तूंच तुज्या कुटुंबाचो आदार

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

ही तकली म्हळ्यारच आमचें सगळें. देखून ती भोव म्हत्वाची आनी मोलाची. ती राखप गरजेंचें. बेशीस्त आपणावन मर्यादे भायर वचून मार्गा वयल्या अपघातांत ती फोडून घेवप समा न्हय.

मनशाच्या जिवितांतलीं साबार संकश्टा दिसान दीस वाडत आसात. सरभोवतणचें वातावरणूय परिस्थितीक चपक्यांत धरता.
ही परिस्थिती मनशाची वागणूक, चलणूक बदलता. देखून मनीस जिवितांच्या आड मार्गार पावता. अयोग्य मार्गदर्शनान ताच्या जिवितांत मायामोग, शिस्तीच्या उणावाक लागून तो परिस्थितीचे भकीक पडून तिचो बंदो जाता.
मुळावणकच जर मनशाचे जिवितांत बरे संस्कार, शिस्त, लागत जाल्यार तो सहजतायेन परिस्थितीचेर मात करुंक शकता. साबार पेंच, अरिश्टां ताच्या वांटपाक येना अशें ना, पुणून उणे प्रमाणांत ताका फुडो करचो लागता. हे वर्गवाटींतलो मनीस कुटुंब, इश्ट- इश्टिणी वांगडा बरे दीस घालोवंक पावता. चड काळ जिवितातलो ‘आनंद’ भोगूंक पावता, हेरांक ‘आनंद’ दिवन आपूणय आनंदित रावंक पावता…
संवसार सदांच एकसारको उरना. काळाचो दरेक खीण जरी उश्टावल्लो आसता तरी तो मनशाच्या वांट्याक येतना नवो ताल्ल जावन येता आनी मनशाक घुस्पागोंदळांत उडयता. तो मनशाचे मतीचेर शेक गाजोवंक लागता. मतीक थोंटी करून उडयता. अहंकाराच्या राकेसाक कुडींत रिगयता आनी मनशांचो अंत लागीं हाडटा.
आपलो प्रपंच चलयतना, सकाळीं उठून घरांतल्यान भायर सरपी मनीस सांजवेळा परतून घरा बरो पावतलो हाचो आयज भरवंसो ना. कारण मुखार आयज कसलीं- कसलीं पानां वाडून दवरल्यांत हाची ताका सुलुस आसना. मात, घरांतल्यान भायर सरतना योग्य संस्कारांची जाण दवरून, आपली लागणूक काळजांन तिगयत आपूण संबंधित कुटुंबाच्या आदाराचो एक घटक आसा, समाज, देशाप्रती आपली लागणूक हाचें भान दवरून ताणें शितिदान पावल घालें जाल्यार नक्कीच ताच्या वांट्याक उणी संकश्टां येयत… देखून मनशाचे जिवितांत संस्कार, शिस्त हीं भोव मोलाची आनी म्हत्वाची. चडशी सुखां, धादोसकाय ही शिस्त, संस्कारा वरवींच मेळटात हातूंत इल्लोय दुबान ना.
आतां पळयात, मनशाच्या उपेगा खातीर केल्ली साधनां, वाहनां, रस्ते, मार्ग हांचो वापर मर्यादेन केलो जाल्यार ती तांचो उत्कर्ष साधता अशें म्हणल्यार अतिताय जावची ना. ना तर तीं जिविताक घातक आसा हें शेंत पुरशेंत खरें.
सकाळीं खबरापत्र वाचूंक हातांत घेयन जाल्यार एकतरी अपघाताची खबर वाचूंक मेळटाच. पांच मिण्टा पयलीं जाल्लो अपघात मोबायलांतल्यान तुज्या म्हऱ्यांत पावता. मनशाच्या जिवाक धोको उप्रासूंक जायना म्हूण सरकारान साबार येवजण्यो आंखल्यात, उपाय येवजिल्यात, नेमांची वंय घाल्या… तरीय मार्गांचेर अपघाताच्यो घडणुको घडटात. तें पळोवन मनांत प्रस्न पडटा. ताची जापूय मनूच दिता आनी ती म्हळ्यार…. आमच्या कुडींत बळावल्ली मस्ती आनी बेशिस्त. वाहनां चलयतना मार्गांचेर आमचे कडल्यान जाता ती मस्ती. तिच आमच्यातले शिस्तीचो उणाव दाखयता आनी अपघात घडयता. ह्यो घडणुको हेरांचे दोळे उक्ते करपाचो यत्न करतात.
मार्गांचेर वाहन बरे तरेन चलोवंक मेळचे म्हण सरकार मार्गांचेर मर्यादेच्यो रेगो पितारता, गती आळाबंदा हाडपाक पट्टे मारता, कुशीक फलक लावन मदेकाक उंचवटे घालता, गाडये वेल्यान खाला पडून तकलेक मार लागचो न्हय म्हूण ‘हेल्मेटां’ वापरपाक सांगता, कांय वाहनांक तर स्पीड गवर्नर बसोवन गतीचेर मर्यादा घालता. वाहनां वयलें नियंत्रण वचून जिवाचो घात जावचो न्हय म्हण सोरो पिवन गाडी चलोवप बेकायदेशीर थारायता, गाडयेचेर भार पडून अपघात जावचो न्हय म्हूण प्रवाशांच्या आंकड्याचेर मर्यादा घालता… मोडणांची जाण जावची म्हूण फलक उबारता…. आनीक कितें करचें सरकारान अशी वाहन चलोवपी अपेसा बाळगिता….??? खबर ना. पुणून अपघात घडटाच… कोणाचे तरी चुकीन, मस्तेंन मर्यादेची शीम हुपिल्ल्यान, शिस्त पाळूंक नाशिल्ल्यान, निरपराध घराबे निराधार जाता…
तरणाटेपणांत कुडींत रगत सळसळटें आसता. ताच्या नेटार आमकां वेगळो नेट येता. ह्या नेटाक घडये ‘मद’ बी म्हण्टात जांवये वा ताचो तो सांगात धरुये. वाहनांच्या अपघातांत चडशे तरणाटेच वता हें फाटल्या सप्तकांत सातत्यान घडिल्ल्या अपघाताच्या घडणुकां वरवीं आमी पळयलां. हांव तरणाट्यांक दोशी थारायना, पुणून हालींसराक तांच्या आंगातलो हो ‘मद’, ‘बेपर्वाय’ उसळूंक लागल्या. देखूनच,….
तरणाटे तशेंच तरणाट्यो चलयो लेगीत येरादारी खातीरचो रस्तो वा मार्ग आपणालोच, ताचेर हेर कोण ना हेच भावनेन वाहन चलयतात, दुसऱ्या वांगडा ‘रेस’ लायतात, हेरां परस आपणालें वाहनाचेर कितलें नियंत्रण आसा, आपूण वाहन चलोवपाक कितलो ‘एक्स्पर्ट’ आसा, आपणा कडेन कितली कुशळटाय आसा हें दाखोवपाचें यत्न करता, तेन्ना हातांतलें वाहनूच ‘हें बरें न्हय’ अशें सुचयतना ताका सासणाचो धडो दिता. केन्ना केन्ना ‘तुजी मस्ती ह्या संवसारांत उपकारना’ अशें सांगत ताका संवसारातल्यानूच उखलता…
आयज ‘मोबायल’ गरजेची वस्त जाल्या. ताचो वापर शिस्तीन जालो ना, ताच्या वापरांत मर्यादा पाळ्ळी ना जाल्यार तो मोबायल आपूण स्वता सोंपताच तशेंच गाडी चलयतना आपलो वापर करप समा न्हय हें तो ताका परिणामा सयत दाखोवन दिता. निर्जीव वस्तू त्यो. पुणून तांतूतल्यान आमी केन्ना ‘बोध’ घेतले व्हय? मार्गावयली जीण सुरक्षीत दवरपाक सरकारान कायद्यांची फास्की केल्या. तिका जिणेंत, वागणुकेंत, चलणुकेंत आस्पावन घेयात. नेमांक पाळो दियत जाल्यार…. जिवित कितले ‘सोबीत’आसा हें दिसून येतलें.
कोणे तरी विनोदान एके जायरातींत म्हणिल्लें, तकली आसल्यार हेल्मेट वापरतात. खऱ्यानीच, आमकां आमची तकली उजार करपाची आसा? हे तकले वरवीं आमच्या सपनांची मठी उबारपाची आसा. तांतूतल्या सुखा वरवीं सोबीत जिवित भोगपाचें आसा. ही तकली म्हळ्यारच आमचें सगळें. देखून ती भोव म्हत्वाची आनी मोलाची. ती राखप गरजेंचें. बेशीस्त आपणावन मर्यादे भायर वचून मार्गा वयल्या अपघातांत ती फोडून घेवप समा न्हय. त्रास जरी जायत आसले तरी ‘हेल्मेट’ वापरपाची शिस्त आमी लावन घेवंकच जाय. वाहनां चलयतना हेल्मेट घालप म्हळ्यार आख्ख्या कुटुंबाची सुरक्षितताय…
सकाळीं कामा निमतान गाडी घेवन भायर सरता तांणे गाडयेंत घाल्ल्या इंधनाच्या दरेक थेंब्या फाटल्यान मतींत दवरचें कीं, ‘म्हाका परतून सुरक्षित घरा पावपाक जाय. म्हज्या मायेस्त घरच्यां वांगडा, सुख- समादानान, धादोसकायेन रावपाचें आसा… म्हज्या कुटुंबाचो हांव आदार. म्हज्या कुटुंबाक हांव उबंत
उडोवचो ना…’
दवरत कांय, आयचे तरणाटे ही लागणूक तिगोवन????

उल्हास यशवंत नायक
8010061867