जीण: एक कविता

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

लीलेश कुडाळकार हाची वळख ‘भांगरभुंयें’त जाल्ली. एक संवेदनशील मनीस. मात्शें कितेंय मना विरुद्ध घडलें तर तें घेवन बसपी आनी पुराय दीस पिड्ड्यार करून घेवपी. सपनांनी जगपी मनीस. पूण ह्या सपनांक लागून आपणां कडसून चुकी घडटात हाचें भान नाशिल्लो. चुकी घडटात आनी त्यो सुदारूंक जाय हें मानून घेवपी, पूण त्यो कश्यो सुदारप हें खबर नाशिल्लो. हाचें एक बरें म्हणल्यार नितळ मन. मनांत कांयच दवरप ना. जें कितें आसा तें सगळें भायर वोतपी. खूब कश्ट आनी संघर्शांतल्यान वयर सरिल्लो हो भुरगो. कांय तेंपान आमी वेगळे दिकेन पावले आनी मेळप जायना जालें. लीलेश केन्नाय फोन करून खबर घेतालो. पूण मुद्दम जावन कोणाकूय फोन करपाची म्हाका संवय नाशिल्ल्यान हांव ताची खबर घेवंक पाव नाशिल्लों.
खूब दिसांनी ताचो फोन आयलो. आपलो कविता संग्रह येता. संग्रह आयलो, ताची प्रतूय मेळ्ळी. ‘जीण: एक कविता.’ नांवांवेल्यानूच हातूंत कवीची जीण आसतली म्हणपाचें लक्षांत येता. कृष्ण राधेच्या मुखचित्रान नटिल्ल्या ह्या संग्रहांत त्र्यात्तर कवितांचो आस्पाव जाला. गोवा कोंकणी अकादेमीच्या पयलो चंवर अर्थीक पालव येवजणे खाला हो संग्रह छापला. मुखचित्रा वेल्यान ह्या संग्रहांत कसल्यो कविता आसूं येता हाचो अदमास येता.
सुरवातीक वाचूंक मेळटा कवीचें मनोगत ‘म्हजें मन’. सामकें मनासावन उगतें केल्लें मन. कांयच दाखय लिपय नासतना बरयल्लें मनोगत. उपरांत ‘थोडें मनांतलें – थोडें प्रेमांतलें’ ही डॉ. भूषण भावेची सुंदर तरेन बरयल्ली प्रस्तावना जातूंत कवीक तोखेलाय आनी इल्लो उपदेशूय दिला. एक वय आसता जेन्ना कोणाकूय मोगाच्यो कविता सुचतात. कवीचें वय तेंच, मोगाच्यो कविता करपाचें म्हणटकूच संग्रहांत प्रेम कविता येतल्योच. मागीर तातूंत विरह, ताटातूट, तृप्ती सगळें कितें येतलेंच. कवीन बरे तरेन आनी सुटसुटीत उतरांनी हे अणभव रेखाटल्यात. राधा आनी कृष्ण म्हणजेच मोग आनी वांगडाच विरह. संग्रहांतल्यो कविता वाचतना मुखचित्र कितलें योग्य तें कळटा. आतां मुखामळ हे कवितेक घेवया,
‘चंद्राभशेन दिसपी तूं
चान्न्याची खोस दिता
उमाशेचे रातीकय तूं
पुनवेचो उगडास करता.’
हेच कवितेंत कवी मुखार म्हणटा,
‘नखेत्रांक जसो चंद्राचो
सांगात सोडून वच्चें पडटा
म्हाका लेगीत तांचे भशेन
विरह तुजो सोंसचो पडटा.’
दुसरी एक कविता ‘मुरलीच्या मधूर सुरान’ च्यो कांय ओळी पळेयात-
‘गोकुळांतल्या दरेक घरांत
कृष्ण नांवांचो चल्ला जप
गोपिकांच्या मनांत फकत
किशन कन्हैय्याचें रूप’
हेच कवितेंत कवी मुखार म्हणटा,
‘राधेक सोडून कृष्ण गेलो
रुक्मिणीचो जावंक सांगाती
हेच खातीर आयज लेगीत
मोगाक अग्नीपरिक्षा गरजेची.’
दर एके कवितेंत सुरवेक खोशी दिसता जाल्यार रोखडोच विरह नदरेक येता. संग्रहांत आवयभाशे वयलोय मोग दिसून येता. जात- पात, धर्म हांतले भेदभाव कवीक दुखयतात. कवीन ताचेरूय कविता रचल्यात. ‘हात अर्दो वयर करून’ ही अशीच एक कविता. भुरगेपणांत घरच्या जाणटेल्यांनी सांगिल्लें आसता. देवळांतलो देव अर्दो हात वयर करून आमकां आशिर्वाद दिता. भुरगो व्हड जाता आनी देवळांतली विशमता ताच्या लक्षांत येता. मागीर ताका प्रस्न पडटा, हो अर्दो हात आमकां आशिर्वाद दिता काय पयस रावात म्हणून सांगता? देवळांत गर्भकुडींत प्रवेश ना म्हणपाची पाटी तेच खातीर काय?
‘दोळ्यांत तुज्या दुकां कित्याक’, ‘एक कॉल करचो तुवें’, ‘साता दिकांतल्यान भायर सरून’ सारक्यो वाचपा सारक्यो कविता ह्या संग्रहांत आसात. हांतल्यो कविता वाचतना एक गजाल जाणवता ती म्हणल्यार कवी कडेन बरे विशय आसात पूण साधना उणी पडल्या. कवीन भरपूर वाच्चें आनी साधना करची, अजून बर्‍यो कविता घडटल्यो हातूंत दुबाव ना. लीलेशाली कवितेची जीण समृद्ध जावची आनी हाच्याकूय बर्‍यो कविता आमकां वाचूंक मेळच्यो हेंच त्या अर्दो हात वयर काडून बशिल्ल्या कडेन मागणें.

अभयकुमार वेलींगकार
9423884687