भांगरभूंय | प्रतिनिधी
शेनवाराचे राती भुरगीं आपआपल्या घरच्यां वांगडा नरकासुर दर्शनाक गेल्लीं. पुराय शारांत भोंवन तांणी वेगवेगळे नरकासुर पळयलें. कांय कडेन श्री कृष्णाच्या हातांतल्यान नरकासुर वध जातना पळयलें. जाल्यार कांय कडेन कांय जाण स्वताच नरकासुर जावन नाचतात तें पळयलें. आयताराचे फांतोडेर नरकासुराक उजो लावन खिणा भितर ताका लासोवन ताचो गोबर जातना पळयलें. घरा वचून न्हावन तुळशी मुखार कारीट फोडून, यमाचो तप करून आंगणांत सोबीत टिपक्याची रांगोळी घालून, दारांत तोरण बांदून दिवाळीचे परबेक सुरवात केली. एकामेकांचीं तोंडां गोड करून, घरांघरांनी फळार वाटून दिवाळेचीं परबीं दिलीं. सांजेच्या वेळार दिवे पेटोवन, उजवाड दान करून, उजवाडाची परब मनयली आनी मागीर काणी आयकूंक सगलीं भुरगीं आजयेगेर पावलीं.
आजयेक दिशिल्लें आयज दिवाळेक लागून भुरगीं काणी आयकूंक येवची नात म्हणून, पूण तीं आयलीं तें पळोवन आजी अजापलीं. ती बल्कांवांत बसून पणट्यो पेटयतालीं आनी सुमन त्यो पणट्यो व्हरून दारांत हुमर्याचे कुशीक दवरतालें.
“आयजूय आयलीं तुमी काणी आयकूंक…? घरांत पणट्यो बी पेटोवपाचें काम नाशिल्लें तुमकां?” आजयेन भुरग्यांक विचारलें.
“आज्जी आमी आमचे आवयक पणट्यो पेटोवंक मजत करुनूच आयल्यात.” ज्योतीन म्हणलें.
“हय आज्जी, आनी आमी आमच्या घरच्यांक विचारून आयल्यात, आजयेगेर काणी आयकूंक वचूं काय म्हणून.” सुरेशान म्हणलें आनी सगल्या भुरग्यांनी पणट्यो पेटोवंक आजयेक अनी सुमनाक मजत केली. इतले म्हणसर
अमन हातांत पेट्टिल्लें सुरसुरें घेवन भायर आयलो.
“तूं आनी तें पेटिल्लें सुरसुरें घेवन खंय भोंवता रे?” आजयेन मातशा मोट्टया आवाजान विचारलें.
“आज्जी, हांव सुरसुरें पेटोवन दिवाळेची खोशी मनोयतां.” अमनान हांसत म्हणलें.
“तूं जाणा त्या पेटिल्ल्या सुरसुर्याच्या धुवरांत मनशाक कितलो त्रास जावं येता तो…?”
“हय आज्जी, बाबान सांगला म्हाका, देखून तर हांवें म्हज्या तोंडाक मास्क बांदलां.
“बाबान तुका सांगला! तरीय तीं सुरसुरीं हाडून दिलीं?”
“हय आज्जी… सुरसुरीं हाडल्यां, गर्नाल बी ते आवाज येता तसलो फोग फुडें आमी लावपाचो ना अशेंय सुचयला.”
“हय सारके ताचें. त्या गर्नालाच्या आवाजान दुसर्यांक कितलो त्रास जाता तें जाणा तो. आमीच न्हय तर सगल्यांनीच तसलो फोग लावपाचो बंद करूंक जाय.”
“जातलो आज्जी, ल्हवू ल्हवू तसलो फोग लावप बंद जातलो, पूण तूं काणी सांगपाची बंद करूं नाका हां.” सुरेशान म्हणलें.
“हय रे बाबा, जो पर्यंत हांव साबूत आसतलीं तो पर्यंत सांगतलीं हांव तुमकां काणी.” आजयेन म्हणलें.
“आतां सांग न्हय आज्जी, आयची काणी.” ज्योतीन म्हणलें.
“जाल्यो न्हय पणट्यो दवरून सगल्यो. उजवाड पडलो न्हय सगळ्याक?” आजयेन भुरग्यांक विचारलें.
“पळय गे आज्जी, उजवाडान काळखाक धांवडावन घालो. आतां तुजे काणयेचेर थोडो उजवाड घाल.” सुमनान म्हणलें.
“हय बाय …! चलांत भितर. सांगता तुमकां काणी. अशें म्हणून भुरगीं आनी आज्जी भितय ओसर्यार गेलीं आनी आजयेन रोखडीच काणी सांगपाक सुरवात केली.
“आयचे काणयेचें नांव आसा ‘धन्य तुजी साई भक्ती.’ ती रात दिवाळेची आशिल्ली. सगलें शार दिव्याच्या उजवाडान लखलखतालें. शारांतल्या प्रत्येक घरांत वेगवेगळ्या तरांचे दिवे पेटिल्ले दिसतालें. विजेचे दिवे, पणट्यो, मेणवाती अशे जायत्या तरांचे दिवे… पूण त्या गरिबाचे खोंपींत भन्नाट काळोख आशिल्लो.
खोंपींत तीं तिगांच जाणा. आवय, बापूय आनी तांची धा वर्सांची धूव सुधा. आवय आनी बापूय भितर काम करतालीं आनी सुधा खोंपींच्या दारांत हुबर्यार बसून रडतालें. तें इतलें रडिल्लें की ताच्या दुकांनी ताच्या भोंवतणची जागा ओली जाल्ली. दोळ्यांनी दुकां दाटून राविल्लीं देखून सामकारचे दृश्य स्पश्ट दिसना आशिल्लें. ताचे दाटिल्ले नदरेंतल्यान ताका ताच्या सामकार एक दृश्य दिसलें. आपल्या मुखार कोण तरी जाणटो बाबा उबो आशिल्ल्याचें ताच्या लक्षांत आयलें. तें उठून त्या जाणट्या बाबा सरीं गेलें आनी म्हणलें…
“कोण तुमी?? आनी ह्या काळखांत आमचे खोंपींत…? कितें काम आसलें बाबा? सांगात बाबा आमी तुमची कितें सेवा करूंक शकता?” बाबा कांयच उलोवंक ना. सुधाय बी ताचे कडेन पळयत रावलें आनी खिणांतूच…
“पांयां पडटा बाबा” अशें म्हणून सुधान बाबाच्या पांयार घालून घेतलें.
“ऊठ बाय आनी पयलीं तीं दुकां पूस” बाबान ताच्या दोनूय हाताक धरून ताका उठयत म्हणलें आनी स्वता जावन ताचीं दुकां पुसलीं.
“गरिबाचीं दुकां पुसपी कोण तुमी बाबा? आनी आयज आमगेर येवपाचें कारण…” ताणें हुदके दियत विचारलें.
“तुमचो काळोख पयस करूंक आयला बाय” बाबान शांतिकायेन म्हणलें.
“कसो पयस करतलें तुमी आमचो काळोख बाबा?” ताणें निरशेवन बाबाक विचारलें.
“काळोख पयस करपाचे खूब उपाय आसात बाय, मना-काळजांत पेटिल्ली पवित्र जोत संवसाराक पळजळीत करता. पूण तूं रडपाक कारण कितें?”
“पळयात न्ही बाबा, आयज दिवाळेची पयलीच रात. शारांत सगळ्याक उजवाड आनी आमच्या ह्या ल्हानशा घरांत काळोख, दिवे पेटोवपाक आमचे कडेन तेल ना. अशें सांगतानाच तें रडूंक लागलें. ताच्या दोळ्यांतलीं दुकां सकयल उदकान भरिल्ल्या आयदनांत पडलीं. बाबान मायेन ताका आपले वेंगेंत घेयत म्हणलें.
“कांय हरकत ना बाय, तुजीं दुकां त्या उदकान भरसलीं. आतां त्याच उदकान पेट्टले दिवे…” बाबाचीं उतरां आयकून सुधा अजापलें आनी अजापीत जावन ताच्या तोंडांतल्यान उतरां भायर सरलीं.
“कितें…!! उदकान दिवे पेट्टले? हांव समजूंक ना बाबा.”
“हय बाय हाड त्यो पणट्यो आनी घाल तें उदक ज्या उदकांत तुजीं दुकां भरसल्यांक आनी पेटय तुजे खोशयेचे दिवे.” बाबाचीं तीं चमत्कारी उतरां आयकून सुधान आनीक वेळ काडलो ना. फटाफट पणट्यांनी उदक घालून पणट्यो पेटयलें. खिणांतूच सगल्याक उजवाड पातळ्ळो तें पळोवन सुधा खूब खोशी जालें खोशेच्या भारांत तें बाबाक लेगीत विसरलें आनी धांवतच भितर वचून आपल्या आवय-बापायक भायर घेवन आयलें.
“पळयात आई आमच्याय घरांत दिवे पेटले! बाबा आमचेंय घर पळजळीत जालें. हो त्या बाबाचो चमत्कार आई. उदकान दिवे पेटयले.” सुधाचे खोशयेक शीम-मेर उरूंक नाशिल्ली, खोशयेच्या भारान सामकार बाबा ना हें सुद्धा ताका दिसनाशिल्लें. आवय-बापायची नदर त्या जाणट्या बाबाक सोदताली तांकांय बी थंय बाबा दिसनाशिल्लो. कित्याक तर तो अदृश्य जाल्लो.
“पूण बाय तूं म्हणटालें न्हय गो कोण तरी बाबा आयिल्ले म्हूण? खंय आसात तर बाबा…? आवयचीं उतरां आयकून सुधा भानार आयलें आनी बाबा बाबा म्हणून बाबाक सोदूंक लागलें.
“बाबा आशिल्लो आई, हांगाच तर आशिल्लो. खंय गेलो काय? आई खर्यांनीच बाबा आयिल्लो हांगा. हांव खरेंच सांगतां आई.”
“हां आतां समजलें म्हाका! ते बाबा दुसरे कोण न्हय शिरडीचे साईबाबा जावंक जाय…. कितलें अभागी गो तूं बाय. श्री स्वामी समर्थ साईबाबाक सोडून आई बाबाक व्हरूंक
आयलें? अशें करून तुवें तुजें भाग्य अर्द्यार सोडलें.”
“ना आई हांवें म्हजें भाग्य अर्द्यार सोडूंक ना. उलट हांवें म्हजें भाग्य तिगोवन दवरलें. कित्याक तर…. शिरडींत साईबाबा आनी घरांत आईबाबा हे दोनूय म्हज्या खातीर समान आसात. जें आपल्या आवय- बापायक देवा परस चड मानतात आयज तांकांच खरो मान आसा…”
“हय गो बाय, खरें तुजें. धन्य तूं बाय म्हजें आनी ‘धन्य तुजी साई भक्ती.”
अविनाश कुंकळकार
7875237830
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
