भांगरभूंय | प्रतिनिधी
बादल बरसा बिजूली, सावन को पानी… ह्या नेपाळी पदान इतलीं रिल्स आयल्यांत, सांगूं नजो. पयलीं पयलीं भेंडां वांकडीं करून नाच करतालीं, आतां जेवणां- खाणांच्या, भोंवडेच्या, देवसपणाच्या सगल्या गजालींनी हें पद आयकुपाक येता. चवथीच्या दिसांनी डी. जे. ह्या पदांचेर सगल्या भौसाक खुदयतालो. अर्थ कळूं वा ना कळूं तरी दर एकल्याचे पांय आनी भेंडां त्या पदार ताल धरपाक लागतलीं. आजकाल हे भोग चड जाल्यात. कांय आवयांनी तर साप्प लज सोडल्या, ज्या भुरग्याक आपल्यो सैमीक क्रिया शिकोवपाचें सोडून त्या पदार बुरशे हावभाव, नखरे करून मुरकुटपाक शिकयतात. ल्हान पिरायेचेर बरें कितें शिकयल्यार फुडाराक त्या भुरग्याचें कितेंय बरें जावंक शकता. ताचे नदरेन कलेक मान मेळपाक शकता, पूण ना ‘बादल बरसा’चेर नाचलें शिवाय जल्माचें सार्थक कशें जातलें न्हय!
आयची पिळगी हातांत मोबायल घेतले बगर जेवपाक बसना. आपल्या कामांतली आडखळ पयस करपाक नकळटे पिरायेर दिल्लो मोबायल मुखार शिक्षणाचें घट्टण करता. जे पिरायेर आंगणा खेळ, बुद्द वाडोवपी, स्मरण-शक्त बळिश्ट करपी कुवाडीं, उमाणीं, आदले-आतांचे जीव-जनावर, सैम हांचे वांगडा नातें जोडपाचें सोडून भुरगीं दीसभर त्या चकचकपी उपकन्ना कडेन खेळत पडिल्लो आसता. ज्या वेळार आवय-बापायचें आयकून पळोवन शिकपाचें आसता, त्या वेळार अनवळखी मनशाचें आयकून न्हींनसती कामां भुरगीं करपाक लागल्यांत. फाटीं कांय अशा खेळां मदीं भुरग्यांक उंचाये वेल्यान उडी मारून जीव दिवपाक प्रवृत्त करपी खेळ आयिल्लो. उसरां कांय जायना सरकारी पंगडान सादूर जावन ताचेर आडकाठी घातली.
आयज काल स्वताक दोतोर समजुवपी कांय जाण आयुर्वेदाचो दाखलो दिवन कसले कसले पिठे खपोवपाक लागल्यात. कोणाचे केंस, कोणाचें गोडेंमूत, कोणाचे दोके, कान, नाक बरे जाल्ल्याचें सांगून आपली जायरात करतात. फुक्याक मेळ्ळ्यार धुंवर काडपी हांगा आठव्याक वीस आनी पायलेक तीस ह्या कोंतान मेळटात. तांकां फुलोवन चारशीं पांचशीं रुपयांक गंडोवपाक कळाव लागना. त्या पयशांक भुलून कितेंय फट मारून तांची वस्त खपयतात. तांचीं रिल्स करून समाज माध्यमांचेर घालतात. रमी नांवाचो जुगार ज्या दिसाक कायद्यान वैध थारलो, त्या दिसा सावन व्हड व्हड कलाकार, खेळगडे, समाजीक वावुरपी, जापसालदार फुडारी ह्या जुगाराची जायरात करपाक लागले. तांकां तुमचें भोव पडलां! तांकां आसा तो पयसो पावना. पान- गुटखो, सोरो, तंबाखूच्यो जायराती ते करतात. कित्याक! तर ते आमच्या सारक्या हाता-पोटावेल्या लोकांचे आदर्श. कितें तर!!
मनशाचो हावेस आनी वान्सा वाडत चल्ल्या. जें आसा तें खावन सुखी रावपाचो तेंप फाटीं पडला. म्हजो इश्ट व्हड मोबायल घेवन भोंवता, म्हणून म्हाकाय तो जाय. मागीर ताचे खातीर हांव जीव दिवपाक तयार आसतां. ताचो उपेग म्हजे उदरगतीक कांयच ना. झगझगीत जायरात पळोवन आनी ताचेर आशिल्ली वान्सा ताका थंड बसपाक दिना. ताका आपल्या आवय बापायची तांक कितली हेंय पडून गेल्लें आसना. आपल्याक जाय जाल्यार बापायन रीण काडून तें आपल्याक दिवचें. परवडटा म्हण हीं उपकन्नां भुरग्यांच्या हातान दिवचीं न्हय. शिक्षण जाता मेरेन तरी हें आवयन बापायन लक्षांत दवरचें देव सगल्याक समा दिना, कोणाक चड तर कोणाक उणें दिता. म्हणून आसा ताचो मद करचो न्हय. तो मागीर कितलोय गिरेस्त आसूं, ते उपकन्न परवडपाचे परस ताचो परिणाम शिक्षणाचेर कितलो जाता हाचें एक सरळ सोंपें गणीत मांडून दर एका पालकान पळोवप गरजेचें.
ताणें व्हड गाडी घेतला, आमीय घेवया. घरांत कितलीं? इन मीन तीन बोडां, तातूंत सनरूफ जाय, कित्याक? तर भुरग्यांक तकली भायर काडूंक जाय. हे असले न्हींनसते चाळे करचे परस पालकांनी त्या ‘सनरूफा’चो खरो उपेग कितें तो मातसो सोदून मागीर सनरूफ आशिल्ली गाडी घेवची. आमच्या वातावरणाक ताची गरज ना, ताची गरज त्या भागांनी आसा जंय वत चड वेळ नासता, जंय थंडी चड पडटा. ताणें घेतला म्हणून हांव घेतां, मागीर पार्कींग माडामुळांत… सनरूफार बोंडो वो नाल्ल पडलो काय जालें कल्याण… पयसो वतलो तो गेलोच, मागीर बाकीच्यो राटावळी आयल्योच. पावसा दिसांनी स्पॅशल रेन डान्स करपाक भायर वचपाची गरज ना. गाडी घेवची आनी पावसांत उबें रावचें. अशें जालें कांय त्या कम्पनीक गाळयो संवप, वेल्यान तांचे सर्विसीचेर कागाळ करप, गाडी कोताक येना, म्हारग पडटा, असलीं उतरां आयकुपाक मेळटात. “लोक कितें म्हणटलो?” ह्या एके प्रस्नाची जाप दिवपाक आपल्याक लाग नाशिल्लें सामान हाडून घरां भरपी उणे नात.
जेवणां-खाणां घरांत करप म्हळ्यार वाजाचें काम समजुवपी पिळगी आतां कित्याचें कितें वापरून जेवण करता. पयलीं आंकवार भुरगे शिर्विसेक एकटे रावताले, तांचे रांदचे कुडींत मॅगी हो प्रकार भोव पळोवपाक मेळटालो. ताका तशेंच कारणूय आसलें, ती फटाफट जाताली, ‘कांटो, घोलो, लगा लो’ टायप… आतां… वीट हाडला… कोण मॅगीचीं भजीं तळटा, कोण भाजी करता, कोण पिझ्झा करता… ती पासून चिंतता आसतली… ‘ये मैं कहां आ गई। तुमच्या इन्स्टा आनी फेसबूकाचेर घालपाक म्हजेर अत्याचार कित्याक?’ फुडब्लॉगिंगाच्या नांवाचेर जें चलता तें पळयत तर ओंकारें येतात. हां! हाकाय कांय अपवाद आसात. त्या घसमशाक गोरवांय तोंड लावचीं नात. हे तरेन जेवणां-खाणांची इबाड चल्ल्या.
सांगपाची गजाल म्हणल्यार जग जितलें मुखार पावल मारता तितली मनशाची मती उणी जायत चल्ल्या. आपल्या मनशांलो कोण विस्वास करना आनी चार दीस फाटीं त्या आंतरजालाचेर पळयिल्ली गांवठी, अनाडी मनशां चड विस्वास दवरपा सारकीं दिसूंक लागल्यांत. वेळार सांबाळूंक ना तर मुखार जातलें तें पळोवंक नजो.
सारंग अग्रासनी
9921868202
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
