसर्‍यांच्यो खोडी काडपाक खूब मजा येता. कारण तांचो तो जल्मजात सबाव जाल्लो आसता. म्हजी आवय म्हणटाली, जल्माची संवय मेले बगर वचना म्हूण. ती संवय मागीर बरी जांव वा वायट. भोव करून तिचे सांगणें वायट संवयेंक धरूनच आसतालें. म्हजे सारकिल्लो मनीस मात खोडी काडप म्हणल्यार एक वेसन अशें म्हणटलो. कारण जाका दुसर्‍यांच्यो खोडी काडपाची संवय आसता, तो खोडी काडले बगर कसोच वगी बसचो ना. सरभोंवतणीं घडटल्या बारीक सारीक गजालींचेर ताचे लक्ष आसतलें आनी तो जुस्त वर्मार बोट दवरिल्ले वरी खोडी काडूंक लागतलो. हय काय न्हय ? तुमकांय केन्ना तरी हाचो अणभव आयला आसतलोच.
एकाद्र्याक विडी ओडपाचें वेसन आसता आनी जेन्ना ताका विडी ओडपाची प्रखर इत्सा जाता तेन्ना तो खूब अस्वस्थ जाता. ती विडी केन्ना काय ओडीन अशें ताका जाता. तो आपली विडी ओडपाची इत्सा पुराय करपाक सामको तळमळटा. दुसर्‍यांच्यो खोडी काडप लेगीत विडयेचे वेसना वरीच. एकदां लागलें जाल्यार सुटपाचें नांव घेना. संवयेचें बाबतीत आनीक एक गजाल आमी नाकारूंक शकनात, ती म्हणल्यार संवयेक खंय वखद नासता. दुसरी एक गजाल तितलीच खरी. ती म्हणल्यार दुसर्‍याची संवय आमी केन्नाच बदलूंक शकनात, पूण आपली स्वताची संवय आमी बदलूंक शकतात. आमच्यांत जाल्लो बदल पळोवन मागीर सरभोंवतणी आशिल्ले मनीस लेगीत आपली संवय बदलूंक लागतात. चार चवगांत वावुरतना एकामेकांच्यो आवडी आनी नावडी आमी जाणां जावंक पावतात. हाचो अर्थ निखालूस असो न्हय, हाचे वरवी आमी तांची खोडी काडप, तांकां नांवां दवरप, तांकां उणाक लेखप. जण एका मनशां भितर खाशेले गूण आनी कमीपणाय आसतात, पूण त्या कमीपणाचें भांडवल करून घेवन ताचेर जैत मेळोवचें आसता. समाजात वावुरतना परिस्थिती प्रमाण आपणें फावो तसो बदल करून वावरीत जाल्यार जिणेंत खुशालकाय भरूंक कळाव लागचोना, इतले मात खरें.
शाळेंत शिकतले भुरगे एकामेकांच्यो खोडी काडटात, एकामेकांक नांवां दवरतात. अशा वेळार आमी तांकां समजणी दिवंक जाय. बर्‍यो संवयो लावन घेवंक तांकां आदार करूंक जाय. फुडाराची मोख थारावंक तांकां उकसावंक जाय. कारण आयचें स्पर्धात्मक यूग जाल्ल्यान कठीण परिस्थितींतल्यान कसो मार्ग काडप हाची देख शाळेंतल्यानच दिवंक जाय. हेच पिरायेर भुरगीं नकारात्मक गजाली कडेन ओडपाक लागतात, तांकां वेगवेगळ्यो देखी दिवन सकारात्मक गजाली कडेन ओडून व्हरपाक जाय. एकदां तांकां कितें बरें आनी कितें वायट हाची जाणविकाय जाली, मागीर तांचो उदरगतीचो ग्राफ वाडपाक लागता. कांय भुरगीं आपलें कशें सादतलें तें पळयतात. तांकां हेरांचें कांयच पडिल्लें नासता. फुडाराक समाजा खातीर अशे तरेची वागणूक बर्‍याचीं लक्षणां न्हय. कारण अश्या भुरग्यांक आतांच समजायले ना जाल्यार आपल्या स्वार्था खातीर हेरांचो घात करपाक ते फाटीं फुडें पळोवचे नात. हेच गजालीक धरून गुरु परिक्षेची याद जाली.
ज्या वेळार गुरुच्या आश्रमात रावन शिष्य आपलें शिकप पुराय करताले त्या काळा वयली ही गजाल. संजय आनी विजय दोग इश्ट गुरुच्या आश्रमात दाखलो मेळोवपा खातीर गेल्ले. तेन्ना गुरुजीन तांकां आश्रमात दाखलो मेळोवपाक परिक्षा दिवची पडटली म्हूण सांगलें. दोगूय एका पांयांर तयार जाले. म्हणूंक लागले “सांगात गुरुजी आमी परिक्षेक तयार आसात.” गुरुजीन तांकां एक- एक सवणें दिलें आनी म्हणलें, ह्या सवण्याक तुमी मारचें पडटलें, पूण एक गजाल मतींत दवरात सवण्याक मारतना तुमकां कोणेंच पळोवंक फावना. जो कोण सवण्याक मारून दीस धारेक वच्च्या पयलीं म्हज्या म्हर्‍यांत येतलो तो जैतीवंत जातलो. ताकाच आश्रमात दाखलो मेळटलो. दोगय इश्ट आपापलें सवणें घेवन भायर सरले. विजयान सवण्याक घेवन पुराय रान माड्डिलें. वचत थंय बारीक मोठी सावजां, जिवाणी, किडे, मुयो, सवणीं, कसलीं कसलीं म्हूण जनावरां. ताका एकूय अशी सुवात मेळ्ळी ना जंय तो गुरुची अट पुराय करूंक शकतलो आशिल्लो. निमणे तांणे येवजिलें आपूण वेळार आश्रमात पावलो ना जाल्यार आश्रमात दाखलो मेळचोना. ताणें आनीक वेळ वगडायलो ना आपल्या हातान सवण्याची गोमटी आवळून ताचो जीव घेतलो. सांजवेळ जावचे पयलीं धांवत वचून गुरू मुखार हाजीर जालो आनी म्हणूंक लागलो “गुरुजी तुमी सांगिल्ली परीक्षा हांवें पुराय केली.” गुरून म्हणलें “बरे आसा मात्सो राव संजयाक येवंदी.” ते वटेन पुराय दीस संजय सवण्याक मारपा खातीर एकेरी सुवात पळयत भोव भोव भोंवलो. पूण ताका अशी एकूय सुवात मेळ्ळी ना जंय तो सवण्याक मारूंक शकतलो आशिल्लो. संजय दीसभर रान माड्डून थकिल्लो तरी ताणे धीर सोडलो ना तो रातभर रानान हेडत रावलो. फांत्यापारार रडत-रडत गुरू म्हर्‍यांत आयलो आनी म्हणूंक लागलो “हांव हारलों. माफ करात, गुरुजी. म्हाका एकेरी एकूय सुवात मेळ्ळी ना, हांव सवण्याक मारूंक शकलो ना. एकदां तर हांवे सवण्याचो गळो आवळपाचो यत्न केल्लो तेन्ना म्हाका ताचे दोळे पळयतात अशें दिसलें, म्हाका ताची काकुळट दिसली आनी हांव ताका मारूंक पावलो ना.” ताची तीं उतरां आयकून गुरुजीन म्हणलें “शाब्बाश संजय तूं पास जालो. तुज्या हातान वायट काम केन्नाच घडूंक पावचे ना. पूण विजय आपलें काम जाता जाल्यार दुसर्‍यांचेर अन्याय करूंक फाटीं रावचो ना.”
जण एकल्याचो सबाव हो असो जरी तो सबाव आमी बदलूंक शकनात तरी वेगवेगळ्यो देखी दिवन बर्‍या गुणांची जाण करून दिवप हें आमचें काम अशें म्हजे तरी मानप. जांकां आपलो स्वार्थ पुराय करपाचो आसता ते म्हणटले, हेरांचे आमी कित्याक चिंतप? आपलो वावर जालो म्हणटकच जालें. हाचे उलट निसुवार्थी मनीस मात असो केन्नाच म्हणचो ना. तो आपल्या वांगडा हेरांचेंय बरें जावं अशें मानतलो.

एच. मनोज
9822441417