भांगरभूंय | प्रतिनिधी
एके चलयेन अचकीत आवयक विचारलें,” माँ बेबदो म्हणल्यार कितें गे? ते आठ वर्सा चली तिका कितें खबर? सहज विचारलें.
वेसन म्हणल्यार नशा. वेसन म्हूणटाच आमच्या मनान येतात ते वायट प्रवृत्येक घुस्पिल्लीं मनशां. हीं मनशां त्या वायट प्रवृतेंत पुराय बुडलेलीं आसतात म्हळयार तांकां कसलीच सुद बुद म्हणटा ती उरना. वेसनाक आदीन जाल्लो मनीस आपल्याआकूच विसरता आसत हो एक प्रस्न आमकां पडटा.
वेसन बरें आनी वायट आसता. बरें वेसन आंमकां घडयता आनी वायट वेसन आमकां रडयता. देखीक बरे गूण संस्कार आसत जाल्यार आमकां बरें म्हटलें वता आनी तेंच जर अवगूण अश्या नशेंत वचून आपल्याक जाय तसो वागता ताका वायट म्हूणटात.
सोरो आसूं वा ड्रग्ज आसूं वा आनी कसलीय वायट गजाल जें आपल्या घरान सोडूच ते समाजांत लेगीत आपलें नांव पिड्ड्यार करता. या वायट नशेंत दूत जाल्ल्याक आपूण कितें करता ते तरी खबर आसता जायत काय?
एक एक गजाल कानार पडटा ती आयकतकूच खूब वायट दिसता. जी निश्पाप अशीं आसतात तांचो कितें गुन्यांव आसता काय? तांच्या नशिबांतले भोग अशेंच म्हूणन दिसता.
बेबदेकाय एक अशें वेसन जें आपल्या जिवाची वाट लायता ती सोडूनच दियात तर ते आख्खे फामीलीची वाट लायतात.
एके चलयेन अचकीत आवयक विचारलें,” माँ बेबदो म्हणल्यार कितें गे? ते आठ वर्सा चली तिका कितें खबर? सहज विचारलें. आवयन म्हळें,” कितें? तुका आयज हे कितें जाले? असो प्रस्न मनान कसो आयलो?”
“तें अशें जालें गे माँ, आयज शाळेंत त्या एका भुरग्याक तुजो बापूय बेबदो, तूं बेबद्यालो भुरगो. आमच्यामदीं येनाका. तुजो बापूय गाळी मारता.”
“हय गो बाय अशेंच आसता. तुका आता बेबदो कोण खबर ना. पूण म्हाका. तुज्या येदें आसतानाच खबर आशिल्ली.”
“ तें कशें माँ?”
“ सांगता, आमच्या ल्हान पिरायेरूच असलें खूब पळोवपाचें नशिबांत आयलें. आमच्या गांवांत. शेजाऱ्याक.”
“शाहू मामाल्या घरान गे माँ?”
“हय, ताचो बापूय बेबदो म्हूण मेलो. ताका त्या वेसनान सामको खाल्लो.’’
ही ताचीच चूक आशिल्ली अशी तुजी आजी सांगी. ताका खंय इश्टा वांगडा भोवून मद मारलो. तो सोरो पिवूंक शिकलो. सोरो हरशीं वखदाक बरो पूण तो हिस्पाभायर जालो की मनीस तातूंत सामको बुडटा. तो आपल्याक जाय तसो वागता.”
“ म्हूणल्यार बेबदो जाता.”
“हय ताका मर्यादा आसता, पूण कांय जाण तें वेसन कशें आंगान बळयतात. ते पिशे आसतात. मागीर कितें तांच्या आंगान ते इतकें कशे भरता. शाबुद्दीर उरानात. ते कशेय वागतात. रस्तो झेलता काय ते झेलता हे लेगीत कळना.
“हां आता कळले. वेसन वायट आसत तर मनशांक नश्ट करता.”
“सारकें, वायट तें करचें न्हय. बरें वेसन आसा तर तें आमकां घडयता. आतां बरें वेसन कितें तर आपुण जावंन ओळखू शिकचे. तुका या दोनांतलो फरक कळूक लोक वा कोणे सांगप नासता. स्वताक ते कळत जाल्यार तूं तातूंत केन्नाच वचचो ना.
तुका वेसन दुसरो लायना. तूं स्वता ताचेर ताबो दवरून ते करीत जाल्यार तुका ते वायट बरें वेसन वकद. वकद कोण चड घेता? ना ते कडू पिवपाक नाका दरतात तशेंच वायट वेसनात नाकाक धरुंन ताका पयस शेंवटीलॆ जाल्यार आपलेच हित न्हय… जिवीत सुखाचे, आरोग्य सांगात दिवपाचें जाल्यार बऱ्या वेसनात गुंग जावंचें न्हय आपल्या सयत आपल्या कुटुंबाक त्रास जाता तसल्या.
ही नशा मनशांती बिघाडटा तेचवरी आमकां वायट प्रवृत्तीक बी लायता. वायट कशे म्हणल्यार त्या खातीर सगळे विकप, बायल भुरग्याक त्रास दिवप, स्वताक काबार करपाच्या मार्गांत स्वता वरप. आपलो जल्म खंय आनी कसो जालों हो मुद्दो वेसन करून घेवप म्हणल्यार पिशेंपण. आपल्याक घडोवप हें शाणेंपण. वेसन अशें आसचें न्हय जाणें तुका वायट नांव पडट वता. जशे सोरो खूप पिता तांकां बेबदो म्हणटात. बेबदो जांव वा आनी कसलेय वेसन तें मनशाक खूनशीय करता. आपलेंच जिवीत भांगर न्हय तर गोबोर करता.
सोनाली सु पेडणेंकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
