आयज गोंयबाब आशिल्ले जाल्यार…?

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आमी दरेकल्यान शणै गोंयबाबाचे गूण हाताळ्ळे आनी एकवटान वावर केलो, जाल्यार आमच्या सगळ्यां मदल्यान एक शणै रूप घेवंक शकता. आमचें काम, आमचो हुस्को आनी आमचें सपन हें कोंकणी जावप गरजेचें आसा.

संवसारांत कितलेशेच व्यक्ती आपली छाप सोडून वतात. पूण ते वचनात, जाल्यार ते हेरांक मार्ग दाखोवन मुखावेल्या वाटचालीची जापसालदारकी तांचेर सोंपोवन अनंतांत विलीन जातात. कोंकणी भास, कोंकणी साहित्य आनी कोंकणी संस्कृताय राखपा पासत जायत्या जाणांनी वावर केला. हो वावर शब्दांनी हाताळप शक्य ना. कारण हाची व्याप्ती आनी त्या मनशांची ख्याती ही सुमारा भायली आसा. कोंकणीचो एक कर्तुत्वी पुरुश, स्वाभिमान, अभिमान आनी खऱ्या अर्थान कोंकणी भाशेची उपासना करून, 2500 वर्सांचो इतिहास हाताळून कोंकणी समाजाक संघटीत करपी कोंकणीचो भिष्माचार्य म्हणल्यार वामन रघुनाथ वर्दे वालावलीकार, अर्थात शणै गोंयबाब.
आपल्या जिज्ञासू व्यक्तित्वाच्या आदारान कोंकणी भाशेक तिच्या मानाच्या पाटार अभिमानान बसोवपाचें सपन शणै गोंयबाब हांणी पळयलें. सर्जनशील, संशोधनात्मक आनी साबार साहित्याचे विशय हाताळून तांणी कोंकणी भास ही हेर भासां इतलीच समर्थ आनी तत्पर आसा म्हणपाचें कोंकणी समाजाक गोंयबाबान पटोवन दिलें. आपले भाशेचो स्वाभिमान आनी अभिमान बाळगिल्यार जगप कितलें सोंपें जाता हें गोंयबाबाली जीण वाचल्या उपरांत कळटा. आपलो अपमान आव्हान म्हूण स्विकारून समर्थ कोंकणी समाज तांणी घडयलो. तांच्या साहित्याचो अभ्यास केल्या उपरांत कितलें अभ्यासू व्यक्तिमत्व गोंयबाब आशिल्ले म्हणपाचें कळून येता. ज्या वेळार तांणी हें आव्हान स्विकारलें, तेन्ना घडये तांकां मुखावेल्या गजालींची सुलूस नाशिल्ली. पूण निडरपणान मुखार सरून, कोंकणीचो कळस माथ्यार घेवन समेस्त कोंकणी समाजाक होरायलो आनी कोंकणी भाशेचे चळवळीची पायाभरणी केली.
आज परिस्थिती बदल्ल्या. काळा सयत जायत्यो नव्यो गजाली वळण घेतात. कोंकणीक अधिकृत रित्या तिच्यो सगळ्यो मानाच्यो सुवाती फाव जाल्या. आज कोंकणींत अभ्यास, संशोधन जाता. प्रशासकीय मळार कोंकणीचो आस्पाव केला. पयले सावन पदव्युत्तर पावंड्यार कोंकणीचें शिक्षण घेवपाक मेळटा. एकदंर, कोंकणी भास सगळ्या मळांचेर कार्यरत आसा. पूण सगळे कडेन आसप आनी वापरांत आसप हातूंत जमीन-मळबाचो फरक आसा. कोंकणी भास लोक उलयतात खरें, पूण तिचो अभिमान तांकां आसा व्हय? कोंकणी सर्वसामान्यांची भास, जाल्यार सर्वसामान्य मनीस तातूंत वेव्हार करता व्हय? आयज आमी कोंकणी आमची मायभास म्हणटात. पूण आमच्या समाजांतल्या लोकां मदलें मातृत्व कोंकणीक माय मानूंक पावलां काय ना हाचो विचार जावप गरजेचें आसा.
आयज शणै गोंयबाब नात. पूण तांचे विचार आमचे खातीर आदर्श जावन आसात. तांणी कोंकणी समाजाक एकठांय हाडपाची दवरलेली मोख आयज ज्वलंत उरप गरजेची आसा. शणै गोंयबाबान कोंकणी खातीर एक भास एक लिपीचें बाळगिल्लें सपन पुराय तरेन पुराय जाल्लें ना. कोंकणीचें प्रमाणीकरण जावपा फाटल्यान शणै गोंयबाबालो हावेस आमी आयज लेगीत समजून घेत आसात. आज खंय ना खंय कांय जाणांचें प्रमाणीकरणाचे बाबतींत वेगळें मत आसा. पूण गोंयबाबान जो हुस्को परगटायला आनी ज्या तथ्यांच्या आनी तत्वांच्या आदारान ही गजाल पटोवन दिल्या, ताचो आमी परत विचार करप गरजेचें आसा. ‘आमी गावड्यांकय पंडीत करया’ अशें जेन्ना शणै गोंयबाब म्हणटा, तेन्ना खंयच्याय पंगडाच्या लोकांक हिणयनासतना समेस्त समाजाक गिन्यानी करपाचो दृश्टीकोन शणै गोंयबाब बाळगितात हें लक्षान घेवप गरजेचें. आमी खंयचेय गजालीची पडटाळणी करतात, तेन्ना त्या गजाली मदलो गुढार्थ आमी जर समजूंक पावले जाल्यार खूबशा प्रमाणान गैरसमज पयस जावपाक पावतात. जेन्ना भाशेच्या स्वाभिमानाचो प्रस्न येता, तेन्ना धर्म, जात ह्यो गजाली जितल्यो पयस उरता तितलो भाशेच्या प्रस्नाक आदार जाता. आमी हेर कडेन राजकारण करतात, पूण भाशे भितर लेगीत आमी राजकारण करपाक लागले, भाशीक मतभेदां भितरूच जर उरले, जाल्यार इतलीं तपां वावर करून एक भाशीक समाजाचें सपन पळयल्ल्या गोंयबाबाचें कितें?
आयज आमी उलयतात खूब, पूण तशें करतात काय ना हो प्रस्न आसा. प्रसार माध्यमां, सोशय मिडियाचेर जेन्ना कोंकणी आड लोक नाका जाल्लें उलयतात, तेन्ना तांकां जाप दिवपाक आमचें आंगठे कित्याक फाटीं पडटात? सरकारांत कोंकणीची अनास्था जाल्ली आसा हें खबर आसुनूय आमकां प्रस्न विचारपाचें धाडस कित्याक येना? केन्नाय कसले गैरसमज जाले, जाल्यार ते बसून सुटावो करपा बदला ते अदीक पेट कित्याक घेतात? आमी म्हणटात, आमचे कडेन जापो आसात. पूण जर जाय तेन्ना जाप आयली ना, जाल्यार जाप आसून कसलो फायदो? भाशीक प्रस्ना कडेन येता तेन्ना दरेका कोंकणी मनशान स्वताक एक प्रस्न विचारपाक जाय, ‘आमी संघटीत आसा व्हय?’
आयज शणै गोंयबाब आशिल्ले जाल्यार घडये ही परिस्थिती वेगळी आसपाची. पूण जंय सावन ते आमकां पळयतात, तांकां कोंकणीचीं केणां मारून येता आसतलीं हें निश्चीत. आमी गोंयबाबाचें दरेक ध्येय तडीक पावोवपाक जाय. गोंयबाब सपनान येवन ‘उठ! कोंकणी तुका हुस्केता’ म्हणटा अशें समजून काम करपाक जाय. आमचीं तोंडां चौगां मदीं न्हय, जाल्यार भौसांत चलपाक जाय. हे मायेक, हे अस्मितायेक जर शणै गोंयबाब होरायता, जाल्यार आमची होरावणी न्हिदिल्ल्याक जागी करपी आसपाक जाय. आमी म्हणटात, असो शणै जावप शक्य ना. पूण अस्सो शणै कित्याक जावपाक जाय? आमी दरेकल्यान शणै गोंयबाबाचे गूण हाताळ्ळे आनी एकवटान वावर केलो, जाल्यार आमच्या सगळ्यां मदल्यान एक शणै रूप घेवंक शकता. आमचें काम, आमचो हुस्को आनी आमचें सपन हें कोंकणी जावप गरजेचें आसा. कारण वयर गेल्या उपरांत घडये तो विचारत, ‘कितें केलें कोंकणी खातीर?’. दरेकल्यान जाप दिवपाची तयारी दवरात.

गौरांग भांडीये
8552883808