भांगरभूंय | प्रतिनिधी
पोरणें तें भांगर, अशें म्हणटात. तातूंत तथ्य आसा. काळाचे कसवटेचेर जायत्यो गजाली तिगल्यात, मात त्यो आयच्या काळांत चालीक लायतना समाजाक उपेगी आसात काय नात, तें तपासपाची गरज आसा. दरेका मनशान आपले बुद्दीचे सांडयेर त्यो घासून, पारखून घेवपाची गरज आसा. पोरण्यां काळांतलें भारतीय गिन्यानाचें दायज तिगोवन तें फुडले पिळगे मेरेन पावोवपाक जाय, अशें उपराष्ट्रपती जगदीप धनकड हांणी सांगलें. ह्या मळाचेर बरेंच कार्य जालां, मात तें उजार करपाचें काम समाजाचें. कांय जाणांचो ताचेर विस्वास, भक्ती आसा, तर कांय जाण ताका कुशीक सारतात. ह्या गिन्यानाचेर टिका करपाचीय थोड्यांची प्रवृत्ती आसता. ‘आपलें तें ल्हान, दुसऱ्यांचें तें म्हान’, ही मनोवृत्ती आमी केन्ना सोडटले? वयर म्हणलां ते प्रमाण दोळे आनी मेंदू उक्तो दवरून, मुखार आयिल्ली दरेक गजाल बरी पारखून स्विकारूंक जाय. काळाचे व्हांवतेर कांय गजाली काळाभायऱ्यो जाल्यात आसतल्यो, पूण सगलेंच पोरणें गिन्यान भायर उडोवपा सारकें न्हय, हें मतींत दवरचें.
एखादी गजाल, तिचें मोल, परंपरा हजारांनी वर्सां तिगून उरता कारण तिचो उपेग आसता. पोरणो भारत वैजकी, वास्तुशास्त्र, गणीत, योग अशा जायत्या गजालींनी गिरेस्त आशिल्लो. ह्या गिन्यानाचो सार, आपरोस काडून तो नवे पिळगे मेरेन पावोवपाक जाय. आमचे वेद, संस्कृताय, इतिहास, भुगोल, गांवकारी हाचो खोलायेन अभ्यास करून तातूंतलें बरें तितलें मुखार व्हरपाक जाय. मात हें करतना दुसऱ्यांचें तें तुच्छ, अर्थहीन, काळाभायरें ही भावना चुकून पसून तकलेंत येवंक जायना. कसलीच गजाल कोणाक स्विकारपाचो आग्रोय करपाक जायना. बऱ्यो बऱ्यो गजाली सांगीत, शिकयत, दाखयत रावपाच्यो. तांकां स्वताचे बुद्दीन त्यो स्विकारुंदी. हाताच्या बोटाक धरून तांकां बऱ्या मार्गांचेर हाडपाचे, फुडल्यो वाटो तांकां स्वता माड्डुदी. चुकले जाल्यार उजू मार्ग दाखोवपाचो. भियेवं नाका, सर फुडें, हांव फाटल्यान आसा, म्हणीत. शक्य आसा हें?
भुरग्यांक सगलो इतिहास शिकोवंक जाय. वायट- बरो सगलो इतिहास तांकां खबर आसूंक जाय. पूण वायटाची पुनरावृत्ती जावची ना, हे खातीर दावें घेवन सुज्ञांनी फाटल्यान रावंक जाय. प्राचीन भारतीय ग्रंथांचें सुटसुटीत भाशांतर, डिजिटायझेशन जावचें. बरेच जाण पुस्तकां, दिसाळ्यां पसून पयस वचपाक लागल्यात. सामान्य ज्ञान, दीसपट्ट्यो खबरो हाचे पसून ते पयस पावल्यात. तांचीं माध्यमांय बदल्ल्यांत, हें आमी मतींत घेतल्यार बरें. संभाजी महाराजांचेर पुस्तकां, सिरियली, सिनेमाय आसात. पूण छावा सिनेमा येय म्हणसर तांकां कशे आनी कोणे मारल्यात तें हजारांनी लोकांक खबर नाशिल्लें. सोशल मिडियाक लागून तांकां सिनेमा विशीं कळ्ळें आनी मागीर गिन्यानाचो साक्षात्कार जालो. सोशल मिडिया आयज सगल्यांत लोकप्रीय माध्यम जालां. म्हणटकच पोरण्यां भारताचें सगलें गिन्यान ताचेरूय येवंक जाय. पूण हें करतना सत्यमेव जयते, हें आमचेंच ब्रिदवाक्य आमी विसरूंक फावना.
सध्या आमच्या भारतांत दोन प्रवाह व्हांवतात. दोगूय म्हणटात, आमचेंच खरें, आमचेंच बरें. हांव सांगतां तें तूं आयक. ही प्रवृत्ती ना जावप समाजाक फायद्याची. गिन्यानाचे बाबतींत संघर्श, दुस्वास आसूंक फावना. लोकशाय देशांत दरेकल्याक वैचारीक स्वातंत्र्य आसा. उपराष्ट्रपती धनखड हांणी म्हणलें, आदल्या ग्रंथांचो नव्यान अभ्यास करून सध्याच्या युगाक भेकडावपी समस्यांचेर उपाय सोदपाक जाय. हय. पूण हे उपाय चालीक लावप दरेकल्याचें कर्तव्य. आमी म्हान ग्रंथ, बोधकथा वाचतात, पूण जेन्ना सुवार्थ, दुस्वास, तिडक, लाचारी, धोंगीपण ह्यो भावना जागृत जातात, तेन्ना कथेंतलो बोध विसरतात. देवांनी, संतांनी कितें सांगलां, तेंय याद जायना आमकां. हातूंत रातदीस देव- देव करपी मनिसूय आसात, ही सगल्यांत दुखदिणी गजाल. वैजकी मळार आयुर्वेद सगल्यांनी स्विकारला. झाडा पाल्यांचीं वखदां, काढेय सगले वापरतात. पूण गंभीर दुयेंस, अपघात जालो जाल्यार ते अॅलोपथीच आपणायतात. दोनूय आपापल्या जाग्यार म्हान. एकामेकांचेर टिका नाका. आदलीं देवळां, शिल्पां, स्तूप, मिनार, वास्तू, भारतीय वेद, उपनिषद, भगवद् गीता, रामायण, महाभारत, वखदां, शस्त्रक्रियेची सुश्रूत संहिता, चरक संहिता, पाणिनीचें व्याकरण, आर्यभट्ट, ब्रह्मगुप्त हांचें संशोधन, शास्त्रीय संगीत, नाच, वादन, चित्रकला, मुस्तायकी, जात्रा, परंपरा, पुजा, संस्कृत साहित्य, खाद्यसंस्कृताय, बौद्ध, जैन साहित्य, मुघल कला. कितलेशेंच दायज फुडल्या पिळग्यां मेरेन पावोवपाची गरज आसा.
आयच्या काळांतले संदर्भ बदल्ल्यात. पोरण्यां भारतांतलें जें कितें तिगून उरलां, तें सांबाळुयाच, पूण सध्या सरभोंवतणी आसा तातूंतलें बरें -बरें तें घेवया. नागरिकांचे हक्क, कर्तव्यां आसात, तीं दरेकल्यान पाळपाक जाय. ‘छोडो कल की बातें, कल की बात पुरानी, नये दौर में लिखेंगे, मिलकर नई कहानी’ सगल्यांनी एकठांय येवन आपले दुर्गूण पयस मोखून जिद्दीन यत्न केल्यार भारत पयल्या क्रमांकाचेर सहज पावतलो, हो आत्मविस्वास नवे पिळगेक दिवंक जाय. सगले धर्म, रिती, परंपरा, जाती हांगा एकवटान नंदतात, हें पसून आमचें दायजूच. तें तिगोवया, फुडले पिळगेकूय हो वसो दिवया.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
