महाशाळेंतल्यो कांय व्यक्तीरेखा

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

खूब सुखद वा दुखद प्रसंगाक लागून आपल्या मना वयलो ताबो वगडावन बशिल्ल्यो दिसतात. तांचो आदर करप हें आमचें कर्तव्य. कारण हो प्रसंग खंयचेय व्यक्तीचेर सहज येवं येता. हाची जाण आनी भान हेंच मनशाक मनीसपण शिकयता.

माशेल हें कलेचें कुळार म्हणून सबंद गोंयांत फामाद आसा. अशाच ह्या माशेलांत भावूक तशेच कणखर लोकांचो राबितो आसा. भावूक आसप बरें पूण अशे म्हणटात प्रत्येक गजालीक मर्यादा आसता. मर्यादा बाळगिताना कितलें भावना विवश जावचें हाचेर निर्भर आसता. मानसीक समतोल जो मेरेन स्थीर आसता तो मेरेन सगळें वेवस्थीत आपले मर्यादेंत आसता. पूण जसो समतोल इबाडटा तशी मनशाची वृत्ती, संवय, आचार-विचार हातूंत भूंय- मळबाचो फरक जाणवता. अतिविचार केल्यार ताचो परिणाम सगळ्यांत पयलीं न्हिदेचेर जाता. मनशाक न्हीद पडना. न्हीद पडना जाल्यार एका फाटोफाट एक दुयेंसां गोमटी वयर काडटना दिसतात. भविश्याचो विचार करप, दूरदृश्टी आसप हें गरजेचें पूण विचारांचो अतिरेक करप ही चिंतेची गजाल. चड यश वा अपयश हाचेर विचार करचे बदला वर्तमानांतल्या प्रक्रियेचो आनंद घेवप गरजेचें आसता. पूण जांकां आपल्या विचारांचेर ताबो दवरपाक जमना, तांकां मनीसकूळ पिसो म्हणून पाचारता. अशेच तरेच्या विचारांच्या वादळांत वाट मेळनासून चितनांच्या जाळ्यांत बंदिस्त जाल्लीं चार मनशां म्हज्या नदरे आड कशींच जायना. असो खंयचोच दीस वचना जेन्ना म्हाका तांचें दर्शन घडना. निवाऱ्या खातीर हीं मनशां देवूळ, झाडां, दुकान, बल्कांवाचो आदार घेतात. कांय वेळार तर येते वतल्यांक गाळयांचो शिवरूय घालपाक फाटीं फुडें पळयनात. अशा मनशांक समजुपी पसरकार, हॉटेलकार, माशेलांत आसात. ते तांकां दिसपट्टे पाव वड्याचो वांटो दिले बगर रावनात. हें आपलेपण, मनीसपण माशेल सारकिल्या वाठारांत पळोवन जिवाक संतोस भोगता. कांय पसरकार तर फकत पोटाक घालुनूच सुशेगाद बसनात तर तांचे भलायकेची वासपुसूय करताना दिसतात. दीस उजवाडटकूच हे मानसीक संतुलन इबाडिल्ले लोक पुराय माशेल बाजारपेठीची वाट झरयतात. वाट झरयतां झरयतां मदींच पालो एकठांय करून उजो घालतात. रस्त्यार पडिल्लो मोटो फातर मदींच जमनीर मारता. अशा मनशांची समजूत काडपूय चुकीची आसता. अशा वेळार मानसीक नदरेन सुदृढ आशिल्लो मनीस शांतीचो उपासक जावपांत विश्वास दवरता. चौगा भितरलें दोग जाण वाटेक गेले ना, तरी ते म्हज्या सारकिल्या मनशाक मानसीक दृश्ट्या अस्वस्थ केले बगर रावनात. तांचो इतिहास काडून पळयल्यार तांची जीण सामान्य मनशा भशेनूच पूण खेदान भरिल्ली आसुंये असो अनुमान लावं येता.
पयली व्यक्ती सज्जनाचेंच रूप. कॅल्क्युलेटराची भुमिका साकारिल्ले वरी कसलो ना कसलो तरी हिशोब मांडटना दिसता. ही व्यक्ती एका काळार मोट्या कम्पनींत वेवस्थापनाचो भार सांबाळटाली तशेंच सबंद कुटुंबाचोय भार हीच व्यक्ती सांबाळटाली, हें म्हज्या कानार पडलें, तेन्ना तर म्हजी न्हिदूच उडली आनी म्हाका ते व्यक्तीचें अदिकूच कौतूक दिसलें. ते व्यक्ती भितर संस्कार, आपलेपण, समजुतदारपण, मनीसपण सहज जाणवता. मनशाच्या मनान जरी व्यक्तीचे बुद्दी वयलो ताबो सोडलो तरी मनशाचे संस्कार खंयच कमी पडनात. मनशाचेर घडयिल्ले संस्कार मनशाक पिशेपणांत सुद्दा सांगात करतात.
माशेलांतली दुसरी व्यक्ती तर कालीचेंच रूप. तिडक जणू तिच्या संस्काराचोच भाग. गाळयां बगर तर तिचो दिसूच वचना. आनी उजो घालप, कापप सारकिल्या हिंसक वृत्ती शिवाय तिचें वाठारांत मन रमना. अशी ही बायल समाजाक कांय वेळार बरी पूण कांय खिणाक घातक थारूं येता. तशेंच तिणें खांद्याक लायिल्ल्या बोटव्यांत तर सुरी, कोयतो, फस्क सारकिल्या अस्त्रांचोय आंकडो फाल्त नासता. कालीचें रूप धारण केल्ली ही व्यक्ती आपले जागे बदलत आसता. केन्ना देवळांत, मळार, मांडा भायर, रस्त्या भायर, कोणाच्याय घरा भायर तिचो राबितो आसताच. ती घरा लागसार आयली म्हणटकच जण एकट्याच्या कपलाक आटयो पडटात आनी दोळे फक्त आपले सुरक्षेचेरूच लागून उरतात.
तिसरी व्यक्ती ही हालींच ह्या संवसाराक अंतरल्या. तिचो फायदो घेवपी नीच व्यक्ती मोट्या प्रमाणांत आसताले. उपरांत एका समाजसेवकान तिची शस्त्रक्रिया करून घेतली आनी तिका एक बरें आरोग्य दिलें. हांव बाजारांत उबें राविल्लें, तेन्नाचो एक खीण म्हाका याद जाता, ती अकस्मात म्हजे कडेन येवन म्हणूंक लागली, ‘बायगो म्हाका एक चुडीदार आसल्यार घालपाक दी आं…’ हांवें तिका दिता म्हणलें तेन्ना ती आपले वाटेन गेली.
चवथी व्यक्ती आपल्या ताब्यान दिसली तरी खंय तरी एके शिरेन फाल्त आशिल्ल्यान मेळत त्या लोकां कडेन बाजारांत संवाद सादतना दिसता. पूण पयर एक बरी गजाल हांवें तिची पळयली आनी ती म्हणल्यार समाज सेवेचो जणू ती एक वांटोच जाल्ली.
एके वटेन म्हज्या तशेंच बाजारांतल्या लोकांच्या गालाक खळी पडली खरी, पूण बारीक विचार केल्यार ती येरादारीचे नेम काटेकोरपणान पाळटना नदरेक पडली. हाचे विशीं म्हाका खऱ्यांनीच तिचें कौतूक दिसलें. तिच्या हातांत सदांच एक पिल्लूक हांव पळयतालें. पूण तिणें तिचो वापर केल्लो हांवें पयरूच पळयलो. हांव जंय उबें राविल्लें थंय अकस्मात चार गाडयो उब्यो रावल्यो आनी येरादारी अकस्मात ठप्प जाली, ती परत योग्य रितीन चलपाक कळाव लागलो, अशा वेळार ती व्यक्ती तोंडांत पिल्लूक धरून वाजोवंक लागली. इतलेंच न्हय तर, दुसऱ्या दिशेंतल्या टॅम्पो चालकाक खुणांनी फुडें येवपाक शिटकावंक लागली. हें तिचें येरादारी वेवस्थेक दिल्लें सामाजीक योगदान पळोवन तर शाण्या मनशांक कोणेंय पिशांत काडूं येता हाचो अणभव म्हाका मेळ्ळो आनी म्हज्या गाला वेली खळी म्हजेरूच कुछित्रीपणान हांसली.
अश्यो ह्यो कांय महाशाळेंतल्यो व्यक्ती खूब सुखद वा दुखद प्रसंगाक लागून आपल्या मना वयलो ताबो वगडावन बशिल्ल्यो दिसतात. तांचो आदर करप हें आमचें कर्तव्य. कारण हो प्रसंग खंयचेय व्यक्तीचेर सहज येवं येता. हाची जाण आनी भान हेंच मनशाक मनीसपण शिकयता.

रेश्मा अमीत खोलकार
8888832618