भांगरभूंय | प्रतिनिधी
वळेसर
–
प्रस्न विचारपाक भिता. विचारता म्हूण भिता, दचकत जीण जगता अशी बायल खरो संवसार करता. चूप रावन सोंसता, तोंड धापून जगता, कितलेंय वायट परिस्थितींत हूं ना चूं करिना तीच बायल…..“रोल मॉडेल”.
वृंदाक हॉलात वचपाचें नाशिल्लें. त्या इतल्या बायलां, दादल्यांच्यो नदरो खायन म्हूण ताका पळयतात. आवय बापायन समजायलें. पूण तें आयलें ना. नयनालो साकर पुडो सोपून लोक वचपाक लागले, तेन्ना तें भितर सरलें. खरेंच लोकांची नाडी तें सारकें वळखल्लें. ताणें मनांत म्हणिल्लें खरें जालें. सगळ्यांनीच ताच्या आवयचो जीव खालो.
“ वृंदाचो साकर पुडो कित्याक मोडलो? ”
“ दुसरो कोण पळयला? ”
“ आयज वृंदा कित्याक येवंक ना? ”
“ लज जाली गे वृंदाक?”
“ आनी त्या चल्याक कित्याक सोडलो तुमी? ”
पूण वृंदाची आवय शाणी. तिणें हय, ना उतरांनी सगलो वेळ मारून व्हेलो. अशें दिसताले फुडलो हुस्को सगळो हांच्याय माथ्यार घाला. वृंदाचो साकरपुडो जावचे आदिच मोडलो तर इतले प्रस्न ! वृंदा असल्या त्या घोळक्यांक म्हत्व दिनाशिल्लें.
अर्थ नाशिल्लें ! बेठीच काडली जीब लायली ताळ्याक. असल्या मनशाच्या प्रस्नाच्यो जापोच दिवप न्हय. कितलो मनस्ताप करतात. हांका इतलें कित्याक पडलां? दा येवजीत उरलें. म्हणटा म्हणसर स- सात म्हयने गेले. सोयऱ्या धायऱ्या कडल्यान ल्हव कानार पडपा सारकें ‘थोमणे’ येवंक लागले.
“आगो मम्माक दुसरो कोणूय भुरगो बेगीन पळय म्हूण सांग. ”
सोयरीको कितें थापून दवरल्यात? समाजांतल्या लोकांची तोंडा बंद कशी करप ? खंयच्या झाडार कितली फळां आसात. तातुंतली कितली तरणी कितली पिकल्यांत? झाडाची साल काडी नासतना तें झाड कशे वखदी तेंय तांका बरोबर खबर. वृंदा असल्या समाजाचेर विटिल्लें. पूण कांय अर्थ ना. लोकांच्या खाजगी गजालींचें टिवटिवें कशें वाजोवचें हातुंतच कांय जाणांचो बरो वेळ फुकट वता.
”मम्मा जाणा मगो, हाका मानसीक छळ म्हणटात.”
“कितें करूया? ताका वाटय ना न्हय.”
अशें विचाराच्या चिंतेच्या बांदार भोंवत आसताना अचकीत वृंदाची सोयरीक जुळ्ळी. आठ दिसा भितर साकरपुडो. घालपा करपाचेर व्हडलें कांयच नाशिल्लें. वृंदाच्या घरच्यांक खोस जाली. साकरपुडो म्हणटासर लग्न जालें. सगल्यांची तोंडा बंद. “तेरी भी चूप मेरी भी चूप” म्हणटात तशें. प्रस्न करतल्याक सणसणीत जाप मेळ्ळी.
वृंदाच्या जिवीताक वेगळे वळण मेळ्ळें. वर्सभर घरच्यांनी थाथो माथो केलो. बाय, ताई, भावज, काकी, मामी जावन बसली. रांदपीण, दायी आनी शिक्षणाची फितां गळून पडलीं. आंब्याचो चंवर फट्कन सोंपलो. एक- दोन- तीन -चार भुरगीं. डिग्रीचो नेट पांया पोंदा माड्ड्लो. कमलेशाक तर ताचें कांयच आयकूंक येनाशिल्लें. घोव खरो पूण कानार केंस काडटालो. गोरवाच्या गळ्याक बांदिल्लें दावें. तकली वयर काडपाक वेळ नाशिल्लो.
एक दीस वृंदाचे तोंड सुटलें. तोल सांबाळटा सांबाळटा तकली फुटून वता, अशें दिसले.
“कित्याक म्हूण लग्न जालो म्हजे कडेन ?”
“संवसार करपाक…….”
“हो असो संवसार?”
“हेरांचे संवसार अशेंच. तुका कसलो वेगळो संवसार करपाचो आशिल्लो?” प्रस्नाचेर प्रस्न. वृंदा कडेन जाप नाशिल्ली. कमलेशाक ताका समजावपाची गरज दिसली ना. घाण्याक बैल बांदचो तसो संवसाराचो घाणो तें ओडुंक लागलें. ताच्या कला, कुशळतायेचे बारा बेरेस्तार तेरा शुक्रार जाले.
“आपुण लग्न कित्याक जालें?” एकूच प्रस्न ताका मनांतल्या मनांत खावंक लागलो. शिक्षण कित्याक म्हूण घेवप? आय क्यू? समाजाच्या बंधनाक अशें आडखळावन वडयतात. बायलेक तकली वयर काडपाक मेळना. मांय– मावाचें जाण्टेपण, दुखणीं, ना खंय भोंवडी, ना चार चवगांत मिसळप “घर एके घर” चार वण्टींची बंदखण. चडान चड बायलो ह्या समाजीक बंधनाक चॅलेंज दिवपाचें धाडस करिनात. चवगांय भुरग्यांक ल्हानाचें व्हड करता म्हणसर आयुश्य सोंपलें. घोवाक प्रस्न विचारपाक वृंदाक हक्क ना, अशें कमलेश शंबर टक्के मानतालो.
एके बायलेक कला कुशळटाय समाजा मुखार दवरपाची इत्सा आसुं येता! अशें कमलेशाक दिसनाशिल्लें. तो खुजे प्रवृत्तीचो. प्रस्न फकत दादल्यांनीच मांडपाचे. पुरूषप्रधान संस्कृती. समाजीक बंधना बायलेक. लज, भीड, म्हुर्वत बायलेन सांबाळपाक जाय. प्रस्न विचारता ती चड बुदवंत समजता. एके चौकटीत चलता ती बायल बरी, संस्कारी, सुसंस्कृत. समाजीक बंधना पाळटा म्हळ्यार संवसार बरो करता. प्रस्न विचारपाक भिता. विचारता म्हूण भिता, दचकत जीण जगता अशी बायल खरो संवसार करता. चूप रावन सोंसता, तोंड धापून जगता, कितलेंय वायट परिस्थितींत हूं ना चूं करिना तीच बायल…..“रोल मॉडेल”. निमाणें बायल न्हय !? प्रस्न विचारपाक तिका कळटा कितें?!!
विजया नवीन शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
