तलवारबाज आनी हुंदीर

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

जपान देशांत एक फिशाल झुजारी तलवारबाज आशिल्लो. ताचे वांगडा तलवारींनी झुझपाक हेर तलवारबाज भिताले. तागेल्या तलवारीचे कळाशी मुखार कोणूच तग धरूंक शकनाशिल्लो. देखून ताका ’अजेय तलवार बाज’ हो किताब फावो जाल्लो. तर एक दीस तो झुजा मळा सावन घरा आयिल्लो आसतना ताका खाटीचेर एक हुंदीर बिनधास्त बसून उलट तांबड्या दोळ्यांनी उर्मट नदरेन पळयता तो दिसतलो. तो सामो तिडकलो. “म्हजे सावळेक लेगीत उबे रावपाक व्हड धाडसी झुजारी भियेतात. तूं एक इल्लोसॊ जीव, धांवपाचें सोडून वयल्यान म्हाकाच चाळयता?”अशें रागान उलयत ताणें सटायच करून तलवार भायर काडून हुंदराल्या दोळ्यां पातयेची उगडझाप जावचें पयलीं वार करपाक उखल्ली. पूण सादूर, चपळ, हुंदरान एके झटकेंत टुणूक करून दुसऱ्या जाग्यार उडी मारली.
पूण तलवारीच्या वारान खाटीचे मात दोन कुडके जाले. ताका लागून तलवार बाज आनीकय तिडकलो. जंय जंय हुंदरि दिसतालो थंय तलवारीन वार करपाक लागलो. हुंदीर हे वटेन -ते वटेन उडक्यो मारत सुसेगाद जीव वाटायत रावलो. योद्ध्याच्या घरांत एकूय धड वस्त शाबूत उरली ना. घरांत तलवारीच्या वारान मोडिल्ल्यो विंगड विंगड वस्तू अस्ताव्यस्त पडिल्ल्यो. हुंदारा फाटल्यान लागून तलवारबाज सामको घामाघूम जाल्लो. पूण हुंदीर मात शांत एका मोडक्या मेजार बसून ताचे कडेन तांबड्या दोळ्यांनी पळयतालो.आतां तलवार बाज मात्सो शितिदांत आयलो. हुंदराक तलवारीन मारपाचो मार्ग न्हय हें ताका कळ्ळें. तो दुख्खी मनान एका इश्टा कडेन गेलो घडिल्लें सांगलें. इश्टान म्हणलें, “आरे, हुंदीर मारपाचो हो उपाय? हुंराचेर फकत एक उपाय तें म्हणल्यार माजर. (त्या काळांत माजरां हुंदराक मारतालीं आनी खातालीं).
‘‘माजर घे आनी घरांत सोड. तें हुंदराक एकूच दावकूलान जिवें मारतलें”. झुजारी, इश्टाक घेवन माजर सोदपाक भायर सरलो. पूण हांगां आतां एक गडबड जाल्ली. इतलो व्हडलो तलवारबाज झुजाऱ्याक एका इल्ल्याशा हुंदरान हारयल्लो ही खबर माजर समाजांतय पातळ्ळी.
हो पराक्रमी मनीस मारूंक शकना असो हुंदीर कितलो बळिश्ट आसूयें कल्पना करून माजरां भियेल्लीं. पूण जेन्ना झुजारी आनी ताचो इश्ट दरेकी एक माजर जबरदस्तीन झुजाऱ्याच्या घरा घेवन येताले तेन्ना माजरां दारांत पावतकच पळून वतालीं. कांय भितर सरतालीं, मात हुंदराक पळोवन पळून वतालीं. एक दोन धाडसी माजरांनी हुंदराचेर हल्लो करपाचो यत्न केलो. पूण उलट हुंदीर तांच्या आंगार धांवतालो, तेन्ना तींय पळून वतालीं. आतां माजरां मुखार वेगळेंच संकश्ट आयिल्लें. ते तेंपार माजरांक लोक खाटीर लोळपाक , खाक्यात घेवन न्हीदोवपाक वा मांडयेर, तकलेर बसोवपाक सॊबा म्हूण पोसनाशिल्ले. तांकां पोसपा फाटलो शूद्ध हेत हुंदरांक मारपा खातीर आसतालो. माजराक तेंच काम करपाक कळना म्हणटकूच लोकांनी असल्या माजरांक पोसून उपेग कसलो अशें चिंतून लोकांनी माजरांक घरांतल्यान भायर काडपाक सुरवात केली.
निमाणें सगळ्या माजरांनी बसका घेतली आनी राजवाड्यांत राजाच्या कुशीक लोळपी मार्जार राणये कडेन उलोवपाचें थारायलें. मार्जार राणीन माजरांचें म्हणणें आयकून घेतलें, आनी म्हणलें “हात्तेचे,!! फकत हीच गजाल सांगपाक तुमी सगलीं राजवाड्यांत आयल्यांत? चला म्हाका त्या झुजाऱ्याचें घर दाखयात “. मार्जार राणी शांतपणान घरांत भितर सरली , एक मिनटा उपरांत तोंणातर् हुनिर घेवन भायर सरली एका घासांत हुंदराक गिळून मार्जार राणीन धेंकेर काडलो आनी खोशयेन हांसली. तेन्ना माजरांनी हो चमत्कार कसो जावपाचें विचारलें.
राणेंन म्हणलें, “हातूंत चमत्कार कसलोच ना.,हांव एक माजर हुंदरांनी म्हाका भियेवपाकूच जाय. ती म्हजी सैमीक शिकार हो सैमिक नेम तातूंत चमत्कार ना आनी व्हडलो पराक्रमूय.
हुंदीर मारप हें झुजाऱ्यांचें काम न्हय आनी तलवार हें उंदीर मारपाचें शस्त्र न्हय हें तो विसरलो. हुंदरांनी तुमकां भियेवपाक जाय हें तुमी विसरल्यात. आदींच तुमी भियेवन हुंदीर जालीं म्हूण हुंदीर माजर जाल्लो”. हें आयकून राणी मार्जाराचो माजरानी जयजयकार केलो आनी तलवारबाज झुजाऱ्याक लेगीत कळ्ळें की सगळे कडेन तलवार वापरून जिणेंतल्या हुंदरांक बळगें दिवप योग्य न्हय.

सुदिन वि. कुर्डीकार