माजराची जात सुंगटाच्या वासाक !

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

“सुण्याक दिवची वाट आनी वायटाक करची फाट!” म्हणत धर्माकाकान समजिकायेन दोगांकूय उगी रावंक सांगलें.. “चल वत्सल काकी, तुका उदक जाय मगे? आमी वचून हाडुया! चल रे रामा, कळशी घेवन यो!” म्हणत काकान झगडीं मिटयलीं.

अामी रावतात त्या तळसुली वाड्यार आतां खुब्ब घरां जाल्यांत. पयलीं पन्नाशेक घरां आशिल्लीं थंय आतां शंबरा परस मायझ घराबे दिश्टी पडटात. खुब्ब आयदनां एके कडेन आसलीं काय आवाज जाले बगर रावना. तेच तरेन आतां दाटीवाटीन घरां जाल्ल्यन पंद्रसेंतल्यान एक दीस तरी आमच्या वाड्यार झगडीं जाले बगर सुशेग लाबना. झगडपाक खंयचेंय निमित्त पुरता. कोणें – कोणाल्या वंये कडेन कोयर उडयलो, कोणाल्या नळाक उदक येवना म्हूण दुसरो उदक मागपाक आयिल्ले कडेन एकलो दुसऱ्याचेर तापलो, कोणाल्या पोरसांतल्यो पोपायो खावपाक आयिल्ल्या माकडांनी दुसऱ्याले नळे फोडले असलीं निमतां करून एकलो दुसऱ्या कडेन झगडूंक लागता. एकदां झगडपाक कोमेस जालें काय कोण्ण कोणालें आयकना. आवाज वाडत वता !
पयरूच आमच्या घरा वयल्या अर्दान रावपी वत्सल काकी गजाल करूंक लागली. फाटल्या दारांत भरून दवरिल्लें उदक कोणें तरी व्हेलें काय रकयलें म्हूण ती बोवाळ घालूंक लागिल्ली. एक एक करून आडेकडेचीं मनशां तिगेल्या आंगणान एकठांय जालीं. वत्सलकाकी व्हडल्या व्हडल्यान गजाल करताली.
“शी बाये! ह्या वत्सलाले जिबेर पडल्या सुण्यापेटे!” घरांत बेजारिल्ली आजी म्हणूंक लागली. म्हाका तिणें वापरिल्ली ओपार आयकून हांसूंक येवंक लागलें. “हांसू नाका! चल, काकीक वचून थोपय मातशी!” आजी म्हाका सांगूंक लागली.
“तें वचून किदें करतलें? तें वत्सल झाडा कडेन झूज खेळटा आनी सावळे कडेनूय लडाय करता!” आई म्हणूंक लागली.
म्हाका मात थंय वचपाक भोव उमेद आसली. आमचे कडेन ओपार आसा…. माजराची जात सुंगटाच्या वासाक !
‌हांव थंय वता म्हणसर बरीच खेट जाल्ली.
“तेल काडटल्याचें भेंड दुखता ! अशी म्हणणी आसा… कळ्ळें मगो…? आयज नळाक उदक ना म्हूण पलतडच्या देसायाल्या बांयचें उदक हावाशिवा करून कशे तरेन हाडलां म्हजें म्हाका खबर! तुका तें वोतून उडोवंक किदें जालां?” अशें म्हणत वत्सल काकी गौरीशा भाभीक खेपताली. “आगे बाये… .. हांवेन उदक रकयलां अशें तूं किद्या वयल्यान म्हणटा गे? चड उलोवं नाकां! हांव हे वटेन येवंकूच ना…… तुवें भरून दवरिल्लें उदक कोणें रकयलें म्हाका खबर?” गौरीशा भाभी आरत्याक परतें दिवंक लागली. आमचे कडेन ओंपारच आसा… झगड्याक बळगें कसलें? उतर येता तसलें !
“आवय… . आवय! ऊ व्हिली ना आनी लीख जाली ना ! असल्यांनी करूं नाका! खऱ्यांनीच सांग तूं… उदक आपणें रकोवंक ना म्हूण!” काकी मात लेगीत उगी म्हण राव नासली.
“पोक्या पणसाक पांक चड, मोटव्या मनशाक राग चड!” गर्देंतलो कोण एकलो उलयलो. वत्सल काकी आनी गौरीशा भाभी दोगी मोटव्योच आशिल्ल्यान दोगीय खुबळ्ळ्यो.
“कोण उलयलो कोण …..? पयलीं मुखार यो!” काकी तिडकली.
“तूं उगी राव रे! तुका चड उलोवंक जाय….. ती कशी ती खबर ना? घोवा परस बायल मोटी, मुसळ घेवन धांवता फाटी! एकल्यान दुसऱ्याक सांगलें. कोण हांसूंक लागले, कोण एकमेकाल्या कानांत किदें तरी फुतफुत्ताले.
“चून नासतना पातोळी पातळायता मगे तूं! तुगेलें कोण आयकता? एकल्यान कोणें सांगू नी… हांवेन उदक रकयलें म्हूण !” गौरीशा भाभी तणतणत उलयताली.
“सांग गो… मधू, तूं सांग रे आकाश….! कोणेंच पळोवंक ना? हिणें उदक रकयलें तें?” काकी बीन तितलेच तिडकीन विचारताली.
“मम्मी, तूं सांग मगे…. तुवें पलयल्लें तिका!” म्हज्या मुखार गर्देंत… आवयल्या भेंडार बशिल्लो सान चार वर्सांचो दीप म्हणूंक लागलो.
“शू….. उगी राव! ती वत्सल काकी कशी ती सगल्यांक खबर आसा… गुळेर दिवन वांयगें घेवप तिका बेस बरें जमता ! तूं चड उलयल्यार एक थापट दितलें!” म्हणत आवयन ताका हांडी वयलो सकयल देंवयलो. तो पिरंगत घरा वचूंक लागलो.
“हावाशिवा करून हाडिल्लें न्ही गे उदक तुवें? मागीर भायर किद्याक दवरलें तर? घरांत दवरपाचें!” आशा वयनी वत्सल काकीक सांगूंक लागली.
“तूं उगी राव गो! ‘आसा दमडी मारली कोंबडी, नाजाल्यार केली चोंबडी!’ असलीं तुजीं कर्मां! तूं म्हाका सांगू नाका!” म्हणत काकी वयनीचेरूय तापली. तिणें बेजारून घराची वाट धरली. आतां आवाजान तेमूक गांठिल्ली. फकत बोवाळ…… इतल्यान बाजारांत गेल्लो तो धर्मा काका थंय पावलो !
“ओय….. कसलो बोवाळ गे!” म्हणत ताणें वत्सल काकीक थातारलें.
“सुण्याक दिवची वाट आनी वायटाक करची फाट!” म्हणत धर्माकाकान समजिकायेन दोगांकूय उगी रावंक सांगलें.. “चल वत्सल काकी, तुका उदक जाय मगे? आमी वचून हाडुया! चल रे रामा, कळशी घेवन यो!” म्हणत काकान झगडीं मिटयलीं.
आमच्या शेजरा हालींच भाड्याच्या घरांत रावपाक आयिल्ली मूळ महाराष्ट्रांतली सीमा वयनी हो सगलो देखाव पळोवन म्हणूंक लागली….. “काय रे देवा! ‘नाव गंगाबाई, रांजणात नाही पाणी!” जांकां अर्थ कळ्ळो तींच फकत हांसलीं.

तन्मयी सहकारी
7350360865