बोकडेचो आवय धर्म

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

घडये हो भुरगो उसळून भायर पडला आसुये हें तांच्या लक्षांत आयलें. थंय लोकांचो जमो भरिल्लो. पुलीस आशिल्ले. त्याच गर्दे भितर एक स वर्साचें चली रडत आशिल्लें. तें रडटा तें पळोवन…..

ही काणी एका रानांतली. एक बोकडी कितें बरें खावपाक मेळटा कांय म्हूण रानांत पासयेक गेल्ली. वता आसतना वाटेर तिका एक हती मेळळो. हतयान म्हळें “आगे बोकडे, खंय चल्ली गे? आज स्वारी हेवटेन शी? शींव पळयत जाल्यार तुका करकरावन खावन उडयतलो”.
“जाणा रे बाबा. पूण भूक लागली म्हूण येवचें पडलें. आमच्या वाड्यार आयज कांयच मेळळे ना”.
हतयान म्हळें “बरें, बरें कितें तें बेगीन कर आनी लाग तुज्या घरच्या वाटेक”.
बरें रे हतया, म्हणीत बोकडी आपले वाटेक लागली. चलतां चलतां वाटेक तिका एका ल्हान भुरग्याचो रडपाचो आवाज येवंक लागलो. ह्या दाट, अटंग्या रानांत ल्हान भुरगो आनी खंयचान आयलो कांय? शिवांक वास लागत जाल्यार तो भुरगो आनी उरपाचो ना अशे विचार तिच्या काळजाक तोंपपाक लागले. वाट बरीच उरिल्ली. बोकडेन पांयाक आनीकूय नेट हाडलो आनी धा पटीन वेगान ती चलपाक लागली. चलपाक खंयची, धांवपाकूच लागली म्हणपाची. भुरग्याचो आवाज कानार पडत आशिल्लो. चलता धांवता ती एकदाची भुरग्या म्हऱ्यांत पावली. पळयत जाल्यार एक सान भुरगो एका पानार आसा तें तिणें पळयलें.
ताका पळोवन तिणे मनांत म्हणलें, आरे! हो भुरगो हांगा कसो पावलो कांय? हाजी आवय खंय कांय? हांव कितें करू? हाका कसो सांबाळू? शींव आयल्यार ह्या सान भुरग्याक खावन उडयतलो. कितें केल्यार बरें कांय तिका कांयच सूचना जालें. तिका याद जाली हत्ती आताच हांगाच्यान गेला. ताची मजत घेतल्यार सारकें. तोच कितें तरी मार्ग सुचयतलो. तिणें आनी वेळ काडलोना. ती हतयाच्या सोदान धांवत सुटली. हती चड पयस वचूंक नाशिल्लो. वाटेर तिका तो मेळळो. तिणें सगली गजाल हतयाक सांगली. हतयाक अजाप दिसलें. सदांच आपलो जीव मुठीन घेवन भोवपी शिंवाक थरथरून भोवपी ही भित्री भागुबाय बोकडी आयज दुसऱ्याचो जीव वाचोवंक धडपड करता.
हतयान म्हळें “आमी आनी वेळ काडचो न्ही. बेगीन भुरग्या लागसार पावूया”. आनी ती दोगांय धांवत सुटली. धांवता धांवता भुरग्या लागसार पावलीं. भुरगो रडत आशिल्लो. रडून रडून थकिल्लो भुकेल्लो. सगळो आकुळ पिकूळ जाल्लो. हतयान म्हळें “बोकडे, म्हाका दिसता हो भुरगो खूप भुकेला. ताका कितें तरी खावंक पिवंक दिवंक जाय आशिल्लें. तो भुकेन रडत आसा”.
बोकडेन म्हळे “पूण ह्या दाट जंगलात ह्या सान भुरग्याक दिवपा सारके कितें आसा? कांयच ना. तो खूप ल्हान आसा. फळ सुद्दां खावयल्यार ताका तें चाबूक जावचेना”.
आनी किदें दिवया? बोकडेक प्रस्न पडलो. हतयान म्हळें “आगो, तूंय एक आवय. तुकाय एक पिल्लू आसा. तूं ताका कितें दिता? जें तूं तुज्या पिल्लुक दिता तेंच ताका दी. तुजो आवय धर्म निभय. आवय ही आवय आसता. मनीस जावं जानवर ही देवाची देणगी दोगांकुय समान आसता. तुजो दुद तूं ताका दी. ह्या घडयेक हाच्या बगर व्हडले पुण्य आनी खंयचेच आसचेना. आनी वेळ काड नाका. बेगीन कर. मागीर आमी ताच्या आवयक सोदपाक या. जाका देव तारता ताका कोण मारता. आमचो देव आमकां
बोकडेन आनी वेळ केलोना. भुरग्याच्या तोंडा कडेन दुदाची धार सोडली. अचळय तो दुद पिवपाचो यत्न करूंक लागलो. दुदाची धार पडूक लागतकच भुकेल्लो तानेल्लो जीव सुखावलो. तो रडपाचो थांबलो. बोकडेन आपलो आवयलो धर्म निभयलो. वेळ काडनासताना हतयान भुरग्याक सोंडयेन धल्लो आनी भुरग्याच्या आवय- बापायच्या सोदान दोगांय रानभर भोंवपाक लागली. पुराय रान तांणी माडिल्लें. खंयच हांचो पत्तो ना. हतयान म्हळें “रानात तर कांयच जालेना. वयर रस्त्या कडेन वचून पळोवया. घडये कोण तरी मेळत”. आनी ती रस्त्या देगेक चलत चलत पावलीं. थंय पळयल्यार दृश्य वेगळेंच आशिल्ले. हाच्या आवय- बापायक अपघात जाल्लो. गाडी चिड्डली. दार मोडिल्ले. घडये हो भुरगो उसळून भायर पडला आसुये हें तांच्या लक्षांत आयलें. थंय लोकांचो जमो भरिल्लो. पुलीस आशिल्ले. त्याच गर्दे भितर एक स वर्साचें चली रडत आशिल्लें. तें रडटा तें पळोवन हें चली ह्या भुरग्याचे कोण तरी आसतले हें हतयान पारखीलें. तीं दोगांय वयर सरलीं. हतयाक आनी बोकडेक पळोवन थंय एकदम मोनेळ सो पातळ्ळो. सगळेच अजाप जाल्ले. केन्ना तांकां केन्ना सोंडयेतल्या भुरग्याक पळोवन कांचवेले. हत्ती ते चलये म्हऱ्यांत गेलो आनी ताणें त्या भुरग्याक तिचे कडेन दिलो. आपली सोंडी त्या चलयेच्या माथ्याक लायली आनी हती आनी बोकडी दोगांय चलपाक लागलीं. चलयेन धांवत वचून हतयाक वचून घट धल्लो आनी ताचो उमो घेतलो. सगळ्यांनी ताळयो माल्यो….. आनी बोकडेन आनी हतयान उमेदीन परतीची वाट धल्ली. वेळा-काळार कोण पावत सांगपाक येना. दर ऐकल्यान मात राखचें आपले मनीसपण.

शिल्पा लाड
84110 07204