रडयांनी खेळटल्यांक आडायतलो कोण ?

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आयज काल कितें जालां, जाण्टो जांव नेण्टो दर एकलो इगो घेवन जगपाक लागला. कोणूच ल्हानविकायेन, शिस्तीन वागतना दिश्टी पडना. अवघेच लोक आसतले जे मनीसपणाक आजून मेरेन पाळो दितात, सामकेंच ना अशें ना. पूण बऱ्या मनशांची संख्या दिसानदीस देंवत आसा, इतले मात खरे. मनीस दोन भशेनचे आसतात. जांकां समाजाचे सोयर सुतक कांयच लागना असो मनीस, जो आपले घर, आपली बायल, भुरगीं आनी काम इतलेंच ताचें जग. तो कसलेच भानगडींत केन्ना आसना. लोक ताकाच बरो मनीस म्हण्टा. दुसरो जो समाजांत घडटल्या दर एके बरे वायट घडणुके कडेन समाजीक जाणिवेंतल्यान स्वताक बांदून घेता. ताका लोक बरो म्हणनात. आयज जो तो मोव आसा थंयच खणूंक सोदता. तळपट्या सड्यार कोणूच पोरसूं फुलोवंक सोदिना. सगळ्यांकच आयतें मेळोवपाची संवय जाल्या. देखून कोणूच काम करूंक सोदिना.
काम कर म्हूण सांगता तो अधिकारी वायट. कामचुकार लोक मागीर त्या अधिकाऱ्याचीच उचलबांगडी करपाचे कट शिजयतात. पूण तांचें सदांच सादताच अशें ना. कांय लोक दाखोवन दिनात, पूण भितरल्यान ते तुजेर हिस्पा भायर जळटात म्हणपाचे काय तेंपान तुज्या लक्षात येता. थोडे अशें आसात जे आपणाकूच सगळें खबर आशिल्लें भशेन वावुरतात.
दुसरो म्हणजे किकोंत. थोड्यां कडेन भरपूर ज्ञान आसता, पूण दुसऱ्यांक वांटूक सोदिनात. तीं दानतूच नासता. ज्ञान दुसऱ्याक वांटीत जाल्यार आनीक वाडटा, पूण सुवार्थी लोकांक कोण सांगतलो? थोड्या कडेन कुस्कुटाचेंय ज्ञान आसना, पूण भपकेबाज व्हडले. ते आपूण व्हडलो ज्ञानी कसो मिरयतना दिश्टी पडटात.
कांय जाण आपणाले एकूच टुणटुणे घेवन कितलींशीच वर्सा तेंच वाजयतात आनी खपयतात. तांकां दुसरें कांयच येवजना. कांय जाण निश्ठेन, प्रामाणिकपणान,
निस्वार्थीपणान समाजा खातीर काम करतना दिश्टी पडटात. कांय कडेन एकवट लोकांक दाखोवपा पुरतो आसता. पूण, भितरल्यान सगळ्यांचीच घुस्मटमार, हे समा न्हय. भायर एक आनी भितर एक अशें आसूंक फावना. थोडे धुर्तबुद्धीन वागतात म्हणपाचें पयलीं- पयलीं लक्षात येना… आनी असले वृत्तीचे लोक आपणालो रंग पयलीं दाखय बी नात. तांच्यो चुकी तांचे नदरेक हाडून दाखयतकूच तांकां तिडक येता. उपरांत तें तुका मेकळो करपाची कट- कारस्थानां रचपाक सुरवात करतात. तुका कसो त्रासांत घालपाक मेळटलो हाचेरूच तांचे लक्ष. जेन्ना आमी दुसऱ्याचो घात येवजीता, ताका त्रासांत घालपाचें चिंतात, तेन्ना आमीच त्रासात पडटात. हें आमी जाणां जावंक जाय. केन्ना केन्ना सादोभोळो मनीस निस्वार्थीपणान मनीसपणाचे भावनेंतल्यान दुस-याक मदत करता, पूण मुखार तेच मनीस मदत करप्याचेरूच परततात. ही वृत्ती योग्य न्हय. हांकां पडमूर म्हण्टात. असल्यांक सुंगटा दिवंची, पूण पोंय केन्ना दाखोवची न्हय. दुस-या विशीं सदांच आदर दाखोवपाक जाय. दुस-यांचें बरें चित्तकूच आपले बरें जाता हो सैमाचो नेम. आधी खंय देव सर्गार दाखयतालो आतां मार्गारूच दाखयता. तुजी ब-या, वायट कर्माचीं फळां तुका हांगांच भोगूंक लायता, हे सत.
मनशाची जीण ही खुबूच मोलादीक जावन आसा. मनशान आपणाले जिणेंत समाजा पासत वावुरपाची गरज आसता.
दर एकल्याक समाजीक जाण आसपाक जाय. तशी जाण आशिल्ल्या मनशा कडल्यानच समाजीक कार्य घडटा. जो मनीस बेफिकीर आसता, ताका कोणाचेंच पडिल्लें नासता. तो फकत आपलो सुवार्थूच पळयता. असले मनीस केन्ना कोणाक कुस्कुटाचोय आदार करिनात. ताका मनीस म्हणनात.
दुसरी गजाल समाजात जायते लेखक, कवी, साहित्यिक आसतात. जे सतत आपणाल्या साहित्यांतल्यान समाजाक योग्य मार्गदर्शन करीत आसतात. पूण वास्तवांत कितलें लेखक समाजाचे प्रती आपणाले दायित्व निभायतात हो वादाचो विशय थारूं येता.
लोका सांगे ब्रह्मज्ञान आनी आपूण कोरडे पाषण. साहित्यिकांचे साहित्य आनी ताचे चारित्र्य वेगळावंक नजो. लेखक, शिक्षक हांचे चारित्र्य सदांच समाजाक देखदिणें आसूंक जाय. समाजात जें कितें अनैतिक घडटा
ताचे विरूध्द समाजाक शिटकावणी साहित्यिकांनीच दिवपाची आसता.
कितें आसता शिक्षक हो समाजातलो आदर्श व्यक्ती. समाजात ताका खूब मानसन्मान आसा. ताणें कोणाचोच गुलाम जावंक फावना. तो निस्वार्थी आसचो पडटा. दर एका शिक्षकान
आदर्श शिक्षकाची देख आपल्या आचार, विचारातल्यान विद्यार्थ्यां मुखार दवरपाची आसता. देखून ताचें चारित्र्य धुतल्या तांदळा सारके नितळ आसचें पडटा. तो जर फटकिरो, कंजूस, स्वार्थी, बायलाळो, बेबदो, व्यसनी असलो आसलो जाल्यार कित्याक उपकारता? मनशाचें काळीज हे संवेदनशील आसूंक जाय, कोणायच्या दुख्खान ताचें काळीज चर्र जावपाक जाय. तो निबर काळजाचो आसूंक फावना. ताका काकुळट येवंक जाय. दुस-याक मदत करपाची वान्सां जाय.
केन्ना केन्ना कितें जाता, एक- एक मनीस धडधडीत फट उलयता आनी आपलें काम सादोवन घेता. थोडे ह्या बोटावेली नुथी त्या बोटार करपाक फिशाल आसता. कांय जाण मेजा वयले केळें काडून इश्टागत जोडटात. थोडे फटिंगाचे पांय आसतात, ते हातोहात तुका तीन पानां करतात तें तुका लेगीत कळना.
आज काल हो संवसारूच रडयांनी खेळपी लोकांचो जाला.आनी लोकूय असल्याच लोकांक माथ्यार घेवन नाचतात, तें पळोवन मन अस्वस्थ जाले बगर रावना. रडयांनी खेळपी मनशांक कोण बुद्द शिकयतलो?

\

काशिनाथ नायक
9158345844