भांगरभूंय | प्रतिनिधी
हें पळयात भुरग्यांनो, वाचनाचें म्हत्व अनी ताची आवड हीं भुरगेपणारूच लावप चड गरजेचें. ल्हान भुरगीं हीं मातयेच्या गुळ्या भशेन आसतात. तांकां जसो आकार दितात तशी तीं घडटात. भुरग्यांक घडोवंक ताच्या आवय-बापायचो तसोच शिक्षकांचो मोलादीक वांटो आसता. वाचनांत, बरोवपांत जांव दुसर्यांनी वाचिल्लें आयकुपांत भुरगीं सदांच कितें ना कितें शिकत आसतात. आतां म्हाका सांगात, कोण कोण काणयांचीं पुस्तकां वाचतलीं?” अशें आजयेन विचारताच सगल्यांनी हात वयर काडून हांव वाचतलें, हांव वाचतलो असो बोवाळ केलो आनी मागीर आजयेन काणी सांगपाक सुरवात केली. काणयेचें नांव – कोलो आनी कोली.”
एक आशिल्लो कोलो आनी एक आशिल्ली कोली. तीं दोगांय एकाच रानांत, पूण वेग-वेगळीं रावतालीं. कोलो आळशी आनी बेजबाबदार. कोली समजूतदार आनी हुशार. कोलयेन आपले खातीर एक सोबीत घर बादिल्लें. पूण कोलो हांगा थंय झाडा पोंदा रावन आपले दीस आनी रात धुकलतालो. एक दीस कोलयेन कोल्याक बरोच तापोवन
काडलो.
“पावस येवपाक तेंकलो आनी तुवें अजून तुजे खातीर घर बांदूंक ना…? आळशी खंयचो, केन्ना रावला रे तूं घर बांदूंक. पावसाच्या दिसांनी तुका म्हज्या घरांत आसरो मेळपाचो ना हां, पयलींच सांगून दवरता.” कोलयेची तापोवणी खावन कोल्याचें मन भरलें आनी आपले खातीर एक घर बांदपाचें असो विचार ताच्या मनांत आयलो. पूण एक आळशी आपलें खातीर घर कशें बांदूंक शकता? कशेंय जावं, कोल्यान आपले खातीर एक घर बांदलें. कोलयेचें घर मेणाचें आनी कोल्याचें घर शेणाचें आशिल्लें. एक दीस रातच्या वेळार बरोच पावस आयलो आनी कोल्याचें घर व्हांवन गेलें, कोलो पुराय भिजलो. भिजिल्ल्या आंगाक थंडी भरली, थंडेंत तो कुडकुडूंक लागलो. पावस पडत आशिल्लो, कोलो भिजत आशिल्लो. दोन तीन झाडां पोंदा रावन पळयले. झाडा पोंदा ताका घरांतलें समाधान मेळना आशिल्लें. तेन्ना ताका समजून आयलें, कितें आसतात तें स्वताचें घर. आनी घर हें एकदाच बांदप आसता. ते खातीर तें मजबूत आनी टिकावू आसप गरजेचें आसता, हें ताका जाणवले.
कोलो तसोच कुडकुडत कुडकुडत कोलयेच्या घरा कडेन पावलो, दारार मारून म्हणूंक लागलो, “आसा कोण घरांत?” अशें दोन तीन फावटी म्हणल्या उपरांत घरांत कोलयेक जाग आयली. इतल्या रातचो उटंगाराच्या पावसांत आपल्या घराच्या दारार कोण मारता काय…? हें येवजून पयली ती भियेली, पूण मागीर धिटायेन उठून ती दारा म्हर्यांत आयली आनी भितरल्यान ल्हवूच आवाजान विचारलें,
“कोण आयला…?”
“हांव कोलो, दार उगड.” कोल्यान कुडकुडत्या आवाजान म्हणलें.
“तूं आमगेर कित्याक आयला?” कोलयेन भितरल्यानूच विचारलें.
“हांव पावसांत पुराय भिजलों.” कोल्यान म्हणलें.
“तूं भिजला जाल्यार हांव कितें करूं?” कोलयेन परतून विचारलें.
“दार उगड आनी म्हाका तुमच्या घरांत घे. म्हजें घर पावसाच्या नेटान व्हांवन गेलें.” कोल्यान घडिल्ली पुराय गजाल कोलयेक भायरूच रावन सांगली. आयकून
कोलयेन थोडो वेळ विचार केलो आनी
म्हणलें.
“चल थंय फाटल्यान कोंबयेंच्या घुडांत इल्लो जागो आसा जाल्यार पळय आनी थंयच राव आयची रात. पूण म्हज्या कोंबयांक मात खावनाका.” कोलयेक ताची काकूट येवन एके राती खातीर ताका आपल्या कोंबयांच्या घुडांत रावपाची मान्यताय दिली.
कोल्यान कोलयेचे उपकार मानले आनी देव बरें करूं म्हणून तो फाटल्यान घुडा वटेन गेलो. घुडाचें दार उकतें करून घुडांत भितर सरलो. कोल्याक पळोवन भितर घुडांत कोंबयांचेर आकांत आयलो. तांकां दिसलें हो कोलो अपणाक खावपाक आयला म्हणून ती बोवाळ घालूंक लागलीं. पूण कोलो आपल्या आंगाची गुठली करून घुडाच्या एका कोनशाक बशिल्लो. थोड्या वेळान कोंबयांचो आवाज बंद जालो. पूण कोल्याक न्हीद येना आशिल्ली. तो थंडेंत कुडकुडटालो अनी जोरूय बी आयलासो दिसतालो. भुकेन तळमळटालो. पावसूय थांबनाशिल्लो. दीस केन्ना उजवाडटलो अशे ताका जाल्लें. हे सागले विचार करता आसतनाच ताचे पाडे बुद्धीक एक विचार सुचलो. ‘ल्हवूच एक कोंबी खाल्ल्यार कशें?’ आपल्याकूच प्रस्न विचारलो आनी वेळ वगडायनासतना एक कोंबडी धरून खावपाक लागलो. परतून कोंबयांचो बोवाळ… कोंबयो हांगा थंय धडपडटाल्यो, कोलो
सुशेगात बसून आपलें पोट भरतालो. एक खाल्ली, दोन खाल्यो, तीन-चार कोंबड्यो खाल्ल्यो, पोट भरसर खाल्ल्यो. ताचो जोर आनी कुडकुडो केन्ना पळ्ळो तें ताकाच कळ्ळें ना.
घरांत भितर कोलयेक दुबाव आशिल्लो. हो कोलो विस्वासाक पात्र ना हें ती जाणा आशिल्ली. ती उठली, हातांत बॅटरेचो दिवो घेवन ल्हवूच कोंबयांच्या घुडा कडेन आयली. घुडाच्या दाराक आपलो कान लावन आयकूंक लागली. भितल्यान कुठू कुठू कुठू कुठू असो अवाज येतालो. कोलो कसलोच हुस्को करिनासतना कोंबयो खातालो. कोलो घुडांत आपल्या कोंबयांक खाता हें कोलयेन
पारखिलें आनी मोट्ट्या आवाजान कोल्याक विचारलें.
“ओ कोल्या, भितर कितें खाता रे तूं…?” कोलयेचो आवाज आयकून कोल्यान भियेवन आंग काडलें.
“हांव कांयच खायना!” कोल्यान गडबडून जाप दिली.
“जाल्यार, कुठू कुठू कुरून आवाज कसलो येता तर तो?”
“ना तें हांव चणे खातालों, पावसांत भिजून कुडकुडो आयला न्हय देखून.” कोल्यान भियेत भियेत म्हणलें.
“हां कुडकुडो येतालो, चणे खातालो…? राव तुका दाखयता.” अशें मनांतल्या मनांत बडबडून कोली परत घरा गेली. घरात वचून चुलीर कोयती तापोवंक दवरली. तापिल्ली कोयती घेवन घुडा म्हर्यांत आयली आनी ल्हवूच घुडाचें दार उकतें केलें. पळयत तर कोलो कोंबयो खावन सुस्त न्हिदिल्लो. ती ल्हवूच गेली आनी कोल्याच्या कुल्याक तापिल्ली कोयती लावन ताच्या कुल्याक धाग दिलो. कोलो आवयगे आवयगे करून बोवाळ मारत, कुलो पोशेत धांवत गेलो. हांगाच ही काणी सोंपता. आतां सांगात हे काणयेंत आमकां कितें शिकूंक मेळटा?”
“आजये हांव सांगतां.” अमनान हात वयर काडून म्हणलें.
“अमन तूं सांग.”
“जो तुजेर विस्वास दवरता, ताचो विस्वासघात केन्नाच करचो न्हय आनी दुसर्याक विचारल्या बगर ताची कसलीच वस्त घेवची न्हय.
“बरोबर सांगलें, शाब्बास अमन.” आजयेन अमनाक शाब्बासकी दिली आनी सगल्या भुरग्यांनी टाळयो मारून ताची उमेद वाडयली.
(फुडें चलता)
अविनाश कुंकळकार
7875237830
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
