भांगरभूंय | प्रतिनिधी
घरांत इतले वेळान कित्याक येता? दार कोण काडटलो तुजो आजो?
“आज चावी व्हरपाक विसरलों म्हूण.”
“कसलीं कामां करता इतले रातीचीं?”
“तुज्या माथ्यार कोणें घालां?”
“आरे, रातीचीय तुमची बाचाबाची चालुच?”
“कितें जालां रे बाबानो. देवा खातीर हें झगडप बंद करात.” बापायलो घेंगसो पडलो आनी दोगूय पूत चुप न्हिदपाक गेले. घरांतूय तेंच. भायर वातावरणाक कोणुय उजो लांव. घरांत ह्या भुरग्यांनी “भाव भाव” म्हणटा तें विसरूंक फावना.” मंगेशान आपल्या घराब्यांत शांती आसची म्हूण जायते यत्न केले. पूण समाजकरण, राजकारण, पयसो…. फास्ट मनीचे भकीक पडिल्ले कांय जाण…. लोकांचीं नांवां नाकात. म्हजे पूत म्हाका आयकनात.”
“तुजीं तीं उतरां आज कांय उपेगाची न्हय.”
“पयशे ना ताका सुणों लेगीत हुंगना.”
“आरे पापयानो तशें दिसता तुमकां. तुमचे परस जायते चड पावसाळे पळयल्यात आमी.”
मंगेश पिकसावान उठून च्या पिवन भायर सरलो. वाटेर सदा मेळ्ळो. सदाय तेंच गाराणें घेवन आयिल्लो. एकटो एकसुरो पूत. तवनासपणां करता. सदाचें म्हणणे आपलो पूत बरो, पूण इश्टागत बऱ्या तरणाट्यां बरोबर ना. बरोबरचे सवंगडी वाड्या वेले न्हय. तो गोंया भायर शिकप घेतालो तें कॉलेज हॉस्टेल… काय… ग्रुपावेले… कोणाक खबर.
कितें… आनी काय. फकत हो ग्रुपा, तो ग्रुप. सगळे मळांनी ‘ग्रुपिझम’. फकत एका मेकाकं उदकांत पळयतात.
“कितें जातलें हांचें… फुडें अशेंच जाल्यार?”
“हय, हांवय तेंच म्हणटा!”
शुल्लक कारणा वेल्यान झगडीं रे ! एकामेका कडेन आपलो मुखेली आनी ताच्या वर्चस्वा खातीर वाद करप. संवाद न्हय. सदा आनी मंगेशच न्हय अशे कांय जाणांक गोंदळ निर्माण जाल्लो. आनी यर्थाथांत तें खरें आशिल्लें.
“कसलें कारण खबर ना. पूण चिथावन घालतात. चुप रावन कांय मजा पळयतात.”
“हय बरोबर तुमचें. देखून शांत चित्तान फुडें पावली मारप गरजेचें.”
“खरेंच जाण्टे जावं नेण्टे सवस्तकायेन एकामेकां कडेन बरी अर्थपूर्ण भासाभास करपाची गरज आसा.”
“तुमी जाणांत एकदीस म्हज्या चल्याक मारूय पडलो.”
“सादे… उलयतां उलयतां… कांय फावट तुटून पडटात….”
“खरेंच संयम कमी दिसता.”
“जाणटे तर कांय… बेठेच तापतात.”
“कोणाक समजावचें कांयच कळना.”
“पूण एक आसा आमच्या तरणे पिळगेची… नवयुवकाची बुद्धिमत्ता पळयतना अभिमान दिसता.”
“हय, हें मात खरें म्हणून तुकाय सांगता तूं चिंता करपाचें सोड. “ते खरें फट” हाचे मदलो फरकुय बेस बरो वळखतात.”
“वाळेसपणां म्हणूक फावना तांची. तातूंतल्यानूच तें शिकतात.”
“म्हाका दिसता तांकां जिनीयस म्हणपाचें. कांय वर्सांनी हांच्याच हातांत देश… सवंसार सुरक्षीत उरतलो.”
“आज हें तरणाटे जावं तरणाट्यो चलयो आपल्या कामांतूय तत्पर आसात.”
“सदाबाब तुमी चड चिंता करूं नाकात. आमच्या भुरग्यांक दुस्वास भावना ना. सगल्यांक एक मनतात.”
“पूण जाणात तुमी? द्वेश कोण करता हेंय तांकां बरेंच समजता.”
“आमच्याकुय ते चड हुशार जातले. तरणे पिरायेर ते सवंसारभर भोंवतात. तांकां खूब बरी चवकस बुद्द आसा.”
मंगेशाक आपल्या इश्टाचें म्हणणें पटलें. आज पक्ष, ग्रुप, राज्यां, गिरेस्त, दुर्बळ, जात, कात, धर्म, दादलो, बायल तातूंत समाज वेवस्ता राजकारण कशें आनी कितेंय आसुं योग्य तो निर्णय घेवपाक कोण चुकना.
“आप आपल्या मळार चोख वेवस्ता धरूंन फावो तो निर्णय, एखादो फुडारी कसो आसा हांची तांकां जाण आसता.”
“कोणाक वेंचून दिवया आनी कोणाक आपटुवया हाचो निर्णय ते अचूक घेतात.”
मंगेशाक सदाच्या उतरांनी बरोच दिलासो मेळ्ळो. जाण्टेपणान बेठीच ह्या तरणाट्याचेर तापय काडुन आमी आमचेंच हांशे करूंन घेनात मूं ? अशें तांकां दिसले. जें काम बरें शांततायेन जाता ताका बेठेच उज्यांत पॅत्राॅल ओतुन जावचें ना. घरां येतकच शांतपणान तांणे आपले बायले कडेन उलोवपाचें थारायलें. आपल्या चल्या विशीं गैरसमज करूंन घेवचे बदला तांणी चल्यां कडेन संवाद सादपाचें येवजिलें.
काळ बदलता तशें काळा प्रमाण निर्णय बदलून, योग्य पांवडो गांठपाक गिन्यानाची जोड आपल्या शिक्षणांतल्यान घेत तरणाटे फुडें वतात. लाचार जीण तांकां जियेवपाची ना. मंगेश आनी ताचे बायलेन दोगुय चल्यांक मार्ग फकत मार्गदर्शन तेंय बी मोजक्या उतरांत करपाचें थारायलें.
घरची मनशानी नाडी सारकी सांबाळपा गरज. एक घर स्वस्थ तर शेजारी पाजारी स्वस्थ. दर घराबो सवस्तकायेन जगपाक आपल्याच वांगडच्याची नाडी आदीं सांबाळ्यार वायट घडणुको टाळुं येतात.
“आमी जाण्टी आमी आमची पल्स तपासुन घेवया.” सदा, बायल मजेन उलयली.
हय, आज भायर कितंय घडटा ताजी झळ आपल्या मनशांक लागुंक दिवंक फावना.
“चडशें उतरांतल्यान घडटा. वाणी निवळ, शुद्ध दवरया”
“घरान घर हुस्क्या मेकळें उरपाक एकामेकांचेर आरोप करप कमी करूंया. काडली जीब लायली ताळ्या, अशें आमी तरी करूं नये.” सदा, मंगेश शेजारचे आपल्या भावा कडेन तेंच उलयतालें. घरां घरांत मातयेच्योच रान्नी म्हणटात तेंच खरें.
आमी शांत रावन नवे तरणे पिळगेक वेगळेंपण दाखोवन दिवया. जाण्टे म्हणल्यार कांय बेकार थवय अशेंय कांय जाणांक जर दिसता आसत तर सुदारचें. वैयक्तीक कसलीस बाब दवरीनासतना आज जनहिताय म्हणत समाजा खातीर वावुरल्यार प्रस्न आपसूक सुटावे जावं येता.
आपल्या मनशांक समजावन शांतताय उरची अशें भावनेन, संकल्पान वचुंया.
लेक्चर बाजी सोडून आज खऱ्या अर्थान समजिकायेन एकामेकांची मनां सांबाळुया. अशें करतां करतां ‘नाडी’ सांबाळ्या. हाताची नाडी (पल्स) घडयाळी परसुय म्हत्वाची!!
विजया शेळडेकार
9146791523
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
