भांगरभूंय | प्रतिनिधी
यथार्थ जाणून घेवन आज मार्ग काडपाची गरज, समजिकाय आसा तर अजुनूय “पावर क्रेझ” कित्याक दिश्टी पडटा? सुखान स्वता जगपाचे आनी दुसऱ्यांकुय सुखान दवरपाचो मंत्र आपणावपाचोच आसा.
वळेसर
त्या दिसा रान माडिड्त तीं भोंवली. सगळ्यांचो एकवट. एकमेकांक मातूय पातेनाशिल्ली. तातूंत कुकुली तांकां तर दोळ्यांत तेल घालून सांबाळटाली.
इतल्यान पयसुल्ल्यान शिवाची गर्जना कानार पडली. हतयान कानाचीं सुपां फडफडायली.
“हो आनी कित्याक भिश्टायता म्हज्या कुकुल्यांक?” इतल्यान जाण्टेलीं दोगां खरशेत तांच्या म्हऱ्यांत पावलीं. “कुकुल्यांक सोंडीत पोशेली. भियेव नाका आमी आसात.” अशें म्हणत आवयकूय दिलासो दिलो. “म्हणटा म्हणटा सगळो झुंडच एकठांवलो.”
“तुमी भियेवपाची मातुय गरज ना.” हे पळोवन दर हत्तीणीचे कुकुलें आवयच्या पोटा कडेन घट रिगलें. हत्तीण आपल्या चारुय पांयां मदीं सांबाळत ताकां मुखार वचपाक शिकोवंक लागली.
तळ्या कडेन उदक पियेवप म्हणल्यार व्हडलो आकांत येतालो. कुशीची माती उदकांत केन्नाय फुसफुशीत जाल्ली व्हांवन वताली. तातूंत कुकुलें…!?
“म्हजे कुकुलें उदकांत तवकना मुं? हाची जतनाय घेत हत्तीण आवय, आजी, आजो जाण्टेले तांच्या फुडल्यान फांटल्यान राखणदार जावन रावताले.
एकेक फावट बेगीबेगीन कुकुल्यांक सोंडीन उबारत देगेर हाडटाली. इतलें आसुनय जाणटेली हत्तीण आपलें कर्तव्यच तें म्हणटा, अशें दिसतालीं. दोळ्यांत कृतज्ञतेची भावना एकमेकांत पसवल्ली सरळ नदरेंत भरतालीं.
इतलें पयस साकून येवपी तो ‘शिंव’ एकल्याक तरी खातलोच अशें हेतूनच धांवत पावतलो. “सांबाळून… सगळीं…” हत्तीणीन इशारो केलो आनी आकांत करचे आदिच मळबांतली वीज धर्तरेर पडची इतले गतीन हतयाच्या हिंडान शिंवाकच रेवाडो घालो.
“आमी कितें चणे खायत बसतलीं?”
“तूं आमच्या भांगरांक कोल्या बुद्दीन फारायतलो?”
“हती, हत्तीण, जुवान चले, चलयो आपल्या जाणट्याच्या उल्याक उबे रावले.”
“फकत तुमी इशारो करात. त्या शिंवाक आमी बचकावन रक्तबंबाळ करतलीं.”
आपले इतले आज्ञाधारक कुटुंबातल्याक एकवटान पळोवन हतयांचो हींड खोशयेन छाती फुलोवन रावलो.
शिवान मात शेंपडी भितर घाली. क्षमा मागून “चुकलो हांव” म्हणपाचे तयारेंत आसतना हतयाचो मुखेली उलयलो.
“चल चल माफ केलो तुका हे फावट. परत दोळे वयर करून आमच्या पिलांक पळोवशी तर मात सांबाळ. तुजो पिठो करतलीं.”
“जंगलाचो राजा हांव खंयची मस्ती मारली म्हाका? आयचो दीसच वाट लावन गेलो पळय.”
शिंवाक पयस पावतकच मातसो सुसेग जालो.
“बरो सुटलों हांच्या तोंडातल्यान, नशीबानच.”
मोटारींत सफारी करपी तीग चोग जाण हें दृश्य पळोवन मान सकयल घालची दिसली. ही जनावरां… रानवटी जनावरां आपल्या रगताच्या एका पिला खातीर कशीं एकठांवतात व्वा! शाब्बास! सैमातलीच जीण वाड, अक्कल आनी आमी मनीस जात. सामाजीक प्राणी… बागेत खेळटल्या भुरग्यांक चोरतात!? सुवार्था खातीर, पयशां खातीर, पोळी भाजपा खातीर…
“जाणां ट्रेनीक चलयेचेर बलात्कार… सामुहीक बलात्कार?!” आपलीच घरचीं मनशां तरणे पिरायेर चलयेची वाट लायतात.
हांव व्हड जातकच आजो, आजी, भांवडाक सांबाळटलें. खूब शिकतलें “हे बायेचे सपन पूर्ण जावंक जायत्यो आडखळीं. हतयांचो हींड वागता तसो मनशांक जमत तर?!”
शिंवाक आतां हत्याच्या हिंडाचेर दोळे दवरपाक भंय दिसता.
“नाका रे सायबा. एक फावट तांणे कानांक पीळ घाला.”
सफारी करुंक येतल्यांनी घडिल्ली हतयाच्या एकवटाची खबर घरच्यांक सांगली.
“अशें करप कशें शक्य जाता तांकां. आमी मनीस … शिकप आसा, बुदवंत म्हणटात. आमची बुद्द हांगाच लजेक घालता न्हय?”
“संवसारभर इतली झुजां आंतराष्ट्रीय मळावेले पेंच… श्रेष्ठतायेची कास “वर्ल्ड पावर” हातूंत आमच्यो तिस्त्यो करतात.”
“आमचे परसुय ते हतीच खरे “बुदवंत” म्हणपाचे.”
तीग चौगूय जाणांच्या घराब्यांनी खूब भासाभास जाली. संवसारांतल्या बुदवंत व्यक्तिमत्वाची नांवांय ओठांर आयली.
“पूण फकत डायरींत, ग्रंथानी नोंद आसली म्हूण प्रस्न सुटावें जातात न्हय?”
“आचरणांत हाडपाची गरज. संवसारांतली झुजां, वाट कोण काडटलें? मनीसपण, शाणेपण, बुदवंतकाय? शांतताय व्हडली उतरां खंयच्या शब्दकोशांत धूल खांयत पडल्यात?”
“फकत भारत देशाची, आमचीच समस्या न्हय हीं.”
ह्या एका उद्देशा खातीर सगळ्या देशांनी हतयांच्या हिंडाची देख घेतल्यार कशीं?”
सफारींत जनावरां पळयतना, तिगुय इश्टांच्या आपले पृथ्वीमायेच्या हिताची ‘कीट’ पेटोवन गेल्ली. हे आमचे ध्येय सगळ्या मेरेन घरान घर पावोवया.”
“शुल्लक कारणा वयल्यान केन्ना धर्म, जात, कात, वर्ण, तर उंच नीच दाखोवपाचे यत्नान खरें आनी बरें तेंच फाटीं पडलां.”
“आपसांत खूब उलोवप केलें.”
“हतयाच्या हिंडाची वळख आज खूब कितें सांगून गेल्ली. दोन पावलां मुखार मारपाक सगळ्यांकडेन बरेपण मखावेली वाट सहज सोपी करून वता.”
“जनावरां म्हणलें तरी आतां तीच योग्य करतात. आमचें चुकत आसा. चुकत वतात आमी. ब्रिटीशांचो काळ गेलो… गुलामी तशींच आसा काय?.”
“आमचो देश आमी चलयतात तरी एकमेकांक उणांक लेखतात.”
“आपसांत गैरसमज निर्माण करप चालूच आसा. तोरो दाखोवन दुसऱ्याक शेणार काडप आमी आजूनय मजेन करतात.”
इश्टाचे हे उलोवप मनांक खंती करतालें. पूण यथार्थ जाणून घेवन आज मार्ग काडपाची गरज, समजिकाय आसा तर अजुनूय “पावर क्रेझ” कित्याक दिश्टी पडटा? सुखान स्वता जगपाचे आनी दुसऱ्यांकुय सुखान दवरपाचो मंत्र आपणावपाचोच आसा. एकवटानच जगचें आसा.”
– विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
