मूय

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

ह्या मुयां कडल्यान शिकपा सारकें खूब आसा. आंगमेहनत, शिस्त, आपल्या सहकाऱ्याक मजत, आनी सगल्यांत म्हत्वाचें म्हणल्यार अन्नाची सांठवण करप वा पुरुमेंत करप.

एक शुल्लक वा कस्पटाचो दर्जो आशिल्लो निरुपद्रवी प्राणी. तशें पळोवपाक गेल्यार असो कोणूय जितो मनीस मेळचो ना जाका जल्मांत एकदा तरी हे मुयेन चाबलो ना. म्हाका कोणेंय त्रास केल्यार हांव चाबचो ना पूण ताका बरीच बुद्द शिकयतलों. बुद्द कित्याक तर म्हाका देवान बुद्धी दिला, ताचो वापर जावचो म्हणून. हीच मूय केन्ना केन्ना हातयाकय भयंकर नडपाक शकता, ताचे सोंडयेन वचून. एक सभावधर्म घेवन ही मूय फिरता, तिका एकच खबर आसता… भूस सोदप आनी ताचो सांठो करप. ह्या कामाक आडखळ करतल्याक आपल्या कडक ओंठांनी कीस करप. आतां निबर कातीक तो उमो कितलो सोंसता ताचेर तिचें जगप वा मरप आसता… चडच जोरान घेत तर तिज्या मुखावेल्या आनी फाटल्या मुयाचो चिडोवन, लासून, घश्टोवन उद्धार जाता. तुमकां दिसतालें हांव तांकां निरुपद्रवी कित्याक म्हणटां? तर म्हाका मुद्दम कोणें कामाक बोटां केलीं ती म्हज्यान सोंसूं नजो, मागीर तिणें कित्याक सोंसचीं, न्ही… विचार करून पळयात.
तशें पळयत तर इतले तरेच्यो मुयो आसात, तांतल्यो तर कांय आमकां दीसभर दिसत आसतात. झाडावेलो हुमलो हो प्रकार, जाच्या वाटेक सोंपेपणान कोण्ण वचना. आंगान केशरी, तांबसो, मातये कोरा वरी हो हुमलो कपड्यांत घुसल्यार मायकल जॅक्सनाच्या पाश्ट नाचपाक लायता आनी ताचीं पदांय गावपाक लायता. फकत किळच्यो… दादडेव्न दवरता… आंब्या, काजूच्या तेंपार तांचें आसप चड जाणवता. ना तर ते बरे, तांचो रूख बरो आनी पानांनी बांदिल्लो घोंटेर बरो. आदल्या तेंपार कुळागरांनी चोर सांपडत तर ताका रुखाक बांदून, ताचेर गोडाचें उदक फाफडून ताचेर हुमले सोडटाले, अशें आयकला. आतां फकत ‘हुमलो घालतलो हां’ अशेंच आयकुपाक येता, कोण करतना दिसना. ह्या हुमल्याचें वखद म्हण कांय जाग्यांचेर वापर जाता. चडशें घामेन चट्टें जाल्यार हुमले चिडावन त्या जाग्यार सारयतात. तांच्या आंगान आशिल्ल्या अम्लांचो तो उपाय आसपाक शकता. झाडावेल्यान देंवयल्या आंब्यार ते आसतातच.
हुळहुळ्यो मुयो असो एक प्रकार आसता, आंगा पांयार चडल्यार फकत हुळहुळोन खातकुल्यो करपी ह्यो मुयो चाबनात पूण खाज मात खूब येता. पावसा दिसांनी तांचीं तांतयां माथ्यार उकलून त्यो वारयेक गेल्ले वरी रांकेन चलत आसतात. मदींच पिसांट कशीं हांगा थंय भोंवत आसतात. तांचें घर उबट कपड्या मुळांत ना तर तेंवेल्या कवड जनेलां फाटल्यान आसता. हुळहुळो हो सभावधर्म तांकां बऱ्याच संकटा वांगडा झुजपाक मजत करता. चड मस्ती करतल्याक जाणटी हुळहुळी म्हणून चडोवन घालतात.
लाखांनी तरेच्यो मुयो ह्या संवसारांत आसात. आपल्या कामांत गुंथिल्ल्यो ह्यो मुयो एकामेकांक खूब संबाळटात. पावसा दिसांनी दिसपी उना मुयो वा काट मुयो, चाबल्यार खिणा भितर ओली, रड वेगळी, आनी सूज दोन दीस… मागीर कोण चुनो लायता, लसूण लायता, तितूर लायता… पूण वेग मारपा कमी जायना. सादरण तांचे वाटेक कोण वचना. हेर मुयाक भुरगीं त्रास दितात, तांकां चाळोवन घालतात, हांकां चाळयात पळोवया! कापस्ताद!!! एकच चाबल्यार पुरो, आई, आजी, पणजी, खापरपणजी, सगल्यो याद येतात. काजूंनी पत्र्या मुळांतल्यान फार मारतात त्यो मुंयो.
दोमळो वा धडो असो एक काळ्या कोराचो, खाते पिते घरची मूय कसो प्रकार आसता. खूप किडायल्यार तो चाबता… “अरे भाई पेशंस् कि भी हद होती हैं” तें आयकून थोडे घेतले, जीव दितले पूण घास काडले बगर सोडचेच ना. हांचो वावर जेवणाच्या मेजार, शेणान सारयल्या जमनीचेर, गोड पडिल्ल्या जाग्यार आसता. अफ्रिका खंडान खंय मनीस खायऱ्या मुयाच्यो प्रजाती मेळटात.
ह्या मुयां कडल्यान शिकपा सारकें खूब आसा. आंगमेहनत, शिस्त, आपल्या सहकाऱ्याक मजत, आनी सगल्यांत म्हत्वाचें म्हणल्यार अन्नाची सांठवण करप वा पुरुमेंत करप.

सारंग अग्रासनी
9921868202