भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आमी गोंयकार कोणाक दुखयनास्तना आपलें काम करून घेवंक बेस बरे जाणांत. तें काम मागीर सरकारी दरबारांतलें आसूं, वैयक्तीक वा घरगुती आसूं जाचे कडल्यान तें करून घेवपाचें आसता ताका बाबा, पुता, शाण्या म्हणून पुराय करून घेवचो यत्न आमी करतात. तसो गोंयकार सादो सरळ मार्गान चलपी मनीस, पूण ताचे कळयेक कोण गेलो जाल्यार तो वगी रावपी मनीस न्हय. तेदे वेळार तो झटको दिले बगर रावना. म्हजे आवय लागीं एकाद्र्या विशयाचेर भासाभास जाताली तेन्ना हांव जर विशया भायर कित्या कितेंय उलोवंक लागलो जाल्यार ती ओपार मारताली. ‘दोळी खंय आनी तूं शिनता खंय रे?’ तेन्ना आपसूक उमाळे भरून येताले जे विशया भायर पावताले. मोड आयिल्ले न्हंयेवरी आपली शीम हुपताले. अश्यो गजाली हालींसराक आमकां खूब आयकूंक मेळटात, तेन्ना म्हाका आवयची याद जावन मन किण्ण जाता. कारण तशी भासाभास आतां करूंक आवय ह्या संवसारांत ना म्हणपाची याद जाता.
हालींसरा समाज माध्यमांनी लेगीत अश्यो खबरो वाचूंक आनी पळोवंक मेळटा. वेंचणूक लागीं पावली म्हणटकच सभेमाजार बशिल्लो कोण ना कोण भाशणात आदल्या नेत्यांची खबर घेवंक केन्ना विसरनात. नाजूक अशीं सोबीत उतरां फुलांनी ते तांची तोखणाय करतात, ती अशी ‘तांणी गोंयची वाट लायली ती पळयल्या मरे तुमी’ वा ‘तांकां लागून आयज आमी गोंयकार वार्यार, जाणा मरे तुमी ! हाचे फुडे परत अशें जावचे न्हय म्हूण आमकां निवडून हाडात.’ उमेदवार लेगीत हड्डे फुडें काडून आपलें परीन मीठ मिरसांग लावन सांगता त्यो गजाली समजू येता. कारण तेदे वेळार साम, दाम, दंड भेद ही हत्यारां वापरून उमेदवार वेंचणूक लडयतात आनी निवडून येताय बी. ती गजाल वेगळी.
इंग्लिशींत एक म्हण आसा ‘History cannot be repeated.’ इतिहास परत घडचो न्हय आनी तो घडूंक दिवचोय न्हय अशा मताचे जायते गोंयकार आमच्या अयस-पयस आसात. इतिहास परत केन्ना जल्माक घालचोच न्हय, कित्याक तर तो दुखदिणोच आसता. भौसाच्या पदरांत ताणें मनस्ताप आनी निराशाच घाल्ली आसता. संवसारांतल्या व्हडल्या-व्हडल्या देशाच्या इतिहासाचेर नदर मारीत जाल्यार गवाय मेळटा. ती म्हणल्यार परके सत्ते खाला आशिल्ल्या जुल्मी राज्यकर्त्यांक लागून जो इतिहास घडिल्लो आसता तो पचोवंक खूब कठीण वता. तांणी केल्ले अत्याचार आनी जुल्म खंयचेय परिस्थितींत न्यायात बसनात. इतिहासकारान वा साहित्यकान आपलो इतिहास तसोच हेर देशाचोय इतिहास वाचचो, पडटाळून पळोवन, खोलायेन अभ्यासून मनीस जातीक त्या इतिहासा पसून बोध घेवं येता अशें लिखाण करचें कादंबरी रुपान वा कथानकान. हाचो लाव नवें पिळगेक जावचो तांकां इतिहास साहित्य रुपान वाचूंक आनी समजून घेवंक मेळचो.
भुरग्यांक इतिहास पाठ्यपुस्तकांतल्यान शिकप म्हणल्यार कोफुसांव कसोसो, पूण तोच इतिहास कथारूपान वा कादंबरी रुपान वाचूंक मेळत तर भुरग्यांक वाचपाक उमेद येता. कारण इतिहास पाठ्यपुस्तक घेवन वाचप आनी साहित्य रुपांत वाचप हातूंत बरोच फरक आसता. म्हाका दिसता आयची पिळगी कथानकान वा कादंबरी रुपान इतिहास वाचीत जाल्यार चड प्रभावीत जावंक पावतली. देखीक ह्या खिणाक याद जाता ती उदयबाब भेंब्रे हांची कादंबरी ‘व्हडलें घर’, सरस्वती सम्मान प्राप्त महाबळेश्वर सैल हांची ‘युगसांवार’, त्या भायर हालींच उजवाडाक आयिल्ली देविदासबाब कदम हांची ‘भूंयपूत’ ही कादंबरी आमकां हीच शिकवण दिता म्हणल्यार म्हजी चूक जावची न्हय. इतिहासीक विशय अशे तरेन तरणे पिळगे म्ह्र्यांत पावोवप खूब म्हत्वाचें. कारण ते उमेदीन वाचतात. तेच उमेदीन तांणी ह्या विशयाचो खोलायेन अभ्यास करचो अशे म्हाका तांकां सांगन दिसता. साहित्य रुपांत आयिल्लो इतिहास सगले तरेच्या वाचप्या मेरेन कळाव लागनास्तना पावता जाका लागून ताचो बरो प्रचार आनी प्रसार जावंक लाव मेळटाय बी.
जायते जाण गोंयांत रावन आपूण गोंयकार म्हूण सगल्याक मिरयतात, गोंयकारपणाचो भरपूर लाव घेतात, पूण कोंकणीचो प्रस्न निर्माण जाता तेन्ना मूग गिळून बसतात. आनीक जायतीं कारणा आसूं येत पूण ह्या एका कारणाक लागून आयज मेरेन गोंयचो सगलो कारभार कोंकणीत जावंक पावूंक ना, अशें म्हणचें पडटलें. न्हिदिल्ल्यांक उठोवं येता, पूण न्हिदिल्ल्याचें सवंग करतल्याक उठोवं नजो, अशी गत गोंयकारांची जाल्या. हाचेर उपाय एकूच सरकारान मनार घेत जाल्यार हो प्रस्न कायमचो सुटपाक शकता, हातूंत दुबाव ना. जो मेरेन राजभासेचो पुराय दर्जो आमकां मेळना तो मेरेन कांय अडाणी मनीस आमचे भाशेक खत लावपाचो यत्न करीत रावतले. तांचे ते वागणें पळोवन म्हाका तांची काकुळट दिसता. कारण ते आपूण जावन दाखोवन दितात ते कितले अज्ञानी मनीस ते. तांची ती नसाय म्हणल्यार कोंकणीच्या गालार काजळ लायिल्लेवरी. जे तरेन आवय आपल्या ल्हान भुरग्याक नदर लागची न्हय म्हण गालार काजळाचो तिबो लायता तेच परी हे लोक आपल्या नेणारपणाचो तिबो लावन आमचे आवयभाशेची नदर काडटा.
गोंयकारांक दोन ज्ञानपीठ पुरस्कार फावो जाल्ले कारणान कोणाक तरी गोंयची नदर काडची पडटलीच न्हय ती कौतिकराव ठाले पाटील सारके मनीस करूंक शकतात, हेय त्या निमतान आमकां कळपाक पावलें. म्हणटकच तिसरो ज्ञानपीठ पुरस्कार मेळटकच ताकाच चार मिरसांगो हुवाळून उडोवंक लावच्यो. तुर्ताक कोणेय कितेंय म्हणले म्हूण आमी गोंदळून वचचें न्हय. म्हालगड्यांनी कोंकणीची गुडी उबारल्या ती आमी वयर वयर व्हरची. आनीक एक बरी गजाल म्हणल्यार आमची तरनाटी पिळगी मनां पासून कोंकणीचो वावर करतना दिश्टी पडटा. देखून तुमकां सांगन दिसता अश्या विशया भायल्या गजालीचेर तुमी आडनदर करात आनी कोंकणीची सेवा मन लावन करीत रावात. कोंकणीच्या मळार नवे- नवे आयाम घेवन येयात आमची भास मुळांतच समृद्द तिका आनीक उंचायेर व्हरून बसोवपाक फुडाकार घेयात. पुंडलीकबाब हांचीं ‘आमी उसरां आयले’ हीं उतरां उश्णीं घेवन हांव तुमकां सांगपाक सोदता म्हालगड्यांनी कोंकणीक राजगादये मेरेन पावयल्या तिका थंय वेवस्थीत बसोवपाचें काम तुमी हातांत घेवचें, आमी तुमच्या सांगाताक आसाच.
एच मनोज
9822441417
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
